Λένε ότι οι δημοσκοπήσεις δεν είναι παρά «μια φωτογραφία της στιγμής». Μια σφυγμομέτρηση που αφορά συγκεκριμένο ερώτημα και καταγράφει την τάση της κοινής γνώμης μία δεδομένη χρονική στιγμή, αυτή κατά την οποία δίδεται η απάντηση.

Ωραία, απλά και κατανοητά όλα αυτά. Αλλα είναι τα ακατανόητα. Και εξηγούμαι…

Παρακολουθώντας τα αποτελέσματα της δημοσκόπησης της GPO και συγκεκριμένα τη θετική ή αρνητική άποψη των πολιτών για τα κυβερνητικά στελέχη, διαπίστωσα μερικά πράγματα που λίγο-πολύ ήταν αναμενόμενα, αλλά και κάποια που χρήζουν ομαδικής ψυχανάλυσης.

Στην κορυφή, φέρ’ ειπείν, και μακράν του δευτέρου ο Νίκος Δένδιας με 74,5% θετικές ψήφους απολαμβάνει της αναγνώρισης της κοινής γνώμης κυρίως για τα όσα είπε δημοσίως και on camera στον φίλο του τον Μεβλούτ, στην Αγκυρα. Λόγια σταράτα και απλά, δίχως περικοκλάδες, από αυτά που καταλαβαίνουν (και) οι πολίτες. Αναμενόμενο, λοιπόν. Αλλά… αυτό ήταν όλο…

Στη δεύτερη θέση και με σημείο αναφοράς τον Βασίλη Κικίλια καταγράφεται ένα 57,3% υπέρ (2η θέση!) και ένα… 40,4% κατά. Κατανοητό, δεδομένων των συνθηκών και της πόλωσης την οποία προσπάθησε για καιρό να προκαλέσει η αντιπολίτευση. Συνολικά το 97,7% των πολιτών, πάντως, πήραν θέση για το αν ένας –κατά τεκμήριο γνώστης του επίδικου επιστημονικού πεδίου– πολιτικός τα πάει καλά ή όχι στο υπουργείο του.

Μία θέση κάτω από τον Κικίλια, με 55,7% υπέρ, 16,9% κατά και 27,4% που… δεν γνωρίζουν κατατάσσεται ο Κυριάκος Πιερρακάκης, υπουργός Ψηφιακής Διακυβέρνησης.

Παρντόν, αλλά εδώ αρχίζει το τικ στο αριστερό μάτι.

Καλοί μου άνθρωποι, συμπολίτες μου, καλοσυνάτη νοικοκυρά, καταλαβαίνετε τι απαντάτε και, κυρίως, τι σας ρωτούν;

Δεν θα κρίνω αν ο Α πολιτικός είναι πιο αποτελεσματικός από τον Β ή αν είναι πιο ψηλός ή πιο όμορφος. Θέλω, ειλικρινά, να καταλάβω με ποια κριτήρια τασσόμαστε υπέρ ή κατά του καθενός.

Στην πρώτη περίπτωση, αυτή του υπουργού Υγείας, η μοίρα το έφερε αντί να τσακώνεται με τους συνδικαλιστές, να εγκαινιάζει τομογράφους και να εξαγγέλλει προσλήψεις, να βρεθεί σαν γάλλος αλεξιπτωτιστής στην κοιλάδα του Ντιεν Μπιεν Φου. Γιατρός ο ίδιος, δίνει μία μάχη με έναν άγνωστο μέχρι πριν από ένα χρόνο εχθρό, η οποία φαίνεται να κερδίζεται και κατατάσσεται δεύτερος. Θαυμάσια. Ερχεται, λοιπόν, κάτι παραπάνω από το 40% των ερωτηθέντων και τον κατακεραυνώνει: Οχι, κύριε. Δεν έχουμε θετική εντύπωση για τον τρόπο που κάνεις τη δουλειά σου. Ακατανόητο; Εντελώς, όμως; Ε, ναι!

Είχαμε τόσο πολλούς λοιμωξιολόγους; Τόσους ειδικούς επί της χειρότερης πανδημίας των 100 τελευταίων ετών; Ετσι φαίνεται. Δεν μιλάμε για την ενδεκάδα της Εθνικής ποδοσφαίρου (άλλος μέγας γρίφος αυτός…), φίλτατοι, αλλά για τη διαχείριση μιας κρίσης που γονάτισε πανίσχυρα κράτη και οικονομικούς κολοσσούς. Αναρωτιέμαι, αν είχαμε γίνει Μπέργκαμο, όπως προέβλεπαν μερικοί (όνομα και μη χωριό…), τον Κικίλια πρώτα θα τον εκτελούσαμε και μετά θα τον κρεμάγαμε στο Σύνταγμα ή το αντίθετο;

Αν υπήρχαν μεταγραφές υπουργών, πάντως, να ξέρετε ότι από Πρέμιερ Λιγκ μέχρι Καμπιονάτο τον πουλάγαμε εύκολα. Για να μην πω ΝΒΑ, λόγω ύψους…

Και πάμε στην άλλη περίπτωση, του τρίτου της λίστας, Κυριάκου Πιερρακάκη. Εδώ ισχύει ακριβώς το αντίθετο. Δεν χρειάζεται να έχεις δίπλωμα πληροφορικής ή δικτύων, ή γνώσεις αλγορίθμων και της θεωρίας των παιγνίων (πού το θυμήθηκα αυτό;… έξω και μακριά…) για να καταλάβεις τι γίνεται.

Η αρχή ήταν το 112, το περίφημο νούμερο που πρέπει να έχει επιχορηγηθεί από ευρωπαϊκά κονδύλια 3 ή 4 φορές και… ναι, μάλιστα. Δούλεψε, κύριέ μου; Ωραία. Πάμε παρακάτω.

Ακολούθησε η άυλη συνταγογράφηση. Τέλος οι ουρές στο ΙΚΑ από τις 5 τα χαράματα με τα βιβλιάρια (θυμάστε;), ούτε στα ιδιωτικά ιατρεία με το δεκάευρο στο χέρι για τους χρόνια πάσχοντες. Τηλεφώνημα, SMS, φαρμακείο. Τέλος. Δούλεψε; Λαμπράάά…

Ηρθε η πανδημία. Πρώτη δουλειά τα SMS για έξοδο από το σπίτι. Σε λίγες εβδομάδες έτοιμο το σύστημα. Μετά τα κλικ ινσάιντ, κλικ αγουέι κ.λπ. Τζετ η πλατφόρμα.

Φτάσαμε στα εμβόλια. Κοσμογονία. Εύκολα κλείνεις το ραντεβού κι αυτόματα η υπηρεσία σε ενημερώνει, και μετά υπενθυμίζει, υπενθυμίζει, υπενθυμίζει… Δεν έγινε; Εγινε! Το βλέπεις, το μυρίζεις, το αισθάνεσαι, που έλεγε η διαφήμιση.

Πριν βγει η βελόνα από το μπράτσο, τίθεται θέμα ευρωπαϊκού πιστοποιητικού που θα ισχύσει από τον Ιούλιο. «Γιατί να καθυστερούμε;», λέει η Ελλαδίτσα. «Από τώρα». Και με 2 κλικ στο κινητό, έρχεται και το γκαραντί του εμβολιασμού. Στο Βιλαμπάχο ακόμα τρίβουν…

Θες να ενημερώσεις τα στοιχεία σου στην τράπεζα γιατί μετακόμισες, βρε αδερφέ. Οποιος το έχει κάνει χωρίς να του σπάσουν τα νεύρα, αξίζει τον τίτλο της επόμενης μετεμψύχωσης του Δαλάι Λάμα, χαλαρά! Τώρα, λέει, δεν χρειάζεται. Γίνεται από το τηλέφωνο, μέσω TAXIS.

Θέλετε κι άλλα; Ετσι γιατί καμιά φορά ξεχνιόμαστε… Πιστοποιητικό… Γνήσιο Υπογραφής… Ληξιαρχική πράξη… Εντάξει σταματάω, καταντάει βάναυσο…

Πού θέλω να καταλήξω; Στο οφθαλμοφανές γεγονός ότι εάν υπάρχει ένα υπουργείο που επιδρά στη ζωή μας καθημερινά την τελευταία διετία, αυτό είναι το Ψηφιακής Διακυβέρνησης. Κι εδώ που το μόνο προσόν που χρειάζεται για να κρίνεις είναι να είσαι πολίτης αυτής της χώρας, έρχεται ένα 27,4% και τι λέει: «Δεν γνωρίζω».

Τι δεν γνωρίζεις δηλαδή; Πού ζεις; Αλλού; Μου θες και 5G, τρομάρα σου! Το κινητό τι το έχεις, μονάχα για να ψηφίζεις τον Ντάφι στο Survivor; Πας στο Ληξιαρχείο, βρε άνθρωπε; Στο Πρωτόκολλο; Στο Μητρώο; Στην Εφορία; Αχ αυτή η Εφορία (εκείνη η ουρά στις σκάλες, στην παλιά Γ’ Πειραιώς…). Δεν γνωρίζω, λέει… Οχι, να είμαστε και λογικοί. Μην είμαστε και πλεονέκτες…

ΥΓ. Δεν θα κρίνω το γεγονός ότι σχεδόν 17 στους 100 ερωτηθέντες έβγαλαν σκάρτο και τον Πιερρακάκη. Καταντάει γελοίο…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News