Στα αγγλικά, από ατάκες υπάρχουν πολλές. Το «Casablanca» για το «This is the beginning of a beautiful friendship». Το «Godfather» με το «An offer you can’t refuse». Το «Pulp Fiction» με το «I walk through the Valley of Death». Στα ελληνικά, όμως, υπάρχει μόνο μία. Η ταινία που οι λέξεις και τα γράμματα των λέξεων θα καταμετρηθούν μια μέρα σαν στο Κοράνι, που οι πιστοί της μιλάνε ο ένας στον άλλον με τσιτάτα της. Το «Ας περιμένουν οι γυναίκες», μακράν η σημαντικότερη ταινία στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου.

Κατ’ αρχάς να πω ότι είμαι ένας από τους 50.000 που το 1998 είδαν την ταινία στις κινηματογραφικές αίθουσες. Χωρίς προφανή λόγο. Βρίσκω τον ελληνικό κινηματογράφο κατά κανόνα πομπώδη. Το ζευγάρι Μπουλάς – Ζουγανέλης το ήξερα από το «Αχ! Μαρία» (ευτυχώς) και τα «Κουφώματα» (δυστυχώς). Οσο για το «Αττικα» της πλατείας Αμερικής, όπου είδα την ταινία, ήταν μακριά από τα συνηθισμένα μου στέκια. Σήμερα, όμως, όταν με φίλους σταματάμε να λέμε ατάκες από την ταινία, μπορώ να προσθέτω «Το ξέρετε ότι το είδα στον κινηματογράφο;».

Η απάντηση στο ερώτημα τι κάνει την ταινία τόσο σημαντική, δεν είναι εύκολη. Εντάξει, οι διάλογοι είναι εξαιρετικοί. Οι σκηνές, όμως, όχι ανάλογες. Κάποια κομμάτια, όπως οι σκηνές του καζίνο, θα ήταν καλύτερο να εξαφανιστούν στην αίθουσα του μοντάζ, παρά να προβληθούν στις οθόνες. Εντάξει, κάποιοι ρόλοι, όπως οι δύο κυρίες στο κασετόφωνο, είναι σουρεαλιστικοί, οι ηθοποιοί το διασκεδάζουν, αλλά όλα αυτά, από τη «Γλυκιά Συμμορία» μέχρι τον Τσίου, έχουν συμβεί και στο παρελθόν. Τι κάνει, λοιπόν, την ταινία μοναδική; Η καταγραφή του τέλους μιας εποχής και η καλοπροαίρετη σάτιρα, το στοιχείο που λείπει από τις ελληνικές ταινίες.

Στο «Ας περιμένουν οι γυναίκες», ο Τσώλης καταγράφει το τέλος του ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα. Το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα και του Καστανίδη, που λέει ότι «ο Αντώνης είναι ο Παπαρρηγόπουλος του ΠΑΣΟΚ», έχει αντικατασταθεί από το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη και του Χρηματιστηρίου. Και μαζί με το ΠΑΣΟΚ, καταγράφει το τέλος των κλισέ της Μεταπολίτευσης, όταν ο νεολαίος Μεϊμαράκης στο συνέδριο της Βόλβης έλεγε ότι η ΝΔ από αρχηγικό κόμμα πρέπει να γίνει κόμμα αρχών.

Το «Ας περιμένουν οι γυναίκες» δεν καταγγέλλει κανέναν και δεν υπερασπίζεται κανέναν. Και ο κόσμος το καταλαβαίνει. Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμα και ο φανατικότερος οπαδός του ΠΑΣΟΚ δεν έχει διαμαρτυρηθεί για την ταινία. Οι άνθρωποι μπορεί «να μη συγχωρούν όσους από έρωτα εκπέσανε», που λέει ο Μιχάλης, αλλά μπορούν να εκτιμούν την πιο αγαπησιάρικη σάτιρα του ελληνικού κινηματογράφου.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News