Σκόνη στον άνεμο… Χανόμαστε με φίλους κι ένας καφές όλο αναβάλλεται μέχρι που χάνονται -κυριολεκτικά- οι άνθρωποι. Και μαζί με το σάστισμα και την ενοχή ότι δεν βρήκες χρόνο ή δεν επέμενες, μένει ένας τελευταίος πικρός καφές, αυτόν που λένε της παρηγοριάς, σε κοιμητήρια. Αλλά ίσως ούτε κι αυτός.

Το μήνυμα στο inbox με βρήκε παντελώς απροετοίμαστη. Από τη γυναίκα του και φίλη. Λιτό και σαφές:

«Ο Κώστας πάντα σε θεωρούσε φίλη του και σε εκτιμούσε πολύ. Νιώθω χρέος μου να σε ενημερώσω ότι έφυγε από τη ζωή, ξημερώματα Κυριακής, από καλπάζουσας μορφής καρκίνο».

Δεν είχα ιδέα, κάτι ψελλίζω για «καλή δύναμη», κάτι λέω μέσα στην αμηχανία μου «του είχα μια αδυναμία… το ήξερε».
«Το ήξερε πράγματι…».

Δεν βρίσκω λόγια, τα συλληπητήρια πάντα μου ακουγόταν τυπικά και ρωτάω πότε είναι η κηδεία.
«Θα αποτεφρωθεί αύριο στη Βουλγαρία. Ήταν επιθυμία του».

Ο Κώστας, σκόνη στον άνεμο… Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε που μοιραζόμασταν τα διπλανά γραφεία, κάθε μέρα, τις ίδιες ώρες. Εκείνος νευρικός, οξύθυμος, αλλά όσο εύκολα θύμωνε, τόσο εύκολα μετά από λίγο γελούσε. Εγώ συναισθηματική, έτοιμη να πληγωθώ, με το δάκρυ στην άκρη του ματιού.

Κοινό μας σημείο η συνέπεια στη δουλειά μέχρι τελειοθηρίας, ταυτόχρονα με μια άπωση για τη δημοσιογραφία ως επάγγελμα, και η έλλειψη φιλοδοξίας «να ανέβουμε». Κάπως έτσι, κλείναμε συχνά ο ένας το μάτι στον άλλο και συνεννοούμασταν σε εύκολες και δύσκολες στιγμές.

Εξού κι όταν δεν είχαμε πολλή δουλειά, κάναμε σχέδια. Να ανοίξουμε ένα μπιστρό και να το πούμε Γιολάντα'ς! Το μπιστρό δεν έγινε ποτέ, αλλά από τότε έγινα η Γιολάντα του. Για μένα παρέμεινε ο «κύριος Κώστας μου», ως αστείο από άλλη παρόμοια κουβέντα.

Ή, όταν είχα την ιδέα να γράψουμε (όπως το Μυθιστόρημα των τεσσάρων) ένα αστυνομικό μυθιστόρημα μαζί. Άφηνα 1-2 σελίδες στο γραφείο του, συνέχιζε και μου άφηνε τις δικές του σελίδες την άλλη μέρα στο δικό μου. Ενθουσιαστήκαμε, κυρίως γιατί ο ένας αναιρούσε τον άλλον και πήγαινε την ιστορία όπου ήθελε. Δεν θυμάμαι γιατί κάποια στιγμή τα παρατήσαμε.

«Κρίμα που δεν προλάβατε να γράψετε κι εκείνο το μυθιστόρημα που λέγατε… Θα σου τηλεφωνήσω όταν επιστρέψω».

Δεν ξέρω γιατί το γράφω αυτό εδώ. Κι ίσως πείτε οι αναγνώστες του protagon, που καμιά φορά γίνεστε πολύ σκληροί, «και τι μας νοιάζει εμάς;».

Το παράξενο είναι ότι το ίδιο θα έλεγε κι ο «κύριος Κώστας». Δεν του άρεσε καθόλου η εύκολη «ευαισθησία», προτιμούσε κάτω από την επιφανειακή αγριάδα του να κρύβει πολλή τρυφερότητα. Δεν γράφω καν το επώνυμο, γιατί τον ακούω να με μαλώνει: «Και τι έγινε ρε Γιολάντα που πέθανα; Είναι είδηση για τον κόσμο;».

Ούτε καν αντίο δεν μπορώ να πω. Διόρθωνε πάντα στις ειδήσεις τα «έφυγε» με «πέθανε», τα «επάρατη» με «καρκίνο» κι όταν έβλεπε «καλό ταξίδι» σχολίαζε «ναι, πάει για τρέλες στις Σεϋχέλλες»…

Δεν λέω τίποτα, λοιπόν, βάζω στο repeat το Dust in the wind των Kansas και τον βλέπω να μου κλείνει το μάτι, όπως παλιά…

*Στη μνήμη του Κώστα Μοσχούδη

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News