Ναταλία Κακουλίδου. Ετών 42. Μητέρα δύο παιδιών. Υπάλληλος γραφείου. Εμπειρία ζωής τον τελευταίο χρόνο: εθελόντρια  στο Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο Ελληνικού (ΜΚΙΕ).

Την παρακολουθώ στο facebook να προσκαλεί τον κόσμο σε εκδηλώσεις του ΜΚΙΕ, να τον καλεί να πάει φάρμακα, παιδικό γάλα, πάνες, να φωτογραφίζεται με τα παιδιά της, να κάνει πολιτική κριτική, να αστειεύεται με φίλους. Από το inbox η συνομιλία που ακολουθεί, που ξεκίνησε ως ένα σύντομο chat, αλλά εξελίχθηκε σε …συνέντευξη. 

Ναταλία, ποια ήταν η αιτία που αποφάσισες να κινητοποιηθείς;

Το μαξιλάρι μου… που δεν με άφηνε να ηρεμήσω όταν έπεφτα το βράδυ και σκεφτόμουν «τι κάνουμε!». Η κρίση μας βρήκε όλους κάπου. Εμένα έτυχε να με βρει σε μια εργασία γραφείου, που ακόμα καλά κρατεί… αλλά αυτό δεν αλλάζει αυτό που ζούμε όλοι μας.

Και η αφορμή, για να ασχοληθείς με το ΜΚΙΕ;

Ένας συνάδερφος, απογοητευμένος από διάφορα κομματικά σχήματα, που βρέθηκε με 5-6 ανθρώπους που ήθελαν να κάνουν πράξη αυτά που πίστευαν. Η μικρή αυτή ομάδα δημιουργήθηκε στο Σύνταγμα, μέσα από τις ζυμώσεις που έγιναν εκείνο το καλοκαίρι στην πλατεία. Η ιδέα να αντισταθούμε έμπρακτα έπεσε στο τραπέζι από τον καρδιολόγο Γιώργο Βήχα. Ακολούθησαν πολλές καθημερινές συζητήσεις μέχρι να γίνει τελικά το Κοινωνικό Ιατρείο αυτό που είναι σήμερα.

Πόσο εύκολο ήταν;

Το ΜΚΙΕ έχει μια αλληλέγγυα δομή, δεν δέχεται υποστήριξη οικονομικού τύπου, δεν είναι υποχείριο κανενός κομματικού οργάνου, δέχεται προσφορές μόνο σε είδος (φάρμακα, παιδικά γάλατα και πάνες) και παράλληλα προσφέρει ιατρική φροντίδα σε άπορους και ανασφάλιστους, χωρίς να διαφημίζει τους ευεργέτες της. Το να λειτουργήσει όλο αυτό ήταν μια πρόκληση, ένα στοίχημα, κι όσοι συμμετέχουμε είμαστε πραγματικά περήφανοι.

Eργαζόμενη και μητέρα. Είχες χρόνο για μια τέτοια δραστηριότητα;

Πίστευα ότι δεν είχα, γιατί ο χρόνος μου ήταν περιορισμένος, ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Αλλά ξέρεις τι κατάλαβα; Ότι όλοι, αν ψάξουμε μέσα μας, έχουμε αποθέματα προσφοράς. Και πως όσο περισσότερο κανείς προσφέρει, τόσο περισσότερο ανακαλύπτει αυτά τα αποθέματα. Κι έτσι συνειδητοποιείς ότι διαθέτεις πολλά περισσότερα από αυτά που νόμιζες. Και σε αγαθά και σε αντοχές. Δεν είναι σπουδαίο αυτό;

Τι άλλο σου έμαθε αυτή η εμπειρία εδώ κι ένα χρόνο; Σε τι σε άλλαξε;

Το να έρθεις κοντά στον κόσμο και στα καθημερινά προβλήματα επιβίωσής του, σε πάει πολύ γρήγορα από το μικρό στο μεγάλο, σε βοηθάει να καταλάβεις καλύτερα τι ακριβώς συμβαίνει γύρω σου αλλά και μέσα σου, ποια είναι η θέση σου σε αυτό το σκηνικό. Λειτουργεί, ας πούμε, σαν φάρος που ρίχνει το φως του σε αυτά που είναι για σένα σημαντικά. Σπάει κι αυτό το ασφυκτικό καλούπι του ατομισμού, που είναι στα όρια της μανιοκατάθλιψης σήμερα, και η υποκειμενικότητα διευρύνει το οπτικό της πεδίο, όσο αυτό είναι εφικτό. Θυμήθηκα τώρα κάτι για την Πηνελόπη Δέλτα που υπέφερε από κρίσεις κατάθλιψης. Της είχε πει λοιπόν ο γιατρός της «πάψτε να ζείτε για τον εαυτό σας, ζήστε για τους άλλους, για την ευτυχία των άλλων». Και η Πηνελόπη Δέλτα πέρασε έναν χρόνο χωρίς κατάθλιψη, μέχρι που ερωτεύτηκε… 

Καλή συμβουλή για την κατάθλιψη, και διαχρονική. Μια ιατρική έρευνα που έγινε στην Κατοχή, βρήκε ότι από την ψυχική κατάπτωση γλύτωσαν εκείνοι που εντάχθηκαν σε ομάδες, που λειτούργησαν συλλογικά και με αλληλεγγύη.

Είναι θεραπευτικό και ανακουφιστικό να ξέρεις πως τελικά όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε, και, σε ένα άλλο επίπεδο, κάνει την μοναξιά λιγότερο απειλητική. Αλλά και απλώς να δει κάποιος σε λειτουργία το ΜΚΙΕ να δέχεται ασθενείς, αυτό είναι από μόνο του μια εμπειρία συγκλονιστική και καλώ τον κόσμο να πάει να δει τι γίνεται ζωντανά. Μένεις άναυδος, γιατί η όλη δομή έχει στηθεί από ανθρώπους με βασικό κίνητρο την ανιδιοτελή προσφορά, τη στιμή που αυτή η κοινωνία ήταν καλά εδραιωμενη πάνω στην παθολογία του εγωκεντρισμού. Και είναι και πολύ αισιόδοξο να βλέπεις μεγάλες ομάδες ανθρώπων να αυτοδιαχειρίζονται την κατάσταση και να συντονίζονται πετυχημένα. Μιλάμε για 300 εθελοντές, οι οποίοι από το 2011 διαχειρίστηκαν 25.000 επισκέψεις, τα μεγέθη σε αυτή την περίπτωση έχουν μεγάλη σημασία. Σε κοινωνικό επίπεδο ξεκαθαρίζεις καλύτερα ποια και πόσα ψέμματα λέγονται στα μέσα ενημέρωσης.

Κοιμάσαι καλύτερα τώρα;

Ναι, γιατί το σημαντικότερο είναι η αλλαγή που βλέπεις μέσα σου όταν καταλαβαίνεις πως δεν είσαι παθητικός δέκτης των γεγονότων, αλλά ένας κρίκος σε μια αλυσίδα που, αν το θέλεις, μπορεί να συμβάλλει στις εξελίξεις. Και βέβαια ο ακτιβισμός έχει ένα πολύ ισχυρό πολιτικό πρόσημο -οι κινητοποιήσεις μας έχουν φέρει πολλές φορές σε δύσκολη θέση τον Υπουργό Υγείας. Σ΄αυτή την πολύ ζόρικη κατάσταση που έγινε πια η ζωή μας, σκέφτομαι συχνά αυτό που είχε πει ο Κωστής Παπαγιώργης: «Οι δυστυχίες φτιάχνουν τον άνθρωπο. Με τον πόνο οι χαρακτήρες εξευγενίζονται, αντίθετα τα στραβόξυλα εξαχρειώνονται».

Αν κάποιος δεν είναι ειδικός (γιατρός, φαρμακοποιός…) τι βοήθεια μπορεί να προσφέρει σ' ένα Κοινωνικό Ιατρείο;

Είναι πολλά που πρέπει να γίνουν και ο καθένας είναι χρήσιμος. Υπάρχουν καθήκοντα γραμματείας, κάποιοι είναι στην φαρμακαποθήκη, χίλια δυο… Υπάρχουν άνθρωποι, όπως εγώ, που ασχολούνται με τα δελτία τύπου του Ιατρείου. Είμαι στην ομάδα επικοινωνίας και όσο και αν ακούγεται παράξενο αυτό, υπάρχει πολλή δουλειά για εμάς εκεί. Κάποιοι  ασχολούνται με το να υποδέχονται Έλληνες και ξένους δημοσιογράφους και να παρουσιάζουν το έργο του ΜΚΙΕ στα διάφορα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, έργο πολύ σημαντικό διότι είναι επιτακτική ανάγκη ο κόσμος να μάθει τι ακριβώς γίνεται εκεί.

Η  δική σου αρμοδιότητα ποια είναι;

Το δικό μου «μωρό» είναι το Παρατηρητήριο του ΜΚΙΕ, ένας σύνδεσμος στον διαδικτυακό τόπο του Ιατρείου όπου καταγράφονται τα νέα που αφορούν τη Δημόσια Υγεία ανά μήνα. Δέχομαι υποδείξεις από τον οποιονδήποτε θεωρεί πως υπάρχουν στοιχεία που πρέπει να καταγραφούν, δέχομαι επίσης και καταγγελίες για όποιον θέλει να δημοσιοποιήσει κάτι, στο e-mail mkiellinikou@gmail.com. Τελευταία ασχολήθηκα και με την προώθηση μιας μουσικής εκδήλωσης με ελεύθερη είσοδο… Θέλω να πω πως υπάρχουν πολλές ιδέες και ακόμη περισσότερες ανάγκες. Και κάτι σημαντικό. Στο ΜΚΙΕ γίνονται μαθήματα Πρώτων Βοηθειών κι έτσι μπορείς ανά πάσα στιγμή να βοηθήσεις από τον άνθρωπό σου μέσα στο σπίτι, μέχρι τον άγνωστο στο δρόμο.

Τέλος, με δυο λέξεις, ποιο μάθημα νομίζεις ότι πήρες από την κρίση;

Ότι οι δυνάμεις που έχουμε μέσα μας είναι πιο μεγάλες απ' ό,τι νομίζουμε. Και όσο περισσότερο τις κεντρίζεις, τόσο περισσότερο σηκώνουν κεφάλι.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News