Οκτώβρης 71. Δεν είχα διαβάσει. Κι είχαμε διαγώνισμα. Περίμενα τα σχολικό του «Λύκειον η Αθηνά» του Ζηρίδη κι έκανα προσευχές για κάποιο θαύμα. Η κυρία σχολικού άνοιξε την πόρτα και είπε: «Δεν έχουμε σχολείο σήμερα. Ερχεται ο Αγκνιου». Αυτό ήταν! Ο παντελώς μου άγνωστος Σπύρος Αγκνιου καταχωρήθηκε στους Αγίους. Ο διεθνώς γνωστός Αγκνιου, ο 39ος Αντιπρόεδρος των ΗΠΑ επί προεδρίας Ρίτσαρντ Νίξον, επί το ελληνικότερο Σπύρος Αναγνωστόπουλος. Μαζί μου γιόρταζε όλο το έθνος! Αρα σκέψου πόσοι δεν είχαν διαβάσει! ΖΗΤΩ! Κείνα τα χρόνια πήγαινε το «ΖΗΤΩ» σύννεφο. Σε όλα τα μπαλκόνια αυτόματα κυμάτισε η γαλανόλευκη. Εξίσου συνηθισμένη διαδικασία. Μόνιμη η προτροπή «Κατέβασε τη σημαία από το πατάρι». Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών.

Ο Σπύρος Αγκνιου ήταν Γαργαλιάνος. Κι αυτό δεν μας έλεγε τίποτα, μέχρι που το είπε με στόμφο η Νάκη Αγάθου στην τηλεόραση. Μια κωμόπολη στον δυτικό νομό Μεσσηνίας κοντά σε Καλαμάτα και Πύλο έκανε τον Σπύρος, «Θείος Σπύρος» από την Αμερική, που με κάποιο νεφελώδη τρόπο προσδοκιών θα μας έσωνε γενικώς και ειδικώς. Και ήρθε ο άτιμος τη χρονική στιγμή που οι Δημοκρατικοί τάραζαν στα ερωτήματα τον Ρεπουμπλικάνο Νίξον, για το αν έπρεπε να συνεχιστεί η βοήθεια στην Ελλάδα. Κι ενώ η μισή Ελλάς πανηγύριζε, ο απόστρατος αντισμήναρχος Τάσος Μήνης, ήρωας της αντίστασης επί γερμανικής κατοχής, τοποθέτησε βόμβα κοντά στο αεροδρόμιο του Ελληνικού για την ηχηρή «υποδοχή» του μπάρμπα μας. Και πέρασε 111 μέρες στην απομόνωση πριν καταδικαστεί σε φυλακή.

Από τον θείο λοιπόν περιμέναμε κάτι μεγάλο! Το είδαμε και στα Επίκαιρα στο σινεμά «Αβόρα». Με το που έφτασε στο χωριό του…. «Διακόσιες κοπελιές με φορεσιές, Γαργαλιανίτισσες. Στοίβες τα πακέτα με τα καλαματιανά μαντήλια, κεντητά των κοριτσιών, χρυσά κοσμήματα, δώρα που προσπαθούσαν να δώσουν ιδιοχείρως οι πολίτες. Ο Αγκνιου ανακατευόταν συνεχώς με τα παραληρούντα πλήθη ενώ η γυναίκα και οι δυο κόρες του και οι γαμπροί του ηγωνίζοντο να μην τον χάσουν στην ανθρωποθάλασσα που τον παρέσυρε».

Κι ενώ αυτό ήταν το αίσθημα από τη μια, άρχιζε να κτίζεται μια παράλληλη σχέση με το «Φονιάδες των λαών, Αμερικάνοι». Μια διπολική συμπεριφορά στα παιδικά μας μάτια που βέβαια θα συνόδευε και την εφηβεία μας και βάλε. Κι έτσι ακούγαμε μετά μανίας αμερικάνικα από τα τρανζίστορ, πουλάγαμε την ψυχή μας στον διάβολο για ένα παντελόνι τζιν (χέστηκε στη δραχμή ο Ναούμ στο Μοναστηράκι), δοκιμάζαμε κόκα κόλα που εξασφάλιζε κανένα παιδάκι από κάποιο γνωστό του που είχε πρόσβαση στο px της αμερικάνικης βάσης. (Είχε διαδικασία η αγορά μιας κόκα κόλας, τι το περάσατε;) Τρέχαμε σε αμερικάνικες αγορές και ερχόμασταν σε επαφή με τους Αμερικάνους που στα μάτια μας φάνταζαν εξωγήινοι! Eτσι που καθόντουσαν ατάραχοι κι έβλεπαν τηλεόραση και συγχρόνως άγνωστοι «χρυσοθήρες» εισέβαλαν στα σπίτια τους για να αγοράσουν «Θαύματα!»… Ναι θαύματα! Ρόλεϊ για μαλλιά που έβραζαν σε κατσαρολάκι, ψυγεία θεόρατα, ρούχα με σύνθεση κυρίως νάιλον… Και θαυμάζαμε και σκουντουφλάγαμε πάνω σε έπιπλα και σε ακαταστασία, την ίδια στιγμή που η δική μας ράτσα έκανε «γενική καθαριότητα» εβδομαδιαίως και περπάταγαν στα σπίτια με πατάκια μην και χαλάσουν το παρκέ! Δυο κόσμοι! Μάλλον τρεις. Κι ένας ο κόσμος του «Εξω οι βάσεις του θανάτου», οι «Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι», οι «Αιματορούφηδες Αμερικάνοι».

Και πέρασαν τα χρόνια. Κι έρχεται στη χώρα μας, εν έτει 2016, ο πρόεδρος των Ηνωμένων πολιτειών Μπαράκ Ομπάμα. Δεν χρειάζεται να κατεβάσεις σημαία από το πατάρι. Αλλά και δεν χρειάζεται να φωνάξεις «Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι». Ανασηκώνεις τους ώμους στο αυτονόητο; Θεωρείς αυτό που σου λέω Ok; Πας καλά; Ξέρεις πόσο δρόμο μας πήρε;

Υ.Γ Βέβαια θα μου υπενθυμίσεις την επίσκεψη του πρόεδρου Μπιλ Κλίντον το 1999 τότε που ο Αλέξης Τσίπρας ήταν επικεφαλής της Νεολαίας του Συνασπισμού και δίκαζε τον Κλίντον στο Σύνταγμα. Βέβαια θα μου υπενθυμίσεις τη χθεσινή ανακοίνωση της ΑΔΕΔΥ, εν έτει 2016, που τονίζει ότι ο Ομπάμα «έρχεται σαν ατζέντης των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων». Εντάξει! Διαχρονικά λέμε και καμία μαλακία να περνάει η ώρα! Μην και πλήξουμε….

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News