Πολύ μελαχρινός, όχι ψηλός, λίγο σκυφτός, πάντα με σακάκι και χαλαρωμένη γραβάτα κι ένα τσιγάρο καρφωμένο γυρτά, μπρος στα χείλη. Δεν είχε πολλά λόγια. Έγραφε στο χέρι γρήγορα και νευρικά. Τα γράμματά του όμως δεν μπορώ να τα ανακαλέσω.

Ήμουν πριν τα είκοσι, στο πανεπιστήμιο νωρίς το πρωί και μετά στη Μεσημβρινή, μέχρι τη νύχτα. Η μαθητευόμενη που επιμελείτο τα σταυρόλεξα, την «περίληψη των προηγουμένων», τις μικρές αγγελίες μέχρι να προαχθεί στο ρεπορτάζ. Έπρεπε να δουλεύω διπλά και τριπλά για να αποδείξω ότι δεν ήμουν μόνο η κόρη του διευθυντή. Απέκτησα λιγοστούς φίλους, πολλούς κόλακες. Ο Αγης Βούρβουλης δεν ήταν προφανώς σε καμμία από τις δύο κατηγορίες.

Μια μέρα συμπέσαμε στο γραφείο του Λαμπρία. Τέλειωσε την κουβέντα και βγήκε πρώτος, εγώ έμεινα λίγο ακόμη.

-Αυτόν να τον σέβεσαι πιο πολύ από όλους, μου είπε ο Λαμπρίας.
-Μα κάνει υπουργείο Δημοσίας Τάξεως, απήντησα με όλο το σαχλό δογματισμό του εικοσάχρονου που εκ του ασφαλούς ανακαλύπτει την επανάσταση.
-Να τον σέβεσαι πιο πολύ από όλους, επανέλαβε κοφτά. Ο Βούρβουλης στη Χούντα έβαλε το κεφάλι του στον ντορβά όσο λίγοι.

Ήταν κι αυτός νόμισμα παλαιάς κοπής.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News