679
|

Δύο χέρια, δύο πόδια και ένα κορίτσι να χορεύω

Avatar Βαγγέλης Γεωργίου 19 Απριλίου 2011, 06:48

Δύο χέρια, δύο πόδια και ένα κορίτσι να χορεύω

Avatar Βαγγέλης Γεωργίου 19 Απριλίου 2011, 06:48

Δύο φίλοι σε ένα δωμάτιο βλέπουν μια αντιπολεμική ταινία: “ο Τζόνυ πήρε το όπλο του”,  μια γυναίκα μακρύτερα σε ένα νησί είναι ανήμπορη να κινηθεί επικοινωνώντας με τα μάτια και τέλος ένας στρατιώτης σε ένα απομονωμένο στρατόπεδο φυλάει το νούμερό του.
Καμία συνοχή έτσι; Θέλω να σας δείξω ότι υπάρχει.

Βλέποντας κανείς τους Πρωταγωνιστές της 17ης Απριλίου με θέμα τον Θάνατο νομίζω ότι περισσότερο μαγνητίστηκε από την κυρία Κική Τσακίρη, τη γυναίκα, τη μάνα, τη σύζυγο. Έναν άνθρωπο που ολόγυρά του έχει τους τέλειους ανθρώπους μα δεν μπορεί ούτε καν να σκεπάσει τα παιδιά της το βράδυ αλλά ούτε να αγκαλιάσει παθιασμένα τον άνδρα της ζωής της. Πάσχει από την ασθένεια ALS, βλέπε Στίβεν Χόκινγκ. Οι σκέψεις και το φλερτ με το θάνατο είναι στο μυαλό της.

Την ίδια στιγμή, στην Αθήνα, ο Γιώργος πρήζει τον Βαγγέλη να δουν μια ταινία. «Μην είσαι χαζός κάτσε να τη δούμε θα σου αρέσει εσένα». Τελικά την είδαν. Η ιστορία του Τζόνυ, ενός στρατιώτη του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου ο οποίος τραυματίστηκε τόσο σοβαρά που κατάληξε χωρίς πόδια, χέρια, μάτια, μύτη και στόμα. Μονίμως ξαπλωμένος και διασωληνομένος για πολλά πολλά χρόνια, χτυπώντας το κεφάλι του στο μαξιλάρι σε ρυθμούς σημάτων Μορς για να τον καταλάβουν οι γύρω..Ο Τζόνυ δεν θα ένιωθε ποτέ ξανά τα χείλη της κοπέλας του πίσω στη πατρίδα ούτε θα ξαναψάρευε με τον πατέρα του παρακαλώντας με σήματα Μορς να τον λυτρώσουν σκοτώνοντάς τον. Το μόνο που του έμενε να κάνει ήταν να σκέφτεται και να ονειρεύεται..Τελειώνοντας η ταινία, αυτό που έμεινε στο Βαγγέλη ήταν ένα από τα όνειρα του Τζόνυ. Ένας γλοιώδης γέρος πλησιάζει ένα ζευγαράκι και με γέλιο σαν Έλληνα πολιτικού λέει στο νέο: «ετοιμάσου να πας να πολεμήσεις». «Για ποιο λόγο» του λέει ο μικρός. «Θα πολεμήσεις για την ελευθερία και τη δικαιοσύνη» απαντάει ο γέρος. Μα το παλικαράκι τον παραμελεί κοιτώντας τη ντάμα του: «Μα γιατί να πολεμήσω έχω δυο χέρια, δύο πόδια και ένα κορίτσι να χορεύω». Χμμ, «ελευθερία» και «δικαιοσύνη» τα ίδια λένε πάντα οι χασάπηδες.

Η Κική λοιπόν μένει στην Αρχίπολη, ένα ορεινό χωριό στην κεντρική Ρόδο. Εκεί, εντελώς τυχαία, έκανε το στρατιωτικό του πριν χρόνια ο δεκανίσκος Βαγγέλης που τελικά του άρεσε η ταινία που του πρότεινε ο φίλος του. Ο Βαγγέλης στις σκοπιές κρύωνε, του έλειπαν τα δικά του πρόσωπα, έβγαινε σπάνια από το στρατόπεδο,  προσπαθούσε να αντιμετωπίσει κάποιος κρετίνους φαντάρους και διεκπεραιωτικούς αξιωματικούς. Οι αυτοκτονίες στη μονάδα του δεν ήταν σπάνιο φαινόμενο με τελευταία αυτή ενός 20χρονου που απαγχονίστηκε. Ο Βαγγέλης σαν παλιότερος είχε δεσμευτεί να προσέχει τον μικρό αλλά εις ματην..  αυτό που βασάνιζε το κεφάλι εκείνου του 20άρη δεν θα το μάθουμε ποτέ.

Όλα αυτά τα άσχημα λοιπόν σε εκείνο το παλιό στρατόπεδο της Αρχίπολης.  Λίγα πιο πέρα η Κική ήταν περιχαρακωμένη στο στρατόπεδο μιας καρέκλας μόνιμα και όχι για λίγους μήνες όπως ήταν η θητεία του Βαγγέλη στη Ρόδο. Ο δεκανέας Βαγγέλης δεν πολέμησε ποτέ, όπως ο Τζόνυ, σε κανέναν πραγματικό πόλεμο εκτός από αυτόν της ένστολης ηλιθιότητας. Η Κική όμως είναι τσακισμένη από έναν πόλεμο που ποτέ δεν κήρυξε και τον βιώνει συνεχώς από το 1999. Ανάμεσα στις ντυμένες με χακί παραλλαγή φιγούρες υπήρχαν και αυτοί που ξεχώριζαν με την ανεπιτήδευτη καλοσύνη τους. Η ζωή της Κικής όμως είναι παντού και πάντα καμουφλαρισμένη με γκρίζα θλίψη. Εκείνη τη Πρωτοχρονιά ο Βαγγέλης έλαβε ταχυδρομικώς γλυκά και δώρο της οικογένειάς του: «Καλή χρονιά, σε αγαπάμε και σε περιμένουμε! η οικογένειά σου». Ήξερε ότι όταν επιστρέψει  σπίτι του θα τους αγκαλιάσει και θα πιεί με τον πατέρα του τσίπουρο. Η ασθένεια της Κικής δεν θα την αφήσει να ξεστομίσει μια τέτοια φράση όταν πάει ο γιός τη στο στρατό και τα χειλάκια της θα τρέμουν να το πουν. Ο Βαγγέλης είχε δύο χέρια, δύο πόδια και ένα κορίτσι να χορεύει..
Μετά από καιρό λοιπόν αναπολώ την θητεία μου στην Αρχίπολη της Ρόδου και προτείνω αυτό: η κάθε πραγματική Κική και ο κάθε κινηματογραφικός Τζόνυ μας υπενθυμίζουν ότι όταν τα έχουμε όλα δεν μένει παρά να μάθουμε να «χορεύουμε» αποφεύγοντας να ανακαλύπτουμε περιττούς και πολλές φορές ανύπαρκτους πολέμους που «τραυματίζουν» αρνούμενοι να δώσουμε μάχες που καθηλώνουν.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News