Λίγα πράγματα μου χαρίζουν τη χαρά αυτό το φθινόπωρο, παίδες μου αγαπημένοι. Το ένα είναι τα αυγά τηγανητά -καμένα από κάτω, μελάτος κρόκος για να βουτάμε το ψωμάκι από πάνω.

Το άλλο που γουστάρω είναι να γίνομαι ντετέκτιβ και να ψάχνω τι κρύβουν οι βαριές ψαγμένες φιλοσοφίες που εξαπλώνονται σαν κολλητική ασθένεια στο facebook. Όπως θα ξέρετε μετά την καταστολή της σημαίας της επανάστασης και της αποκαθήλωσης των… κρεμαλών στο Σύνταγμα, λόγω γενικευμένων εκπτώσεων, τα «πσώφα» του ποιμνίου εξαφανίστηκαν μαζί με τους καρκίνους. Πού να στραφεί λοιπόν ο εξεγερμένος φεϊσμπουκάνθρωπος τώρα που ο ρεαλισμός χτύπησε την πόρτα του; Δεν έχει άλλη λύση. Θα σηκώσει τη σημαία του ιδεαλισμού πάνω από την Αθήνα σαν άλλος Μανώλης Γλέζος. Θα αρπάξει το πληκτρολόγιο και θα αρχίσει να γεννάει πεφταστέρια, δειλινά, όνειρα και τόσα περιστέρια, που θα κάνει το νέο κύμα να φαντάζει πια σα φτωχός συγγενής και τον άγνωστο στρατιώτη ακουτσούλιστο.

Μετά από ώρες εντατικής μελέτης είμαι σε θέση πια να σας διδάξω σήμερα πώς να αποκρυπτογραφείτε αυτή τη ζεν θάλασσα αγάπης και κατανόησης, να τη συνδυάζετε με τα ψήγματα προσωπικών δεδομένων που έχετε στη διάθεσή σας ώστε να βγάζετε έγκυρα συμπεράσματα. Θα μιλήσω όπως ο Ιησούς με παραδείγματα. Οι μαθητές ήταν ψαράδες αλλά κι εμείς δεν είμαστε ατομικοί επιστήμονες…

Ξυπνάω λ.χ. σήμερα το πρωί και ψάχνω να δω αν έχει προφίλ ένας τέως συμμαθητής μου (κάτι τον ήθελα, μην είστε περίεργοι). Ο άνθρωπος όχι μόνο είχε προφίλ αλλά είχε δημιουργήσει ένα είδος μεγάλης του γένους σχολής, της μεγαλόσχημης μπουρδάρας. Απ' ό,τι κατάλαβα, μόλις σηκώνεται το πρωί -μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει- στύβει την κεφάλα του για να εκτοξεύσει κατά των οπαδών του την ψαγμένη ατάκα της ημέρας: Σήμερα είχε κάτι λιτό κι απέριττο: «Ευτυχία δεν είναι να έχεις ό,τι θέλεις αλλά να θέλεις ό,τι έχεις». Όπα ρε μάγκα, σκέφτηκα, πτώχευσε ο Νικολάκης και προσπαθεί να συμβιβαστεί με το νέο του στάτους. Αν τον ξέρατε, αυτό θα σκεφτόσασταν κι εσείς. Η ευτυχία για το Νικολάκη ήταν πάντα ό,τι δεν είχε. Ο Νικολάκης στα 18 πούλησε το βαφτιστικό σταυρό του (Λαλαούνης μεταξύ χριστιανικού και αρχαιοελληνικού, στο στιλ πανακρίβου ζαβαρακατρανέμια) για να πάρει τον πιο προχωρημένο φακό ζουμ της Οlympus, που δεν ήξερε καν να χρησιμοποιήσει. Ήθελε επίσης τη γκόμενα του Θανάση επειδή την είχε ο Θανάσης και μόλις την έψησε και την πήδηξε, ήθελε πάλι φίλο τον Θανάση που βεβαίως του 'χε κόψει ήδη την καλημέρα. Άρα φτωχός έγινες αγόρι μου, όχι ζεν μάστερ.

Σκρολάρισα παρακάτω να επιβεβαιώσω τη θεωρία μου. Ουπς. Εδώ την προηγούμενη Τετάρτη έχει ποστάρει ένα βουνό και τη μούρη του από κάτω με λεζάντα «Νιώθω σα θεός του Ολύμπου». Σε πιάσαμε Νικολάκη, σιγά μη άφηνε η DELOITTE BUSINESS SOLUTIONS να πας εκδρομή σε εργάσιμη μέρα. Άνεργος νιώθεις αγόρι μου, όχι Ζευς.

Συνέχισα το ψάξιμο για να ολοκληρώσω το προφίλ: Την προηγούμενη στις 3 και 10 είχε ποστάρει το εξής (ο αθεόφοβος): «Η αϋπνία κεντάει σκοτάδια στα βλέφαρα του Νοέμβρη. Θαρρώ πως το ξημέρωμα θα με κοιτάει με τα μάτια σου». Μετάφραση:Ο Νικολάκης δεν ξέμεινε μόνο από φράγκα, ξέμεινε κι από γκόμενα. Λογικό ήταν να μην του κολλάει ύπνος, οπότε έφαγε μια γαβάθα φακές για να περάσει η νευρικότητα κι έγραψε και μια φράση-πεζοτράγουδο (κατακλέβοντας τον Παβέζε) ελπίζοντας να το δει η γκόμενα και να λυγίσει. Ποια θα άντεχε να μη λυγίσει υπό το βάρος μιας τέτοιας συγκλονιστικής φράσης; Κι ο ίδιος ο Νοέμβρης θα λύγιζε αν ήξερε ότι η γαμοαϋπνία του κέντησε κάτι πάνω στα βλέφαρά του.

Συνεχίζω προς τα κάτω. Κυριολεκτώ. Πολύ κάτω. Παραθέτω αυτό λ.χ. «Οι γονείς μας είναι το δεξί χέρι του Θεού πάνω στη γη. Ποτέ δε ζητούν, πάντα δίνουν. Ακόμα και τα ίδια τους τα όνειρα». Ποσταρισμένη από κάτω η φωτό του μπαμπά του το 1979, πάνω σε μικρό ιστιοπλοϊκό που λεγόταν Marianthi. Μετάφραση: Ο Νικολάκης έψησε τον πατέρα του να πουλήσει το σκάφος του για να πάρει αυτός κάτι. Τι όμως; Αααα, να το εδώ, πώς δεν το πρόσεξα, μηχανή, μια παλιά BMW πήρε ο κοπρίτης. Τη βρήκα δυο ποστ παραπάνω με λεζάντα «η καινούρια μου μπέμπα» (και, ναι, ξερνάω).

Καταλάβατε, έτσι; Ευτυχώς, γιατί «Κάθε φορά που σε καταλαβαίνει ο φίλος σου, ένας άγγελος γεννιέται απ΄τα μάτια του μέλλοντος».

Νικολάκη, πάρε μολύβι, δίνω ιδέες αγόρι μου.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News