Δεν ξέρω εσείς αλλά εγω είμαι αποφασισμένος να διανύσω την απόσταση που χωρίζει το «εδώ και τώρα» μας, μέχρι την ώρα που θα φτάσουμε στην αποκατάσταση της κανονικής μας ζωής, την ενδιάμεση περίοδο της «κατοχής» του Δ.Ν.Τ δηλαδή, με διπλές και τριπλές δόσεις εσωτερικής ηλιοφάνειας, αισιοδοξίας και χαμόγελων.

«Το χαμόγελο», όπως πριν πολλά χρόνια μας υπενθύμιζε συνεχώς τηλεοπτικά ο Ανδρέας Μικρούτσικος, «είναι μεταδοτικό». Γι’ αυτό ξεκινάω την πρώτη «Δ.Ν.Τ» βδομάδα μου τραγουδώντας Ορέστη Ντάντο:«Νομίζεις πως μ’ αγγίζεις αλλά καθόλου δεν με ακουμπάς. Μπορεί να με διατάζεις, μα η καρδιά μου είναι μίλια μακριά, κι αυτήν δεν την πειράζεις, δεν την χαλάς». Και, καπάκι, τιμής ένεκεν για «το χαμόγελο που είναι μεταδοτικό» (το λέει και ο Ορέστης «θα τους δεις μέσα στα τραίνα να γελάνε όταν γελάς»), η Σοφία Βόσσουσ’ αυτό το ηλικίας 18 χρονών τραγούδι του Ανδρέα Μικρούτσικου που πήρε την γούρικη 13η θέση στην Eurovision το 1992, τότε που ετοιμαζότανε ο Σημίτης να πάρει το τιμόνι για μια οκταετία (και βάλε) ενώ, συγχρόνως, αρχίζαμε όλοι μας να εξοικειωνόμαστε, σε πανελλαδικό πια επίπεδο με την Visa, την MasterCard και την American Express μας, την οποίαν και ξεπατώσαμε – τόσο που πραγματικά ήταν «σαν να μπαίνει η άνοιξη στα ξαφνικά» κάτι σαν «ουρανού κατάνυξη» αλλά με δανεικά.

Πολύ που μας ένοιαζε, απολαμβάναμε και εμείς επιτέλους τη χλίδα και την λάμψη, χρυσώνοντας την εθνική μας Αννούλα και τον Καρβέλλα που πουλούσανε πια εκατοντάδες χιλιάδες cd και εισπράττανε και εκατοντάδες χιλιάδες ευρω στις τεράστιες, Σαουδαραβικής χλιδοαισθητικής, «πίστες» της Αθηναϊκης, Σαλλονικιώτικης και, γενικά, της επαρχιακής Ελληνικής και μαύρης νύχτας. Όλη η Ελλάδα τραγουδούσε έκθαμβη «λάμπω» και «ήταν ζαλισμένη», «ήταν ευτυχισμένη» έλαμπε «σαν τον ήλιο», «σαν διαμάντι», μέσα στην τόση ευδαιμονία της λαμογιάς και της κατανάλωσης που ξαφνικά εξέβρασε η πτώση του τείχους λίγα χρόνια πρίν.

Αχ, Γερμανία, Γερμανία, πηγή όλων τών κακών αλλά και δασκάλα της πειθαρχίας και της παλινόρθωσης, θα σε τιμήσω και σένα μ΄ένα τραγούδι που σου πάει όμως κόντρα – γιατί το έλεγε η Μαρλένε εναντίον σου τότε που είχες κατέβει πάλι να μας σφάξεις και να μας κατακτήσεις όλους (δια των όπλων) για δεύτερη φορά μέσα στην ιδια 50ετία, αδίστακτη και αποφασισμένη όπως πάντα.

Αλλά είπαμε, όπως και τότε, όπως και πάντα, θα τα ξεπεράσουμε όλα με το χαμόγελο και δίχως γκρίνιες. Εμένα, δεν ξέρω, με βοηθάνε πολύ τα τραγούδια σ’ αυτές τις φάσεις. Ο Κωστής Μαραβέγιας π.χ, που δεν ζητάει πολλά, η Νατάσσα Μποφίλιου που, «πές οτι θές», τον αγαπάει και δεν την πειράζει, αναλαμβάνει την ευθύνη, ο Vassilikos που κινητοποιεί ανα πάσαν στιγμήν τούς ανεμόμυλους του (ιδιότυπου, είναι αλήθεια) δικού μου μυαλού, ο Διονύσης, πάντα, ότι και να γίνει, χειμώνα-καλοκαίρι, 20ο και 21ο αιώνα, απο το «Φορτηγό» μέχρι το τέλος (και μετά απ’ αυτό), η Χαρούλα κι ας προβληματίζεται που μεγάλωσε και γκρινιάζει που «πάντα γι άλλους μιλάμε για να μην πονάμε» και να ξεχνάμε και λιγάκι το βάσανό μας (τι θα γίνει δηλαδή, συνέχεια πληγές θα ξύνουμε; Δεν βγαίνει έτσι το Δ.Ν.Τ Χαρούλα μου, θέλει και λίγη αλλεγκρία, λίγο γκα-γκα για ξεκάρφωμα ), ένα ευγενικό γαλλικό «sta p@p@ri@ mou» απο την Πιάφ όμως για να κρατηθεί και ένα επίπεδο τελσοπάντων («J’m’en Fous Pas Mal», το λέγανε και το λένε ακόμα αυτό στην Παριζιάνικη αργκό), αλλά και ένα υπερβατικό «όλα θα τα καταφέρω εγώ ρε μάγκες» γιατί “That’ s life” ρε αδερφέ, έτσι είναι η ζωή, τραγουδισμένο απαραιτήτως απο τον Franky όμως,απλά και frankly, χωρίς πολλές περιστροφές και σεμνότητες, να ονειρευτούμε και λιγάκι αδιαπραγμάτευτα.

Ο Λουκιανός το είχε δηλώσει εγκαίρως εκ μέρων όλων μας ότι δεν μας τρομάζουν τα νέα μέτρα πριν από πάρα-πάρα πολλά χρόνια, όταν ακόμα γιορτάζαμε την έξοδο απο την χούντα και την θριαμβευτική μας είσοδο στο πάρτυ της μεταπολίτευσης – που τελικά μας οδήγησε εδω που είμαστε, στην πτώχευση δηλαδή και την επαιτεία. Τραγουδώντας μπήκαμε στο λούκι, ανυποψίαστοι και αθώοι (και λίγο μαλάκες είναι η αλήθεια), τραγουδώντας θα βγούμε. Και, συνέλληνες, μην το ξεχνάμε ποτέ αυτό, αποτελεί θεμέλιο λίθο της Ελληνικής παράδοσης : Η Υπομονή είναι η υψίστη τών αρετών. Χάρη σ’ αυτην την βγάλαμε σε καιρούς πολύ ζόρικους, με την υποστήριξή της θα προχωρήσουμε και τώρα. Και μην κολλάτε. «Τι έχει ο φτωχός να φοβηθεί; Σπίτι ο ουρανός όπου σταθεί». Πάντα τραγουδιστά, ευθυτενείς και γυμνασμένοι. Κάτι ήξερε και ο παππούς Διονύσης που είχε περάσει πολλά, αλλά δεν έχανε ποτέ το χιούμορ του – κυρίως στα ζόρια, όταν θυμόταν το τραγουδάκι που τραγουδούσανε στο μέτωπο, τότε στούς Βαλκανικούς: «Σηκωθείτε τακτικοί, φάτε φασόλια, φάτε φακή, τρέξτε νιφθείτε χωρίς νερό – κι΄ετοιμαστείτε για το χορό»

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News