Η δημιουργία παράλληλων σχέσεων δεν είναι κάτι καινούργιο. Το γεγονός που την καθιστά αξιοπρόσεκτη, ως κοινωνικό φαινόμενο, είναι η συχνότητα με την οποία πλέον εμφανίζεται, και η υιοθέτησή της, σταδιακά, από ολόκληρο σχεδόν το ηλικιακό φάσμα του σεξουαλικά ενεργού πληθυσμού.

Οι παράλληλες ερωτικές επαφές μπορεί να είναι απλά ένα στάδιο πριν τη δημιουργία σταθερής ερωτικής σχέσης, ένας πειραματισμός απόλυτα φυσικός κατά τη διάρκεια της εφηβείας και της νεότητας όπου προσπαθούμε ακόμη να καταλάβουμε πώς εκδηλώνεται και ποιες μορφές παίρνει η σεξουαλική επιθυμία.

Συνακόλουθα, σε ορισμένες περιπτώσεις η συστηματική δημιουργία παράλληλων ερωτικών σχέσεων μπορεί να είναι απόρροια λαγνείας, μιας υπερβολικής ροπής προς τη σεξουαλική ηδονή που βρίσκει έτσι διέξοδο.

Αν δούμε το θέμα σε ευρύτερο κοινωνικό πλαίσιο, η δημιουργία παράλληλων επαφών μπορεί να αποτελεί χαρακτηριστική συμπεριφορά αντρών γαλουχημένων με φαλλοκρατικές αντιλήψεις και να ενέχει έναν υπόρρητο μισογυνισμό. Το αντίστροφο όμως μπορεί να ισχύει και για γυναίκες που επιλέγουν συνειδητά να μιμηθούν ένα παραδοσιακά αντρικό μοντέλο ερωτικής συμπεριφοράς, θεωρώντας ότι με αυτό τον τρόπο κατοχυρώνουν την ισότητα και την ελευθερία τους. Αντίθετα με τη διαδεδομένη αντίληψη, η στάση τους δεν συνδέεται με τη φεμινιστική ιδεολογία αλλά με μία «μεταφεμινιστική» αντίληψη για το τι σημαίνει αυτονομία που θα έκανε τις φιλοσόφους του φεμινισμού να ανατριχιάσουν. Ο μεταφεμινισμός, άλλωστε, ισχυρίζεται ότι κάθε γυναίκα είναι πλέον ελεύθερη να καταναλώνει απρόσκοπτα ό,τι προτιμά από τα life styles που προσφέρει ο σύγχρονος καπιταλισμός. Ο μεταφεμινισμός παραμένει θεωρητικά άμορφος και τα είδωλά του προέρχονται κυρίως από τη βιομηχανία του θεάματος και τον επαγγελματικό αθλητισμό, οι δε επιρροές του από την πορνογραφία είναι εμφανείς.

Επίσης, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε την πιθανότητα σε ορισμένες περιπτώσεις η δημιουργία παράλληλων ερωτικών σχέσεων να αποτελεί συμπεριφορά ανθρώπων τραυματισμένων, που δυσκολεύονται να συνδεθούν ερωτικά σε βαθύτερο επίπεδο, και φοβούνται τη συναισθηματική εγγύτητα. Δεν αποκλείεται, για παράδειγμα, να έχουμε την περίπτωση ενός άντρα ο οποίος έχει πληγωθεί από μια μάνα απούσα, ψυχρή, ή επικριτική, που σπάνια τον επιβράβευε και η οποία αδυνατούσε να νιώσει ή να εκφράσει ενσυναίσθηση. Ως αποτέλεσμα ο άντρας που γνωρίζει συνειδητά ή νιώθει από ένστικτο ότι μια γυναίκα τον «αρρώστησε» προσπαθεί να γιατρευτεί μέσα από την επαφή του με άλλες γυναίκες.

Η ανασφάλεια, ο ναρκισσισμός, ο φόβος μπροστά στη δέσμευση, την απώλεια και την απόρριψη παίζουν αναμφισβήτητα τον ρόλο τους στη συγκεκριμένη ερωτική επιλογή. Στις παράλληλες σχέσεις ο πόνος του χωρισμού και της εγκατάλειψης μειώνονται, το πρόσωπο χάνει την ιδιαίτερη αξία του, καθώς η αναπαραγωγή παρόμοιων συμπεριφορών με διαφορετικούς παρτενέρ δεν μας επιτρέπει να ανακαλύψουμε τα όριά μας και να αναπτυχθούμε προς κάποια κατεύθυνση. Στις παράλληλες σχέσεις είναι δυνατόν κάποιος να μην επενδύει συναισθηματικά σε κανέναν – παραμένοντας ίδιος και μόνος.

Αν και η δημιουργία παράλληλων σχέσεων είναι μια ερωτική τακτική που δεν καταφέρνουν όλοι να διαχειριστούν χωρίς να βιώσουν οδύνη, ακόμα κι αν ισχυρίζονται το αντίθετο, σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να λειτουργήσει ανατρεπτικά. Σε μια συντηρητική κοινωνία όπου τα μέλη της έχουν συνηθίσει να υπερασπίζονται δημόσια το πρότυπο της ερωτικής αποκλειστικότητας και να ψεύδονται συστηματικά για την ερωτική τους ταυτότητα, τις προτιμήσεις και τις επιθυμίες τους, μπορεί να λειτουργήσει για κάποιους απελευθερωτικά, σηματοδοτώντας το τέλος της υποκρισίας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News