«Είν’ του γέρου τα παιχνίδια σαν νερόβραστα κρεμμύδια» λέει ένα παλιό δημοτικό τραγούδι. Ρεαλισμός ή απλή ομοιοκαταληξία; Στην πάντα κοριτσάκια μη σας πάρει ομπρός. Ποιός; Μα ο πολύ πιο μεγάλος σε ηλικία, ίσως και σε φήμη, αρσενικός, που γοητεύει το μικρό θηλυκό ενώ εκείνος γοητεύεται από τα νιάτα, τη φρεσκάδα και την ευκολία της απόβασης στη ζωή του κοριτσιού. Έχω αφήσει μόλις από τα χέρια μου το βιβλίο «Πουλάμε ζωή χρεώνουμε το θάνατο», της Αγαθής Δημητρούκα, στιχουργού και μεταφράστριας σήμερα, για χρόνια συντρόφου του Νίκου Γκάτσου, με μια διαφορά ηλικίας ανάμεσα στους δυο σαράντα και κάτι χρόνια, και ξαναφέρνω στο μυαλό μου και όσες άλλες περιπτώσεις ζευγαριών έχω καταγράψει με μεγάλη διαφορά στην ηλικία. Είναι γνωστός ο καημός του Λιούις Κάρολ για τα μικρά κορίτσια. Αγαπούσε να τα φωτογραφίζει γυμνά, και τη μικρούλα που υπήρξε μοντέλο για την Αλίκη του στη Χώρα των Θαυμάτων τη ζήτησε και σε γάμο. Αμέσως έρχεται στο μυαλό και ο Ανδρέας Εμπειρίκος που του έτρεχαν τα σάλια για τα μικρά και έχει εκδοθεί μάλιστα μια συλλογή από φωτογραφίες τραβηγμένες από τον ίδιο, όπου έχει απαθανατίσει σ’ αυτές κοριτσάκια, όπου λίγο ασπρίζει το κιλοτάκι του ενός, το άλλο λίγο παραπάνω είναι σκυμμένο με αποτέλεσμα να σηκώνεται αποκαλυπτικά το φουστανάκι το και άλλα τέτοια… ποιητικά.

Σχεδόν κορυφαία επίδοση στη διαφορά ηλικίας ήτα και αυτή του Οδυσσέα Ελύτη που είχε, αν δε κάνω λάθος, πενήντα πέντε χρόνια διαφορά από τη σύντροφό του ενώ πιο έξω από εμάς είναι πολύ γνωστή η περίπτωση της Χάνα Άρεντ που φοιτήτρια, στα δεκαοκτώ, τα έφτιαξε με τον καθηγητή της στο Πανεπιστήμιο το φιλόσοφο Μάρτιν Χάιντεγκερ, στα τριάντα πέντε του και παντρεμένο με παιδιά. Μια δική τους ανάλογη ομάδα φτιάχνουν γενικότερα οι εκπαιδευτικοί της δευτεροβάθμιας που έχουν παντρευτεί μαθήτριές τους και οι καθηγητές τις φοιτήτριές τους.
Δεν την πέφτουν πάντα οι μεγάλοι στις μικρές, μερικές φορές κρατούν και εκείνες καμάκι και ξεκινούν το κυνήγι. Όπως έγινε και στην περίπτωση της κ. Δημητρούκα, που δεκαεξάχρονη ακόμη, ζώντας στην Πεντάλοφο, ένα χωριό κοντά στο Αιτωλικό, άρχισε να τηλεφωνεί στον ποιητή Νίκο Γκάτσο οπότε στα δεκαεπτά της είχε μετακομίσει στην Αθήνα, στο σπίτι του στην Κυψέλη, μπαίνοντας θαμπωμένη στον περιβάλλον του ποιητή, που περιελάμβανε το Χατζιδάκι, τη Μούσχουρη και πολλά άλλα γνωστά ονόματα μουσικών και λογοτεχνών.
«’Αργησες»,
«Μα…»,
«Άργησες είκοσι χρόνια!»,
«Πριν από είκοσι χρόνια δεν είχα ακόμη γεννηθεί…»
Ήταν ο διάλογός τους που δείχνει τον ρεαλισμό του καθώς εκείνη έκανε για πρώτη φορά την είσοδό της στο σπίτι του. Και έχω συγκρατήσει μια ακόμη παράγραφο που δίνει κάπως τη δυσκολία της κοπέλας να προσαρμόσει τη ζωή της στη ζωή του άλλου: «Άυπνη αφού κοιμόμασταν κατά τις τρεις τα ξημερώματα έφευγα για το φροντιστήριο στις επτά κι όταν σχόλαγα κοντά στο μεσημέρι πήγαινα κατευθείαν στο Φλόκα όπου μετά το φαγητό προσπαθούσα να διαβάσω στο διπλανό τραπέζι. Έπειτα επιστρέφοντας στο σπίτι ο Νίκος συνέχιζε με το ταξί και εγώ κατέβαινα Μάρνη και Πατησίων για το απογευματινό μάθημα».

«Το δικό μου Αραράτ το ισοπέδωσα/ και μια γόνιμη πεδιάδα σου παρέδωσα», του έγραψε κάποια στιγμή. Και εγώ έχω τη γνώμη πως αυτό ακριβώς είναι το «φάουλ» στην ασύμμετρη σχέση του μεγάλου σε ηλικία και διάσημου απέναντι στο νεαρό κορίτσι. Η υποχώρηση της αδιαμόρφωτης προσωπικότητας εξαιτίας του εκτοπίσματος της άλλης. Δεν είναι το σεξ μόνο που ζυγίζει βαριά σε μια τέτοια σχέση. Εκεί μάλιστα μπορεί να γίνεται και μια πιο δίκαια μοιρασιά. Ό,τι χάνεται σε ορμή να αναπληρώνεται με τρυφερότητα και ηρεμία. Αλλά όταν η ηλικία αρχίζει να διεκδικεί πιο βαρύ μερίδιο από τη ζωή του ζευγαριού, τότε οι ισορροπίες δοκιμάζονται. Τότε που η σύντροφος πρέπει να γίνει κόρη, νοσοκόμα και αρχηγός του οίκου. «Το υπερβολικό αίσθημα ασφάλειας που μου ενέπνευσε σε συνάρτηση με τον παρορμητικό χαρακτήρα μου, με έκανε συχνά να εκτιμώ λάθος καταστάσεις και πρόσωπα και να πέφτω σε παγίδες», γράφει η σύντροφος του Νίκου Γκάτσου που απέκτησε παιδί μετά το θάνατό του, όταν παντρεύτηκε κάποιον άλλο.
Παππούδες, λέω εγώ, διάσημοι ή και λιγότερο προβεβλημένοι να πάτε να δείξετε την αξία σας σε άλλες γυναίκες πιο μεγάλες και πιο έμπειρες που μπορούν και να μη σας θαυμάζουν και τις 24 ώρες του εικοσιτετράωρου. Κορίτσια, μη μένετε για πολλή ώρα και πολύ κοντά στους ηλικιωμένους και διάσημους. Αν σας την πέφτουν, μάλλον κάτι τους λείπει και το κάνουν αυτό. Θυμηθείτε τον Έρνεστ Χέμινγουέι (θα ασχοληθούμε με αυτόν στο μέλλον). Διάσημος συγγραφέας, δημοσιογράφος, κυνηγός αγρίων ζώων και γυναικών, εγωιστής, γυναικάς, τραβούσε η λάμψη του τις γυναίκες μέχρι τα γεράματά του (αυτοκτόνησε στα 61 του), όπως τραβάει το φως τα έντομα. Μια από τις κατακτήσεις του συνόψισε την εμπειρία της με ελάχιστες λέξεις: «δεν προλάβαινα να καταλάβω πότε έμπαινε και πότε έβγαινε».

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News