Ας υποθέσουμε πως η Τρίτη δεν θα φτάσει ποτέ, ή έστω ότι θα αργήσει. Γι αυτό μωρό μου σήκω από τον γαμοκαναπέ (θα ρθω με μπουλντόζα να τον ξεριζώσω από το πάτωμά σου) βγάλε αυτή τη φόρμα (από τότε που ανακαλύφθηκαν αυτά τα σαχλά, άχαρα ρούχα τα σώματα χάσαν την θελκτικότητά τους) ρίξε λίγο νερό στα πρησμένα ματάκια σου κι άκουσέ με καλά. Δυο μέρες μόνο έχουμε. Μετά έρχεται η Τρίτη, έρχονται οι ξένοι, έρχεται η ρομφαία που έλεγε η μανιώδης της θρησκείας και της ενοχής γιαγιά μου. Έχει ο Θεός όμως. Την Τρίτη βλέπουμε, τώρα να σε δώ, εδώ σε θέλω κάβουρα (κάβουρα; Μμμ έχουμε λεφτά για «Tσάτκα»;)

Ας υποθέσουμε ότι ο Βαλεντίνος δεν είναι ο άγιος της ροζ τσιχλόφουσκας αλλά του πόθου και της λαγνείας, της σαγήνης και των παθών. Αυτό θα παραστήσουμε, θα αγνοήσουμε τα ροδοπέταλα και τις φράουλες, τους όρκους αγάπης, τα γαλάζιά σου γράμματα και τα λοιπά σαχλά. Βαλεντίνος και Καρνάβαλος μαζί είναι ο τέλειος συνδυασμός για την ανατίναξη κάθε ετικέττας. Έλα, θα κατεδαφίσουμε τους ερωτευμένους που κρατιούνται χεράκι χεράκι (για να μη χάσει ο ένας τον άλλο), θα φιλιόμαστε ξεδιάντροπα στους δρόμους, θα βγάζουμε τη γλώσσα στους καλοχτενισμένους, θα πίνουμε ποτάκια (μέχρι τέσσερα γιατί από το πέμπτο και μετά μαζί με τα αντικαταθλιπτικά δεν τα βλέπω καλά τα πράγματα) και θα ξεσαλώσουμε στα σκώμματα και στα καλαμπούρια. Μήπως αυτό δεν επιτάσσει το καρναβάλι;

Για το βράδυ σου έχω το καλύτερο: την ώρα που οι καλοχτενισμένοι θα οδεύουν στα εστιατόρια που θα χουν κάνει κράτηση από μέρες (Κυριακή κιόλας, λιγοστά θα είναι) και ξέρεις τώρα το σκηνικό – κεράκια, καρέκλες με φιόγκο στην πλάτη, κορδωμένα γκαρσόνια με παρφυμέ μασχάλες, κατάκοπη ρόκα με λιγόθυμη παρμεζάνα (η εθνική μας σαλάτα) – εμείς θα κατέβουμε την Κολοκοτρώνη, θα βγούμε στην Ευριπίδου και θα καταλήξουμε στην αγορά. Το ρολόι θα γράφει μεσάνυχτα, τα ψαράδικα θ’ ανοίγουν: και τότε, εκεί, θα σου πάρω τα καλύτερα στρείδια κι ό,τι άλλο όστρακα ο γνώστης κύριος Κοράκης μάς προτείνει, μια, δυο ντουζίνες, όσα τραβάει η όρεξή σου, θα τ’ ανοίγω ένα ένα με το σουγιαδάκι μου και κάτω από τον μαύρο νυχτερινό ουρανό, θα τα λεμονίζω (δυο λεμονάκια χωράν στις τσέπες μου) και θα τα ρουφάμε ηδονικά. Η λίμπιντο στα άκρα, η Σαρακοστή χαράζει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News