Πέρυσι, τα έζησα λίγο διαφορετικά τα γενέθλιά μου. Πιο εσωτερικά, πιο ενδοσκοπικά. Αλλά και φέτος, όμως, γιορτάΖΩ.

Ναι, αυτό το παιχνίδι με τη «ζωή» και το ρήμα «ζω», γεννά τα πιο γρήγορα σλόγκαν που θα μπορούσαν να δημιουργηθούν σε κάποιο meeting room, κάποιας διαφημιστικής εταιρείας. Όπου θα έκαναν, τελικά, high five οι κειμενογράφοι της, για την επιτυχία της ατάκας τους.

Η μέρα κυλά σαν ποτάμι με χαλάζι στη λεωφόρο Πεντέλης, παίρνω ευχές συνεχόμενα, το inbox μου γεμίζει, ο τοίχος στο facebook επίσης, το twitter μου πνίγεται από τα εορταστικά mentions, διαβάζω όσα μου γράφουν, τα αναλύω. Αναλύω τις ευχές που μου δίνουν, θεωρώ ότι είναι τα μεγαλύτερα δώρα που μπορείς να κάνεις κάπου. Άμα πιάσει η κάθε ευχή ξεχωριστά, τα έχεις όλα.

Κάθε χρόνο μαζεύω ευχές. Όχι ποσοτικά, αλλά βάσει της αξίας τους. Ευχές που, ίσως, έχω και έχεις ξανακούσει, ίσως να έχεις δώσει και εσύ, αλλά κι εγώ.

«Να αγαπάς και ν’ αγαπιέσαι», «να νιώθεις, να ακούς, να μυρίζεις, να βλέπεις, να γεύεσαι», «να έχεις δίπλα σου αυτούς που αγαπάς και αυτούς που σου αξίζουν», «να γελάσεις και να κλάψεις», «να ενθουσιαστείς, να δώσεις και να πάρεις». «Να είσαι γεμάτος από εικόνες και μουσικές», «να γίνει το πιο μύχιο όνειρό σου πραγματικότητα», «…όμως, πάνω απ΄ όλα, να’ σαι γερός και τυχερός!».

Κουβεντούλες με γλυκά λογάκια καρδιάς, που μπορεί και να τα είπε όλα ένας άνθρωπος που αγαπάς, ως εκπρόσωπος όλων των υπολοίπων, αλλά για πάρτη του. Λόγια που ήθελες πάντα να ακούσεις, λόγια που ήθελες πάντα να πεις. Και μπορεί να είπες, τελικά. Αλλά και να τα άκουσες.

Ευχές με γενναιοδωρία ψυχής, η καρδιά τρελάθηκε και τα χαρίζει όλα, ευχές με θέληση να ηρεμήσουν τα μέσα σου, ευχές με γέλιο, σοβαρές, τυπικές  -κι αυτές ευχές είναι.

Δεχόμεθα τρελές ευχές-εμβάσματα χαράς και δίνουμε και ρέστα, άμα θέλετε, με ολόκληρα κομμάτια χαράς και ευτυχίας.

Με κοιτάζω στον καθρέπτη και γελάω, «παλιόγερε, βαστάς ακόμα!», στο στερεοφωνικό μου βαράνε οι Τρύπες.

Ένα υπέροχο φουλάρι -που έχω ερωτευτεί με την πρώτη ματιά- τυλίγει τον λαιμό μου, ενώ στο μυαλό μου γυρίζει ότι, τελικά, η πιο μεγάλη ευχή που μπορείς, αντίστοιχα, να κάνεις για τα γενέθλιά σου είναι να «διαβάζουν» τις ευχές σου, να σου εύχονται αυτά που πάντα ήθελες να ακούσεις και να κάνεις.

Συμπαντικά, παρακαλάς να γίνουν αλήθεια οι ευχές που έλαβες, να γίνουν πραγματικότητα όλα αυτά που θέλεις να γίνουν στη ζωή σου, αυτή είναι η αληθινή Γιορτή, που έλεγε ο Γιάννης Αγγελάκας.

Αυτές είναι και οι αληθινές ευχές: Ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή, από χρονιά σε χρονιά. Ένα ονειρικό ταξίδι που δεν ξέρεις πού θα σε βγάλει, όπως άλλωστε είναι και η ίδια η ζωή, από τότε που γεννιέσαι. Κι αυτό είναι το ενδιαφέρον, αυτό είναι το ταξίδι…

Διαβάζω ξανά τα όσα έχω λάβει, «ζυγίζω» την κάθε λέξη που μου έχουν γράψει ως ευχή, η καθεμία έχει ένα ειδικό βάρος. Τελικά, δεν είναι ευχές αυτά που σου λένε οι άνθρωποι γύρω σου, οι άνθρωποι που αγαπάς: Αξίες είναι, και γι’ αυτό τους αγαπάς περισσότερο. Οι ευχές είναι σαν το φουλάρι μου γύρω από τον λαιμό σου, για να σε κρατούν «ζεστό», «προστατευμένο».

Ευχές όπως αξίες, λοιπόν, που θα μπορούσε να είναι άλλο ένα σλόγκαν για διαφήμιση, κι ας διαφήμιζε πιστωτική κάρτα.

Οι αληθινές ευχές, όμως, δεν κυκλοφορούν σε δόσεις, πληρώνουν την αξία τους τοις μετρητοίς. Και δεν υπάρχει καμιά καλή μπράντα για να τις αγοράσεις, δεν υπάρχει κάτι πιο πολύτιμο από εκείνες…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News