Κολλάς από το τρέιλερ. Μιλάνο υποφωτισμένο. Η αγία οικογένεια στο μακρόστενο τραπέζι. Τελετή παράδοσης των ηνίων από πατέρα σε γιο. Μια γυναίκα στριμωγμένη στη μπαρόκ ατμόσφαιρα της έπαυλης. Τα χει όλα, σε σιγανή όμως φωτιά. Μυστικά κρυμμένα στο σερβίτσιο της, κινήσεις απαλές στο φως των κεριών. Αναπνοές συντονισμένες, κινήσεις ρυθμισμένες απ΄ το πρωτόκολλο.

Ένας σεφ, νεαρός, εισβάλλει για να φωτίσει. Οι γεύσεις χρωματίζουν τη γλώσσα και την ψυχή. Η Τίλντα Σουίντον, η αλαβάστρινη πρωταγωνίστρια αποκτά έκφραση, πόνου και πάθους, ζωής.

Η ταινία που άρεσε χωρίς να το περιμένει, δεν έχει δυνατούς διαλόγους, δεν έχει γνωστούς ηθοποιούς ούτε μάστορα σκηνοθέτη. Έχει φινέτσα που λείπει και αφήγηση που ξεσηκώνει το νου.

Όχι για τη λάγνα παρουσίαση ενός πιάτου ούτε για την αριστοκρατική όψη του ουρανίσκ – ειου έρωτα. Αλλά για την απενοχοποίηση της ηδονής από όπου κι αν αυτή προέρχεται.

Μπείτε στο δικό σας σκηνικό, με τα καλά σας ρούχα, όμορφοι και ψυχροί. Αναγνωρίζετε το περιβάλλον όπως οι κούκλες στις βιτρίνες. Στη θέση τους άψυχες. Απ’ όπου κι αν πηγάζει η ακινησία, κλίνετε τη φράση:

Είμαι ο έρωτας
Είσαι ο έρωτας
Είναι ο έρωτας

Ήδη το βλέμμα υγράνθηκε. Η λύση τελικά απλή.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News