Μου είχε έρθει ειδοποίηση στο μέιλ μου. Apostolos Gk – @moloch82, follows you.

Κι αφού τον ακολούθησα κι εγώ, μου ήρθε μήνυμα: – Καλησπέρα, σε ακούω όταν κάνεις εκπομπή, βάζεις ωραία τραγούδια, μου απαλύνεις τον πόνο, γελάω.

«Να είσαι καλά. Γιατί, τι έχεις;».

– Πώς μου το είπε ο γιατρός; Λέοντα; Δίδυμο; Α, όχι. Καρκίνο!

Σοκ. Τι να του πεις; Μένεις άφωνος από τη δύναμη ψυχής που μπορεί να κάνει πλάκα στον παλιοθάνατο. Τι να του πεις; Κουράγιο; Θα περάσει; Τα λόγια τελειώνουν, δεν υπάρχουν – για την ακρίβεια. Κι όσο μαθαίνεις περισσότερα για τον moloch82 τόσο περισσότερο σκέφτεσαι, με μια απίστευτη κυκλοθυμία. Τα βάζεις με την παλιοζωή την άδικη, σκέφτεσαι κάποιες φορές που γκρινιάζεις για πράγματα που, τελικά, δεν έχουν αξία και σημασία, θυμάσαι τους δικούς σου ανθρώπους που ταξίδεψαν γι’ αλλού. Έπειτα, τα βάζεις με τον εαυτό σου, κι ο moloch82 δικός σου άνθρωπος ήταν και είναι, σε έμαθε τόσα για τη ζωή, σου φώτισε γωνίες που είτε δεν είχες δει, είτε είχες ξεχάσει.

Από τη στιγμή που μίλησα με τον Απόστολο, τον Τόλη, θυμόμουν όλο και πιο συχνά τον παππού μου που τον βλέπαμε να λιώνει κάθε μέρα από τον καρκίνο. Το έχω γράψει ξανά. Παπάς ο παππούς, λίγο πριν φύγει, μου είπε, πιτσιρίκος εγώ: «Δεν έχει σημασία το πώς θα πεθάνεις, ούτε το πότε. Σημασία έχει να ζήσεις, να τη ζήσεις τη ζωή σου. Γιατί, αγόρι μου, μια ζήση έχουμε όλοι μας».

– Μα, παππού, υπάρχει επόμενη ζωή, έτσι δεν είναι; Αυτό δεν λέει η θρησκεία μας;

Άναψε ένα από τα τσιγάρα που, τελικά, τον σκότωσαν, με κοίταξε ίσια στα μάτια και μου είπε:
«Κι αν δεν έχει; Ζήσε, λοιπόν, και ποτέ να μη χάσεις την περιέργεια που έχεις για ζωή. Μη λογίζεις το θάνατο. Τη ζωή να σκέφτεσαι. Τη δική σου τη ζωή, μέσα στη ζωή…».

Ίσως, όποιος έχει έρθει τόσο κοντά στο θάνατο, να το έχει φιλοσοφήσει αλλιώς. Έτσι έκανε κι ο moloch. Είτε διάβαζες το μπλογκ του, είτε τα τουιταρίσματά του, ήταν εύκολο να καταλάβεις το πώς το έβλεπε. Άλλοτε πικρά και φλεγματικά, άλλοτε αιχμηρά και με πόνο. Το πάλευε, το έλεγε με κάθε τρόπο, ήθελε να ζήσει. Ήθελε να ζήσει και να αγαπάει. Τη Μαρία του.

Τις Κυριακές από παιδί τις σιχαινόμουνα, είχαν ανέκαθεν μια  μελαγχολία. Η χθεσινή είχε πολλά «γιατί» που ξέμειναν στα μυαλά μας, είχε χείλη σφιγμένα, έπαιζε μπάλα με πολλές τελείες που θρονιάστηκαν πάνω από κόμματα και έγιναν ερωτηματικά. Γιατί να φεύγουν έτσι, τόσο νέοι άνθρωποι;

Ο Τόλης που αγαπούσε τη Μαρία, γούσταρε τους Whitesnake. Όποτε μου ζητούσε τραγούδι, ήταν σχεδόν πάντα από εκείνους. Να του στείλω άλλο ένα, έτσι, για καλό κατευόδιο. Επειδή αγάπη ήταν αυτό που ένιωθε, δεν χωρά αμφιβολία. Για τη Μαρία και για τη ζωή.

Ο Apostolos Gk, ο moloch82, όσο έχω λογαριασμό στο twitter, θα με ακολουθεί και θα τον ακολουθώ για πάντα. Για να μου θυμίζει, καθημερινά, αυτό που έλεγε εκείνος: «Θέλω να μείνω κι άλλο εδώ».

Κι αυτή την επιθυμία για τα όσα περικλείει η ζωή, ούτε ο θάνατος δεν μπορεί να την αλλάξει… 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News