Πάρε ένα μπιτόνι. Μεγάλο όμως. Για μεταφορά λαδιού για παράδειγμα. Ξάπλωσέ το κάτω.  Άρχισε να το κόβεις γύρω γύρω με προσοχή σαν για να δημιουργήσεις ένα υποτυπώδες φαράσι. Πρόσεξε τα χέρια σου! Είναι χοντρόπετσο, το ξέρω. Μην κοπείς! Θέλει υπομονή. Τώρα, στην επάνω μικρή πλευρά, που ελπίζω να σκέφτηκες ν΄ άφησες, κάνε μια τρύπα. Ξέρω, θέλει κόπο. Τρύπα πάχους να χωράει ένα στειλιάρι. Στειλιάρι σκεπαρνιού για παράδειγμα. Μη σταματάς. Μπορείς! Τώρα χώσε το στειλιάρι. Είδες! Για να μη σου φύγει όμως, άρχισε να καρφώνεις καρφιά -σαν να κάνεις βουντού- στο κομμάτι του στειλιαριού που αντιστοιχεί κάτω από την τρύπα. Το ‘πιασες τι σου λέω; Για δες τώρα. Δεν σου μοιάζει σαν φαράσι; Θαύμα! Έστω, όπως όπως, θα μπορέσεις να κάνεις τη δουλειά σου. Μη ζητάς κι εσύ πολλά!

Τώρα πάρε μια σκούπα. Παλιά, φθαρμένη. Σαν… Πώς να σου την περιγράψω; Σαν οδοντοστοιχία μέθυσου άστεγου. Να λείπουν όλα τα δόντια πλην ενός. Και προσπάθησε μ’ αυτά τα σύνεργα να καθαρίσεις τους δρόμους της Αθήνας. Έτσι προσπαθούσε κι εκείνος ο ανθρωπάκος. Τον παρατηρούσα ώρα. Υπάλληλος καθαριότητας. Του μεγαλύτερου Δήμου της χώρας. Φαίνεται είδε κι απόειδε από την έλλειψη προμηθειών κι έφτιαξε χειροτεχνία φαράσι. Κατάντια!

Μερικές μέρες μετά ταξίδεψα στο Παρίσι. Η Γαλλία ζει το δικό της δράμα. Οι κάτοικοι ηρωικά κλώτσησαν κακές μνήμες για να συνεχίσουν να ζουν. Ωστόσο σε κάθε μορφής «συνωστισμού» χτυπάει το φυλλοκάρδι σου. Οικονομική κρίση, συμπιεσμένοι θυμοί πολιτών -για ένα σωρό- που παίρνουν εκδίκηση, ανεργία, διαδηλώσεις, συνδικαλισμός ως ταφόπλακα της οικονομίας, μεταναστευτικό και στο τιμόνι ένας θλιβερός «κωμικός» που τρέχει στις ρούγες του ντουνιά και λαλάει σαν νοικοκυρούλα της κακιάς ώρας και συμφοράς. Όσο και να μου τρυπάει τη λογική και να μου πυροβολεί θυμούς ότι, κατά τον Ολάντ, ο  Πρωθυπουργός μας, Αλέξης Τσίπρας, ζητούσε από τον Πούτιν να επιτρέψει να τυπώσουνε στη Ρωσία νέο νόμισμα-δραχμή για την Ελλάδα… (Τι οργανωνόταν πίσω από την πλάτη μας!!!!). Όσο και αν!… Δεν μπορείς να μην θλίβεσαι παράλληλα για το γαλλικό «παπαγαλάκι» και τον τρόπο που ενεργεί. Άσε που τον έχεις στο μυαλό σου με κάσκα στο κεφάλι, ως άλλον Πίτερ Σέλερς,  ν΄ ασχολείται με την κάψα του φαλλού του ενώ ο κόσμος της χώρας του καιγόταν… Όμως, όσο και αν…

Ενώ περπατούσα στους δρόμους του Παρισιού παρατηρούσα τους ανθρώπους καθαριότητας. Είχα πρόσφατη στο μυαλό μου την προηγούμενη εικόνα που σας περιέγραψα. Μελετούσα λοιπόν τα σύνεργά τους. Το φαράσι που ήταν φαράσι, τη σκούπα που ήταν σκούπα, τη σιδερένια σκούπα-χτένα για τα φύλλα που ήταν σιδερένια σκούπα-χτένα για τα φύλλα. Όσο κι αν ο κόσμος όλος ζει, κοινής ρίζας δράματα, όσο και αν ο πλανήτης είναι σε αναστάτωση, όσο και αν ηγούνται των κρατών ρετάλια πολιτικών… Έχεις τη βεβαιότητα, ότι κάτω από τα σκατά υπάρχει μια δομή κράτους. Στην χώρα μου μιλάμε για «κράτος» κατ’ ευφημισμό και κατ’ επίφαση. Μην και πάρουμε χαμπάρι, πόσο τραγικά ξεκρέμαστοι ήμαστε, πόσο κούφιοι και εκτραπούμε σε ασυμμάζευτο πανικό. Σκέψου! Ούτε ένα ρημαδοφαράσι! Τι να λέμε για ασθενοφόρα ΕΚΑΒ, νοσοκομειακά υλικά, αστυνομικά οχήματα και τρέχα γύρευε. Τι να λέμε για αρχές και αξίες…

Υ.Γ.: Μου έρχεται να πάρω ένα στειλιάρι… Χοντρό! Μεγάλο! Χαζές, φθηνές σκέψεις. Η σωστή δουλειά ξεκινάει πάντα με ένα γενικό, βαθύ καθάρισμα. Όλα, από μια σκούπα κι ένα φαράσι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News