«Πέθανε, σε ηλικία 72 ετών, η ηθοποιός Ζωή Λάσκαρη, μια από τις διασημότερες σταρ του παλιού ελληνικού κινηματογράφου. Η ηθοποιός βρέθηκε νεκρή σήμερα, Παρασκευή, στο σπίτι της στο Πόρτο Ράφτη».

Μια είδηση τριάντα λέξεων σαν τριάντα συνεχόμενες σφαλιάρες στο πρόσωπο, αλλά αυτό που πονάει περισσότερο είναι η συνειδητοποίηση της, στο εξής, απουσίας μιας γυναίκας, η οποία αποτελεί κομμάτι των παιδικών σου χρόνων. Ταυτόχρονα, αποτελεί και το απόλυτο παράδειγμα προς μίμηση, η ζωή της Ζωής κερνάει διδάγματα συμπεριφοράς προς όλους μας.

Ηταν μια αντικειμενικά όμορφη γυναίκα και, ξέρετε, η εξωτερική εμφάνιση δεν φιλτράρεται μέσα από φτιασιδωμένα πηγούνια, αλλά μόνο μέσα από την ψυχή τού καθενός.

Δεν άρχισα τις φιλοσοφίες, άλλωστε η φιλοσοφία της Λάσκαρη ήταν πολύ πιο απλή: «Ο,τι κάνεις το πράττεις για τον εαυτό σου, εάν είναι κάτι πολύ καλό μακάρι να μείνει και να περάσει στον κόσμο. Κάποιοι άνθρωποι που είμαστε προβεβλημένοι, χωρίς να το επιδιώκουμε, πρέπει να είμαστε παράδειγμα για τη συμπεριφορά μας και όχι για το πώς προσέχουμε τον εαυτό μας, τι φοράμε, πού πάμε διακοπές. Θέλω να με αναφέρουν για την ηθοποιία μου, όχι για την προσωπική μου ζωή». Αυτά μου είχε πει, εν έτει 2002, στον ραδιοφωνικό σταθμό Πόλις 88,6 – ανάμεσα σε άλλα σημαντικά.

Κατάφερε να είναι αρχόντισσα, λαϊκό κορίτσι, αλλά και crazy girl

Οταν της είχα τηλεφωνήσει για να κανονίσουμε τη συνέντευξη, στο ακουστικό άκουσα μια γυναικεία φωνή και ζήτησα την κυρία Ζωή Λάσκαρη. Μου απάντησε «Δεν υπάρχει Λάσκαρη, σας κάνει η Κουρούκλη;». Γέλασα και της απάντησα ότι γνωρίζω πως αυτό είναι το πραγματικό της επίθετο. «Την τραγουδίστρια θέλετε;», επέμεινε ατάραχη και στωικά περίμενε την απάντησή μου. Της απάντησα ότι δεν ήθελα να κάνω συνέντευξη στην ξαδέρφη της, τη γνωστή τραγουδίστρια στη δεκαετία του ‘60, αλλά στη Ζωή Κουρούκλη που έγινε Λάσκαρη όταν ξεκίνησε την καριέρα της – για να μην υπάρξει σύγχυση με την ερμηνεύτρια Ζωίτσα.

Αυτό, όπως μου εκμυστηρεύτηκε αργότερα, ήταν το μικρό τεστάρισμά της προς εκείνον/εκείνη που της ζητούσε συνέντευξη. Εάν ο/η επίδοξος/επίδοξη δημοσιογράφος ήξερε το πραγματικό της επίθετο, του μιλούσε. Εάν όχι, του/της έλεγε «έχετε κάνει λάθος, δεν υπάρχει εδώ Ζωή Λάσκαρη». Αυτό ήταν ένα γρήγορο μάθημα που μου έδωσε η Ζωή: πρέπει να ξέρουμε ποιον αναζητούμε, με ποιον συζητάμε και, βασικά, ποιος είναι.

Ηταν μια αντικειμενικά όμορφη γυναίκα και όχι μόνο επειδή κέρδισε τον τίτλο τής «Σταρ Ελλάς», το 1959. Η Ζωή κατάφερε να είναι ποθητή, να είναι κυρία, αλλά και το κορίτσι της διπλανής πόρτας. Κατάφερε δε, να αποδείξει ότι αυτό το ανόητο κλισέ «οι όμορφες γυναίκες δεν είναι έξυπνες, αλλά δεν χρειάζεται και να είναι» δεν μπορεί να ισχύει. Ηταν έξυπνη, είχε χιούμορ, οι δικοί της άνθρωποι έχουν να θυμούνται ατέλειωτες συζητήσεις και αναζητήσεις σε σημαντικά θέματα, της άρεσε η φιλοσοφία – όχι να φιλοσοφεί.

Ηταν μια από τις εμπορικότερες ηθοποιούς τού ελληνικού κινηματογράφου, αλλά δεν το διαφήμιζε, δεν πουλούσε μούρη, δεν έκανε σεργιάνια σε κοσμικές εκδηλώσεις για να τη δουν και να κάνουν γκελ τα φλας επάνω της, όταν είσαι σταρ δεν επιδιώκεις την προβολή, έρχεται μόνη της. Αλλο ένα μάθημα, λοιπόν, στις ζωές μας. Εάν είσαι κάτι σημαντικό για τους άλλους ανθρώπους δεν αυτοδιαφημίζεσαι, αφήνεις τους άλλους να το αναγνωρίσουν.

Για όλα όσα μας έδωσε, για αυτό το βλέμμα, για τη θηλυκότητα, για την ερμηνεία της σε ταινίες και στα σανίδια των θεάτρων, για το ότι κατάφερε να είναι αρχόντισσα, λαϊκό κορίτσι, αλλά και crazy girl, την ευχαριστούμε πολύ και την αποχωριζόμαστε με υπόκλιση και δάκρυα.

Ζωή, καλή στράτα. Και να δώσεις χαιρετίσματα στον Βλάσση. Μας λείπει – όπως και εσύ, ήδη.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News