Στις παρελάσεις ενός «κάποτε» συνέβαινε κάτι που και να προσπαθούσες μια ζωή, δεν θα το κατόρθωνες. Από την πολλή προσοχή στο βήμα, από το πολύ μυαλό στα πόδια –όπως μας εφιστούσαν την προσοχή οι δάσκαλοι– πρωτοφανώς ξαφνικά έβγαζες το δεξί πόδι με το δεξί χέρι ή το αριστερό χέρι με το αριστερό πόδι. Μετά, αντιλαμβανόμενη το παράδοξο, έκανες κάτι βηματάκια χαζά στον αέρα για να συνέλθεις και να πιάσεις το καταφανώς σωστό. Αυτή την εικόνα μου έφερε στη μνήμη ο ανασχηματισμός. Τι σόι βήμα είναι αυτό; Πού πήγε το ένστικτο του Μητσοτάκη;

Ψηφίστηκε για να κοιτάει μπροστά (αφού έμοιαζε να έχει πάρει όλα τα μηνύματα από τον λαό) χωρίς να χρονοτριβεί, αλλά με ευρύτητα πνεύματος και υπεράνω κομματικής ταυτότητας, με γνώμονα και απόλυτη προτεραιότητα στα προσόντα, στη γνώση, στην εμπειρία. Ανθρωποι-συνομιλητές του, πριν καν εκλεγεί, όπως π.χ. ο Πιερρακάκης. Τι σόι ξάφνιασμα «παρθένας Μαρίας» ότι με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να επιτευχθεί συνεννόηση. Σώπα! Τώρα το κατάλαβαν;

Και «Καλημέρα σας» να πει ο Μητσοτάκης, θα βγει αντίλαλος: «Αντί να δουλεύει, αναλώνει τον καιρό του σε καλημέρες». Αυτό που αντιλαμβάνεται και ο πιο ελαφρύς χρήστης των κοινωνικών δικτύων, ξάφνιασε αυτούς; Και έβγαλε τα συκώτια του ο Αδωνις –πάνω που είχε χαμηλώσει τον τόνο της φωνής του– στις τηλεοράσεις; Αν ο Αποστολάκης είναι αυτός που αίφνης ανακάλυψαν, τότε κακώς δεν είχαν αντιληφθεί σε ποιον απευθύνθηκαν.

Ο Μητσοτάκης ψηφίστηκε για να γίνει δουλειά και έχει την τύχη μιας αντιπολίτευσης τόσο τοξικής, που δηλητηριάζει τον εαυτό της τον ίδιο. Δεν απειλείται από τον ΣΥΡΙΖΑ. Απειλείται από τα αυτονόητα. Τα αυτονόητα είναι το συμβόλαιό μας. Και τρέμω την καταπάτησή τους. Για παράδειγμα, με θίγει βαθιά ως πολίτη η μετακίνηση του Κικίλια από το Υγείας στο Τουρισμού. Αν στο Υγείας τοποθετήθηκε ως γιατρός, στο Τουρισμού ως τι; Είναι ή δεν είναι η βαριά βιομηχανία μας ο τουρισμός;

Τι σόι «κανάκεμα» είναι αυτό; Θυμάμαι ότι είχα γράψει για την «Ανακουφιστική» και είχε επικοινωνήσει μαζί μου ως φρέσκος υπουργός. «Κυρία Βιτάλη, ετοιμάζουμε νομοσχέδιο. Θα τακτοποιηθεί αυτό το θέμα οπωσδήποτε». Πέρασε πάνω από ένας χρόνος. Πλέον ετοίμαζα εκπομπή. Τα δικά μου 12 «τάματα» στην «Κεραία». Επικοινώνησα μαζί του. «Τι γίνεται με τον όρκο σας;», «Κυρία Βιτάλη, είναι πλέον έτοιμο το νομοσχέδιο για συζήτηση». Μετέφερα το νέο σε καρκινοπαθείς και σε συγγενείς πασχόντων όλο χαρά. Τρεις μέρες μετά άλλαξε υπουργείο. Τουρισμού πλέον.

Ντράπηκα για τον εαυτό μου. Αντιστοίχως, στο Υγείας ο κ. Πλεύρης. Θυμάμαι μια περιπέτεια υγείας του, μακάρι να είναι υγιής ο άνθρωπος για όλη του τη ζωή. Είναι αυτό know how; Γιατί το υπουργείο του Πιερρακάκη δεν διανοείται κανείς να το παραδώσει σε κάποιον χωρίς σχετικές γνώσεις, ενώ για τα λοιπά υπουργεία παίζει η πολιτική «ασάφεια» ανάθεσης; Αρμόδιοι-αναρμόδιοι. Μέχρι να αντιληφθούν…«Ζήσε Μάη μου»…

Δείτε το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης. Ούτε που το συζητάμε. Κάτι ως πάρεργο, ως να «τακτοποιήσουμε» κάποιον. Οταν το Ισραήλ, η Ολλανδία έχουν πετύχει θαύματα παραγωγής, ακριβώς δίνοντας τεράστια σημασία σε αυτό το υπουργείο… Οταν στην Ελλάδα επίσης έχουν συντελεστεί μικροθαύματα από ιδιώτες και μάλιστα νέους. Στα χρόνια του κορονοϊού, που το ένστικτο μας στρέφει στις ρίζες, στην ουσία… Και ανακαλύπτουν τους καρπούς της γης (που δεν είναι τα «καφέ»).

Μια χώρα που δεν κατόρθωσε, αλλά ούτε και μολύνθηκε από βαριά βιομηχανία. Και βλέπεις μικρές μονάδες και τις χαίρεσαι…Από μπίρα μέχρι βότανα. Και σίγουρα και εθνικά προϊόντα-θησαυροί, όπως η φέτα, για παράδειγμα, που τρέφει τεράστιους κλάδους, όπως η κτηνοτροφία. Αλλά δεν έχουμε γάλα! Πώς γίνεται να αντιμετωπίζεται αυτό το υπουργείο ως παραπαίδι; Από τον Βορίδη, που δεν το πολυήθελε, στον Λιβανό και τώρα με υφυπουργό τον Κεδίκογλου… Τι να σχολιάσεις; Εχει νόημα να πω και άλλα παραδείγματα; Ο ανασχηματισμός αυτός…

Να αναρωτηθώ μινιμαλιστικά; Πού μετακινήθηκε ο Μητσοτάκης; Μου θύμισε εκείνες τις μαυρόασπρες παρελάσεις, τις ατέλειωτες πρόβες, τους καθηγητές που φώναζαν να προσέχουμε το βήμα. Τόσο πολύ, που εμείς κάναμε το αλλόκοτο. Να βγάλουμε το δεξί χέρι με το δεξί πόδι ή το αριστερό με το αριστερό. Το αντιλαμβανόμασταν και το διορθώναμε. Μας έμενε το γέλιο για αυτό που μας είχε συμβεί. Στην περίπτωσή μας, όμως, δεν σηκώνει γέλια. Πώς διορθώνεται το βήμα; Με τόσες και τόσες κρίσεις, λογαριάστηκε με σοφή αίσθηση προτεραιοτήτων και πολλά κατάφερε. Η χώρα μας όμως θέλει δουλειά σε βάθος. Μην πνιγούμε στη ρηχότητα… 

ΥΓ. Μην πνιγούμε στη ρηχότητα την ώρα μιας, επιτέλους, συνένωσης ψηφοφόρων και δημιουργίας ενός υγιούς κέντρου. Οι πολίτες προπορεύονται των πολιτικών πια. Κι αυτό είναι ευεργετικό. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News