«Ολοι λίγο πολύ γνωρίζομεν την μυστικήν, χαμερπή και χυδαίαν έξιν, η οποία επί των ημερών μας μαραίνει και δεκατίζει την νεότητα, προσβάλλει την ζωήν εις την πηγήν της, καταργεί την οικογένειαν, και απειλεί το μέλλον της κοινωνίας». Με αυτά τα λόγια προλόγιζε ο ιατρός Μ. Μωυσείδης το βιβλίο του «Αυνανισμός: Κίνδυνοι – Προφύλαξις – Θεραπεία», που κυκλοφόρησε το μακρινό 1927 από τα Τυπογραφικά Καταστήματα Αδελφών Γεράρδων. Ο συγγραφέας, «Διευθυντής του περιοδικού “Υγεία” και μέλος της Γαλλικής Εταιρείας της Ευγονικής» όπως αναγραφόταν στο εξώφυλλο, εξαπέλυε κεραυνούς κατά της ερωτικής… αυτοδιαχείρισης.

Σχεδόν έναν αιώνα πριν, τα πράγματα ήταν –ακόμα- πολύ ζόρικα για όσους (και όσες) αποζητούσαν τη μοναχική ηδονή. «Οποία είναι η συχνότης και διάδοσις του αυνανισμού παρ’ ημίν;» αναρωτιόταν ο συγγραφέας-ιατρός, και προχωρούσε ακάθεκτος: «Εις την ερώτησιν δεν είμεθα εις θέσιν να απαντήσωμεν μετά μαθηματικής ακριβείας ελλείψει στατιστικών. Η επαγγελματική μας όμως πείρα και η απειρία των επιστολών τας οποίας ελάβομεν εκ μέρους νέων ζητούντων καθημερινώς συμβουλάς, μας δίδουν το δικαίωμα να ανακοινώσωμεν δημοσία ότι ο αυνανισμός είναι ευρύτατα διαδεδομένος παρ’ ημίν και αριθμεί, δυστυχώς, θύματα απειράριθμα μεταξύ της ελληνικής νεολαίας. Εις μίαν συγκέντρωσιν φίλων συναδέλφων είχα την τόλμην να χαρακτηρίσω την χώραν μας ως απέραντον πεδίον αυνανιστών».
 
Σε αυτό το απέραντο πεδίο, οι γυναίκες είχαν… εφάμιλλη παρουσία. Τόσο, ώστε να απασχολούν σοβαρά τους αρμόδιους επιστήμονες, εισπράττοντας απίστευτες επικρίσεις και απειλές: «Αι συνέπειαι του αυνανισμού δια το γυναικείον φύλον είναι εξ ίσου σοβαραί όπως και δια το ανδρικόν. Ο αυνανισμός των κορασίδων μπορεί να μετατραπή εις ένα πάθος δυσίατον και να κατατρύχη την γυναίκα καθ’ όλην την ζωήν. Επίσης ένας αυνανισμός συχνά επαναλαμβανόμενος και επί μακρόν συνεχιζόμενος μπορεί να διαταράξη την ψυχο-γεννητικήν οντότητα της γυναικός».
 
Η «βδελυρά και ολέθρια έξις» είχε την «τιμητική» της και σε ένα άλλο βιβλίο της εποχής εκείνης, αποκαλύπτοντας τις αντιεπιστημονικές, σεμνότυφες και εξωφρενικές απόψεις που επικρατούσαν. Στην «Υγιεινή των Ηδονών και των Τέρψεων», του Γάλλου (επίσης ιατρού) A. Debay, που κυκλοφόρησε στα ελληνικά το 1928 από τις εκδόσεις Χρήστου Φέξη, γινόταν ιδιαίτερη αναφορά στις γυναίκες που αυτοϊκανοποιούνται. «Αμφότερα τα φύλα παραδίδονται εις την ελεεινήν ταύτην πράξιν», κατήγγειλε ο συγγραφέας. «Κατά τας γενομένας συνεχείς παρατηρήσεις αύτη παρατηρείται παρά τοις κορασίοις. Τα δύσμοιρα ταύτα όντα αφαιρούσι καθ’ εκάστην εκ της ζωτικής αυτών ουσίας μέγα μέρος». Οι συνέπειες της πράξης τους αποτελούν μνημείο… κατατρομοκράτησης. Στο κεφάλαιο «Οργανικαί αταξίαι προερχόμεναι εκ των κατά μόνας ηδονών» συναριθμούνται: η καταστροφή της παρθενίας, η διεύρυνση των γεννητικών οργάνων «με αποτέλεσμα να εκρέει αύθονος και δυσώδης λευκόρροια», η χαλάρωση της ουρήθρας εξαιτίας της οποίας προκαλείται ακράτεια των ούρων κ.λπ. Η λίστα με τις φοβερές συνέπειες είχε αντάξιο φινάλε: «Βραδύτερον επέρχονται κωφότης, σπασμοί, φθίσις, και τέλος ο θάνατος».
 
Σε ανάλογο επίπεδο κυμαίνονταν οι «επιστημονικές» δοξασίες για τα αίτια που προκαλούν τον γυναικείο αυνανισμό. Μεταξύ άλλων, η δουλειά που έκαναν. Από όλα τα γυναικεία επαγγέλματα, το πιο επιρρεπές στην «ελεεινή πράξη» ήταν εκείνο της ράφτρας. Η ποδοκίνητη ραπτομηχανή κατηγορήθηκε από διάφορους επιστήμονες της εποχής εκείνης ότι προκαλεί… καμουφλαρισμένη αυτοϊκανοποίηση με την κίνηση και την ταυτόχρονη τριβή των μηρών. Οι θεραπείες που προτείνονταν, με σκοπό την οριστική απαλλαγή των γυναικών από αυτή τη «βλαβερή» συνήθεια, περιλάμβαναν την καυτηρίαση του αιδοίου ή της κλειτορίδας. Σε ακραίες περιπτώσεις δεν δίσταζαν να προτείνουν οδυνηρότερες λύσεις, που στιγμάτιζαν για πάντα τη ζωή των άτυχων κοριτσιών, όπως η κλειτοριδεκτομή. 
 
Στο όνομα μιας μακράν νυχτωμένης επιστήμης, οι συγγραφείς αυτών των εκλαϊκευμένων εκδόσεων πρότειναν διάφορες θεραπείες -μεταξύ άλλων, τη φαρμακευτική. «Δεν υπάρχει κανένα ειδικόν φάρμακον κατά του αυνανισμού», σημείωνε στο βιβλίο του ο Μ. Μωυσείδης. «Υπάρχουν μόνον μερικά, τα οποία κατευνάζουν την νευρικήν ανησυχίαν, μετριάζουν την επιθυμίαν, κατατραΰνουν τον γεννετήσιον ερεθισμόν και ελαττώνουν την αίσθησιν της ηδονής. Προς τον ανωτέρω σκοπόν συνεστήθησαν πάμπολλα φάρμακα. Εξ αυτών αναφέρομεν την κοκαΐνην, την μορφίνην, την ηρωίνην κ.λπ., κ.λπ.».  Φρόντιζε δε, να επισημάνει: «Ο οργανισμός, δυστυχώς, εθίζεται γρήγορα και υπάρχει ανάγκη να αυξήσωμεν τας δόσεις βαθμιαίως». Με αυτό τον τρόπο κατάφερναν να κατευνάζουν τη διάθεση για μοναχικά παιχνίδια, μετατρέποντας κορίτσια και αγόρια σε –ακούσιους- ναρκομανείς.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News