Ο Στέλιος (Κούλογλου) δεν είναι Μελίνα. Και ο Αλέξης δεν είναι Ανδρέας. Πιστεύω ότι δεν υπάρχει διαφωνία επ’ αυτών. Ο Στέλιος βέβαια δεν διεκδίκησε ποτέ τέτοιο ρόλο, μια φράση της Μελίνας δανείστηκε για να γράψει ένα αρθράκι (εδώ) μήπως και ταρακουνήσει τα λιμνάζοντα νερά του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Αλέξης, πάλι, διεκδίκησε λυσσαλέα αυτή την ταύτιση, αλλά –φευ– η ζωή είχε άλλα σχέδια για αυτόν.

Για όσους αρέσκονται στις ιστορικές λεπτομέρειες, τη φράση «δεν αρέσουμε πια, πρόεδρε», την είχε πει η Μελίνα σε συνεδρίαση του Εκτελεστικού Γραφείου του ΠΑΣΟΚ λίγο πριν από τις εκλογές του ’89. Με τον Ανδρέα να έχει μόλις επιστρέψει από την εγχείρηση καρδιάς στο Χέρφιλντ και με το σκάνδαλο Κοσκωτά να βρίσκεται στην κορύφωση του.

Την είχε πει μάλιστα, αφού στην ίδια συνεδρίαση είχαν προηγηθεί μακροσκελέστατες αναλύσεις από τους Ακηδες, Γεννηματάδες και Λαλιώτηδες περί των κοινωνικοπολιτικών αιτίων της διαφαινόμενης καταβύθισης του ΠΑΣΟΚ, αναλύσεις πολυπλόκαμες και εμβριθέστατες, που όμως δεν κατέληγαν ούτε σε συμπέρασμα, ούτε σε πρόταση.

Τότε ήταν που η Μελίνα τα σάρωσε όλα με μια αποκρυσταλλωμένη φράση τεσσάρων μόλις λέξεων, το περίφημο «δεν αρέσουμε πια Πρόεδρε». Φράση που μπορεί να έμεινε στην ιστορία ως κορυφαία δωρική περιγραφή της πολιτικής συγκυρίας, αλλά που σε κείνη την συνεδρίαση έγινε δεκτή με γέλια από τους υπόλοιπους, ακόμα κι από τον ίδιο τον Ανδρέα.

Η Μελίνα ήταν μια τρομερή υπουργός Πολιτισμού επί οκταετία, ήταν ένα από τα ελάχιστα ΠΑΣΟΚικά στελέχη που σήκωνε το τηλέφωνο και μιλούσε με προσωπικότητες του εξωτερικού (πλην του ίδιου του Ανδρέα), όμως το «μπλα-μπλα» της δεν είχε τίποτα το πολιτικά εμπερίστατο και ιδεολογικά βαθύνου. Μιλούσε στο κοινό της σαν να είχε απέναντι της τον σύζυγο της τον Ντασέν και στους πολιτικούς της αντιπάλους σα να στεκόταν απέναντι στον Φούντα που κρατούσε μαχαίρι.

Το «δεν αρέσουμε πια Πρόεδρε» εξελήφθη τότε ως η «γυναικεία περιγραφή» της πολιτικής κατάστασης της περιόδου και αντιμετωπίστηκε από το ανδροκρατούμενο Εκτελεστικό Γραφείο με συμπάθεια. Σαν ένα είδος πολιτικού λυγμού που παρομοίαζε το ΠΑΣΟΚ με απελπισμένη γυναίκα η οποία διαπιστώνει τελεσίδικα ότι έχει πάψει πια να κάνει πάταγο καθότι τα νιάτα πέρασαν ανεπίστρεπτα. Η φράση της όμως έμεινε στην Ιστορία, τα συμβατικά χαμόγελα των υπολοίπων τα ‘φαγε η ιστορική μαρμάγκα.

Βεβαίως, η διαφορά ανάμεσα στο «δεν αρέσουμε πια πρόεδρε» της Μελίνας και το «πρόεδρε, μήπως δεν αρέσουμε;» του Κούλογλου, είναι ότι αυτή είχε απέναντι της τον Ανδρέα, ενώ αυτός έχει απέναντι του τον Αλέξη. Ο Ανδρέας ήταν ικανός να ανατρέψει τα δεδομένα και να ξαναεκλεγεί πρωθυπουργός, ο Αλέξης κατά τα φαινόμενα παρασύρεται σαν άθυρμα από την νομοτέλεια τους. Εν τέλει, απλά είναι τα πράγματα.

ΥΓ: Η Μελίνα είχε δίκιο τότε και ως προς το ΠΑΣΟΚ και ως προς την ίδια. Σήμερα που ακούω τους (μετά θάνατον) δοξαστικούς για το πρόσωπο της, χαμογελώ. Λίγους μήνες αφότου είχε εκστομίσει αυτή την σημαδιακή φράση, αυτή η τρομερή γυναίκα κατέβηκε υποψήφια για δήμαρχος Αθηναίων, στις δημοτικές του ‘90. Και οι Αθηναίοι που την «λάτρευαν» την καταψήφισαν. Για να μην ξεχνιόμαστε…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News