Πρόσωπα και αξιώματα. Κάνει το πρόσωπο τη θέση ή η θέση/η καρέκλα/το αξίωμα κάνει το πρόσωπο. Και τα δύο: και τα ράσα κάνουν τον παπά και ο παπάς φοράει ράσα. Ακόμη κι αν είναι αιρετικός στις ιδέες, διαφορετικός, αφού θέλει να λειτουργεί σε μια εκκλησία, που έχει και ενδυματολογικούς κανόνες, δεν μπορεί να πάει με τζιν και τι σερτ. Μπορεί, βέβαια, αν θέλει, να κάνει με το έργο και τα λόγια του τη διαφορά, να ξεχωρίσει, να βάλει την σφραγίδα του στα πράγματα.

Ο παπάς μπορεί να μην είναι το καλύτερο παράδειγμα, αφού υποτίθεται ότι τον απασχολούν τα εγκόσμια με άλλο τρόπο και η ψυχή υποτίθεται είναι στραμένη στο επέκεινα, στην αιώνιο ζωή.

Ας μείνουμε στη γη, σε τούτη τη ζωή -που δεύτερη μπορεί και να μην έχει- και στο κατά πόσον η εξουσία διαμορφώνει/αλλάζει/κάνει αγνώριστα τα πρόσωπα. Κι αν ο πρόλογος φαίνεται να παραπέμπει στον Γιάνη Βαρουφάκη και στο Prada σακάκι, δεν αναφέρομαι σ' αυτόν. Άλλωστε, οι βουλευτές, οι υπουργοί, οι εκλεγμένοι σε αξιώματα δεν είναι παπάδες. Ακολουθούν κι αυτοί την εποχή και το dress code είναι πιο χαλαρό από το ράσο. Αρκεί να είναι ευπρεπείς, πράγμα που ισχύει για όλους στη δημόσια εικόνα μας. Κανείς δεν πάει στη δουλειά με τη ρόμπα -όποιο κι αν είναι το στιλ του.

«Ρόμπα», όμως, μπορεί να γίνεις με τον λόγο, πολύ περισσότερο απ' ό,τι με την  όποια εικόνα σου. Παράδειγμα: Ο αθυρόστομος Γρηγόρης Ψαριανός. Επειδή γενικά είμαστε ένας λαός που βρίζει, που δεν σοκάρεται αν ακούσει μια «κακή» λέξη και που έχει συνδυάσει μοναδικά το «Γαμώ το ξεσταύρι σου-Βόηθα Παναγίτσα μου» -όπως έλεγε κι ένας ήρωας σε σίριαλ- ας συνεννοηθούμε ότι μιλάμε για εμπάθεια και για λεκτικό bullying, μιας και είναι και της μόδας…

Ο Γρηγόρης, ως ραδιοφωνικός παραγωγός για πολλά χρόνια, είχε τη δική του γλώσσα, στιλ και κοινό που τον έκανε στη συνέχεια βουλευτή, άνθρωπο δηλαδή που εκπροσωπεί και λογοδοτεί και για λογαριασμό άλλων. Κι αν το γνωστό γιλέκο, δεν ενοχλεί πια κανέναν -σιγά- η γλώσσα παραμένει δίκοπο μαχαίρι: κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει.

Η παρουσία του σε τηλεοπτικά πάνελ είναι εριστική, ειρωνική και χύμα στο κύμα. Στα δε social media το πάει ένα βήμα παραπέρα, ή μάλλον παρακάτω. Μόνο που το προσόν όταν είσαι με την παρέα σου μπορεί να μετατραπεί σε ασυγχώρητο ελάττωμα όταν δεν εκπροσωπείς μόνο εσένα, αλλά και αγνώστους που σε εμπιστεύτηκαν. Και τον Μπουκόφσκι μας αρέσει να τον διαβάζουμε και θα τα πίναμε παρέα του, αλλά μάλλον δεν θα τον στέλναμε στη Βουλή.

Κι επειδή τα social media, είναι πια αναπόσπαστο κομμάτι για όλους μας, το να κρύβεσαι, όταν είναι πια σε όλο το facebook γνωστό, πίσω από ένα ψεύτικο προφίλ και από κει να βρίζεις με τον χειρότερο, τον πιο σεξιστικό, το πιο αγοραίο τρόπο την πρόεδρο της Βουλής, δείχνει επιπλέον ότι από τα επιχειρήματα, όσο σκληρά κι αν είναι, περνάς στην κερκίδα ενός πολιτικού χούλιγκαν. Άλλωστε, δίνει συχνά ευκαιρίες η Ζωή Κωνσταντοπούλου για να την κρίνει κάποιος πολιτικά και όχι ως… ανέραστη αγελάδα, για να το πω πιο κομψά!

Το «ανώνυμο» -αλλά για πάρα πολλούς στο φεϊσμπουκικό χωριό, με υπογραφή- χυδαίο λιβελλογράφημα, σε ύφος χαμαιτυπείου, είναι διπλά ασυγχώρητο: και γιατί γράφτηκε και γιατί δεν υπογράφτηκε.

Φίλος μεν ο Γρηγόρης, φιλτάτη δε η αλήθεια…

Λέμε μάλιστα όλοι, δεν ξέρω αν το εννοούμε ή το αντέχουμε, ότι από τους φίλους θέλουμε μόνο αλήθειες.

ΥΓ: Stop (και στο λεκτικό, δημόσιο) bullying, Ψαριανέ. Δες το σαν μια, με καλή πρόθεση, προτροπή και ευχή για την ανάληψη του Τομέα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο Ποτάμι. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News