Ξέρω, ξέρω. Χθες ήταν του Αγίου Βαλεντίνου αλλά σήμερα θέλω να παίξω με κάποιους. Να τους τσιγκλίσω σκανδαλιάρικα. Αυτούς που ξεπετάνε κάτι αμπελοφιλοσοφικά «Εμείς γιορτάζουμε κάθε μέρα». Μα αν έχεις τέτοια έφεση στη χαρά, πόσο να σου χαλάσει την ατμόσφαιρα μια ακόμα μέρα;

Κάθε χρόνο γιορτάζω τη γιορτή. Oπως αναβοσβήνω τα φώτα το βράδυ της Πρωτοχρονιάς. Θυμάμαι μια Πρωτοχρονιά, σε ένα πάρκινγκ της Εθνικής οδού του πουθενά, που αναβοσβήσαμε το λαμπάκι του αυτοκινήτου. Ωραία Πρωτοχρονιά! Οι γιορτές είναι καταδότης της φιλοσοφίας ζωής του καθενός. Aλλος γλεντοκοπάει στον Ρέμο, άλλος σε πάρκινγκ. Eτσι και του Αγίου Βαλεντίνο. Είτε ερωτευμένη, είτε όχι. Γιορτάζω τη γιορτή του. Χαίρομαι τα «φωτάκια», τα λαμπιόνια μιας μέρας. Γιορτή είναι ο έρωτας.

Γιορτάζω τη πονηρογλυκιά συνωμοσία δυο ανθρώπων. Που σπιθοβολάει η ματιά τους, δικό τους νόημα. Ένα «Θυμάσαι τότε…εκεί». Και έχουν συνεννοηθεί. Γιορτάζω την αναστάτωση του προσωπικού μου πεντάγραμμου. Πώς γίνεται, και τη μέχρι πρότινος παραφωνία, μπορεί ξαφνικά να την ακούω ως μαγική μελωδία. Λατρεύω τη μεταστροφή κάθε μου «Εγώ; Ποτέ!». Αυτή γιορτάζω.

Γιορτάζω την αθωότητα μάλλον ακόμα πιο πολύ, τη βλακεία. Τόσο όμορφος βλάκας που γίνεσαι όταν ερωτεύεσαι! Γιορτάζω την παιδικότητα που σε κατακλύζει και ντρέπεσαι και δεν ντρέπεσαι. Μπορεί να βρεθείς να πεις «Θα με παντρευτείς όταν μεγαλώσω» και να είσαι μεγάλη, πολύ μεγάλη!

Γιορτάζω τα αντικρουόμενα και εναλλασσόμενα αισθήματα. Τα άκρα, όλα τα άκρα. Θεέ μου, πόσο δεν τα βγάζω πέρα πια! Από το απόλυτο μαύρο ενός θυμού, στο αιμοσταγές κατακόκκινο του πόθου και από το «φύγε!» στην πέρα από τον ουρανό λατρεία και μετά πάτωμα κι ανάμεσα, όλα τα ζουμιά της ζήλειας παντού χυμένα. Μ΄αρέσει να ζηλεύω. Κι όλα αυτά, σε λεπτά της ίδιας ώρας!

Γιορτάζω την πυροδότηση μιας λέξης σπίρτο! Και πόσο το τίποτα αποκτά τεράστια σημασία.

Γιορτάζω τις λέξεις. Και τα μάτια, τα αφτιά που τις χαϊδεύουν αχόρταγα και τις αναλύουν λυσσασμένα. «Καλημέρα» γράφει, αλλά αφού το γράφει αυτός… Η «καλημέρα» δεν είναι μια οποιαδήποτε καλημέρα. Είναι με κεφαλαία; Είναι με μικρά; Έχει τελεία, τελείες, τίποτα…Τίποτα; Πόση ώρα έκανε ν’ απαντήσει;… Πόσο ωραίος βλάκας γίνεσαι στον έρωτα!

Γιορτάζω το γέλιο. Πεθαίνω να βλέπω ερωτευμένους να γελάνε. Με όλα γελάνε!

Γιορτάζω τις καρδιές, τόσες καρδιές που προκύπτουν στην καθημερινότητά μας, γιορτάζω τα λουλούδια και την αμηχανία των ανδρών να κρατάνε ανθοδέσμες, γιορτάζω τα αγοράκια που κοκκινίζουν ενώ διαλέγουν εσώρουχα για το κορίτσι τους, τι άκαρδες οι πωλήτριες να κάνουν ερωτήσεις… Eλα, τελείωνέ τον γρήγορα. Δεν τον βλέπεις πόσο πολύ ντρέπεται;

Γιορτάζω τις ανυποψίαστες… Αυτές κι αν τις γιορτάζω! Τι κάνετε μωρέ στους έρμους άνδρες!

Πόσο γελάω με τις βιτρίνες και όλη τη σκηνοθεσία! Τι μαστίγια και τι αραχνοΰφαντα και τι ζαρτιέρα! Τι κερί και τι σοκολάτα να ρέει πάνω σε φράουλα! Τι γλυκό σε καρδούλα και τι σουφλέ σε καρδούλα και τι χαρτοπετσέτα σε καρδούλα και τι συνουσία εξ επί τούτου! Ούτε οι μαζορέτες, τέτοιο ρεπερτόριο συντονισμένων κινήσεων! Πλάκα έχει η ανυποψία!… Οι πιο χαραγμένες ερωτικές στιγμές ποτέ δεν προέκυψαν από σκηνοθεσία. Τις ξέβρασε το αχαλίνωτο μιας στιγμής. Τότε που ξεπέρασες εσένα. Eφυγες, χάθηκες, πέταξες. Έσπασες το σύνορό σου.

Γιορτάζω τον έρωτα γιατί είσαι, ένας άλλος εσύ. Για όσο!…Και μετά ξαναγίνεσαι ένας εσύ. Αλλά έχεις ένα….Τότε!… Που δεν ακουμπάει ούτε καν σε λέξη. Eνα «τόσο!» και ένα «τότε», μαγευτικά άχρονο. Που ούτε το νοσταλγείς, ούτε βέβαια το ξαναστοχεύεις. Όμορφα αιωρούμενο στο κάποτε του.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News