Δείτε το slide show του Σωτήρη Σταμπουλίδη.

Η γιορτή του ήταν οι απόκριες. Όχι για τα χρωματιστά κοστούμια, για το άλλοθι που είχε να «κλέβει» συμπεριφορές. Παιχνίδι του η παρατήρηση και η αποτύπωση λεπτομερειών.

Ο Γιώργος Καπουτζίδης έπαιξε τη χρονιά που μας πέρασε σόλο και βγήκε νικητής. Το The twenty του ’δωσε την ιδέα και αυτός την έκανε σώμα του. Στην παρουσίαση του προγράμματος του Mega που έγινε στο Μέγαρο Μουσικής δύο πράγματα χειροκροτήθηκαν με διάρκεια και αυθορμητισμό, το Νησί και ο Καπουτζίδης. Το ένα είναι συλλογικό, το άλλο ατομικό.

Όλα γίνονται για το γέλιο. Για την έκρηξη ορμονών σε ανοδική καμπύλη. Η αλήθεια μέσα του είναι διαφορετική. Η προσφορά είναι η επίφαση. Όταν δεν υποδύεται χαρακτήρες, τους πλάθει. Όπως στο Ρεντ, το μιούζικαλ που φέτος στη δεύτερη χρονιά του, ανεβαίνει στη Σφεντόνα και γράφει τα λόγια των ηθοποιών. Το έργο έχει μια ιδιορρυθμία που ταιριάζει γάντι στην αθηναϊκή κοινωνία. Αν και γραμμένο (απ’ τον Αμερικανό Τζόναθαν Λάρσον) για τη γενιά του MTV – που περιπλανήθηκε στις τρώγλες της Νέας Υόρκης, έπιασε πάτο για να πιστέψει στην αγάπη και να σηκωθεί – έχει πρόσφορο έδαφος.

Ο Λάρσον ξεκοκάλισε τον Πουτσίνι κι έσβησε τη γλυκύτητα του σκηνικού. Οι δικοί του μποέμ πίνουν ναρκωτικά, έχουν έιτζ, είναι ομοφυλόφιλοι, άστεγοι, άφραγκοι και μόνοι. Δεν έχουν αποφασίσει για τι πρέπει να προσπαθήσουν, μπορούν μόνο να αγαπούν. Αυτοί κινούνται ανάμεσά μας, μέσα μας. Ο Λάρσον άφησε την εύκολη ζωή του, τρύπωσε σε ένα δωμάτιο, δούλεψε το έργο του και επέλεξε τους ερασιτέχνες ήρωές του. Τα ετοίμασε όλα και πέθανε τη μέρα της πρεμιέρας, 36 χρόνων. Το έργο δεν είχε μπάτζετ, δεν είχε χορηγούς, δεν είχε δημόσιες σχέσεις. Ξεκίνησε οφ Μπροντγουέι και πήρε Πούλιτζερ.

Ο Γιώργος Καπουτζίδης στη διαδρομή αυτή βρίσκει κοινά.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News