Δεν υπάρχει λόγος να κρύβεις την αλήθεια από κάποιον άρρωστο. Ετσι κι αλλιώς θα κρατήσει όση αλήθεια αντέχει να παλέψει. Η σχέση μας για την Αρχαία Ελλάδα, ημών των -όπως μονίμως βαυκαλιζόμαστε- απογόνων, πάσχει χοντρά. Φρόντισαν πολλοί γι΄αυτό. Το πιο γρήγορο τεστ; Αρκεί να αναφέρεις ότι στην Ακρόπολη, πιο πολύ από το άσπρο μάρμαρο δοξάστηκε το χρώμα, ούσα ζωγραφισμένη με τα πιο έντονα χρώματα. Και πέφτει αμήχανη σιωπή. «Το αποκλείω» ψελλίζουν. Για να καταλήξουν απογοητευμένοι: «Τι να πω; Δεν το ήξερα», αλλά από την επομένη πάλι θα δοξάζουν το απέριττο άσπρο μάρμαρο. 

Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και για τον πλούτο. Ενώ όλοι τον επιζητούν συγχρόνως με μαύρα ζουμιά ηδονίζονται να τον χλευάζουν. Ποτέ δεν θα αναδείξουμε τον κόπο, το σπίρτο μυαλό, την ιδέα, το timing, τη μεθοδικότητα, το όραμα, την εργατικότητα, το τσαγανό που απαιτεί αλλά πάντα θα τον συνδέσουμε με διαφθορά, με χαμηλά, με καχυποψία. Είναι πάντα και μόνο έτσι; Αν φτύσεις, αν αποδιώξεις τον πλούτο πρέπει να παραδώσεις στο πυρ το εξώτερο και τα πιο σπουδαία συμφωνικά έργα, τα πιο μεγαλειώδη έργα ζωγράφων και τις πιο ζωογόνες διαχρονικά δωρεές. Αυτό αντέχουμε να το σκεφτούμε; Ή, η Ακρόπολη δόξασε το κατάλευκο σαν χιόνι μάρμαρο; 

Αγαπημένοι μου αναγνώστες, από τα πιο σοφά που έχω ακούσει στη ζωή μου (και τα λαμβάνω σοβαρά υπόψη) είναι: «Τι κρίμα τα νιάτα να χαραμίζονται στους νέους και τα χρήματα στους πλούσιους». Επίσης, εγώ η ίδια έχω γράψει ότι τη μεγαλύτερη φτώχεια τη συνάντησα στους πλουσίους. ΟΚ. Επί το πλείστον είναι στανταράκι. Αλλά υπάρχουν και ενδιαφέρουσες εξαιρέσεις. Η περίπτωση Ωνάση κατά την ταπεινή μου άποψη. Προχθές χάρηκε η ψυχή μου μια φωτισμένη, ολόφωτη Ακρόπολη και ένα αναβατόριο εξαιρετικής τεχνολογίας που επιτρέπει την ανάβαση σε όλους που συρρέουν από τα πέρατα του κόσμου, να τελέσουν το Τάμα ύπαρξης… Η Ακρόπολις των Αθηνών. Το σύμβολο. Το δόρυ της θεάς του πνεύματος. Το δισυπόστατο. Τα δισυπόστατα της ανθρώπινης ύπαρξης και της ζωής. Τους θεούς και τους ημίθεους, όχι τους άβρεχτους ζωής, τους βιαίως και ασμένως «αγιασμένους» αλλά αυτούς που ενέχουν όλα των αγγέλων και όλα των διαβόλων. Τα ακριβά και τα φθηνά. Τα εν τέλει ανθρώπινα. Να και ο Ωνάσης. 

Την Τετάρτη χάρηκα μια σεμνή τελετή όπως άξιζε. Είδα μια Ακρόπολη ολοστόλιστη φωτός όπως της αξίζει. Μου κόπηκαν τα πόδια στην αρχή, ναι όπως όλων, δεν τη θέλω χολιγουντιανή την Ακρόπολή «μου» και ευχαριστήθηκα ότι αντέδρασε αμέσως η ψυχή μας σε αυτό σαν μια δική μας «ενδοσυνεννόηση», στο πώς θέλουμε ή όχι να ντύνεται η «μαμά» μας. Άρα είναι συγκινητικό, ότι για την Ακρόπολη «μας», αυθόρμητα διεκδικεί η καρδιά μας το μέτρο, κι ας το χάνουμε πολλάκις ως λαός. Επίσης χάρηκα δυο εξαιρετικά ενδιαφέρουσες ομιλίες επισήμων. Η μια ήταν της υπουργού Πολιτισμού. Και η άλλη του Πρωθυπουργού. Αναζητήστε τις αμφότερες. Αξίζει.

Αλλά πέρα απ΄όλα αυτά… Κάπου σκέφτηκα και εκείνον τον Έλληνα. Με το τσαγανό. Εκείνο το θηρίο. Που χώραγε μέσα του, σίγουρα όλα του Ερμή (Θεού του εμπορίου) αλλά και… όλη τη τραγωδία αλλά και όλα του Διόνυσου. Όλα των Ολύμπιων Θεών. Έφερα στη σκέψη την παρουσία-απουσία του να αλλάζει όλο το τοπίο στην Υγεία του Τόπου μας. Τότε, που για μια εγχείρηση καρδιάς έλιωναν περιουσίες για να ταξιδέψουν σε «ξένα» νοσοκομεία, να παραδώσουν τις ελπίδες τους σε «ξένους» γιατρούς. Κι ήρθε το δικό του όραμα και άλλαξαν όλα. Πόσοι ταξιδεύουν τώρα πια για λόγους υγείας; Και ήρθε πάλι χθες το πνεύμα του, η παρουσία εν τη απουσία του να φωτίσει ακόμα μια φορά τη ζωή μας. Κοιτάζοντας μια ολόφωτη Ακρόπολη θέλησα δυνατά να υπενθυμίσω το όνομά του.

Η δική μου γενιά έχει ζήσει το εξής χαριτωμένο, στα τότε ταξίδια μας… Με το που απαντούσαμε «Έλληνες» στην ερώτηση «Where are you from», ο απέναντι μονολογούσε θριαμβευτικά «Acropolis, Onassis, Zorba the Greek» και μας μουρμούριζε «Τα παιδιά του Πειραιά».

Α ρε Ωνάση! Έκανες πάλι το θαύμα σου. Και, επιτρέψτε μου, ποικιλοτρόπως μας ξεμπρόστιασες, ακόμα μια φορά, κι ένα από τα πιο απαίσια χαρακτηριστικά μας, την αχαριστία και την επιλεκτική αμνησία. 

Τι κρίμα τα νιάτα να χαραμίζονται στους νέους και τα χρήματα στους πλούσιους. Κανόνας. Υπάρχουν και εξαιρέσεις στον κανόνα. Ο Ωνάσης μπορεί και να ήταν μια ειδική κατηγορία. Αξίζει να μελετήσει κάποιος την πολυχρωματική ζωή και προσωπικότητά του. Μοιάζει με τους προγόνους μας. Όπως ήταν με τα «χρώματά τους», όχι όπως τους μασκαρεύουμε άτεχνα μπογιατισμένους. Το δικό μας δισυπόστατον; Ή της δόξας ή της ακύρωσης. 

ΥΓ. Η διατήρηση μιας περιουσίας είναι μια δύσκολη υπόθεση. Σημαντική όσο και η απόκτηση. Μπορεί και δυσκολότερη λόγω βαριδίων. Αλλά η άτιμη η ιστορία τακτοποιεί στο διηνεκές στυγνά αξιοκρατικά. Θα μείνει το όνομα του Ωνάση και του κάθε Ωνάση.

ΥΓ2. Αξιοσέβαστη η παρουσία των Ιδρυμάτων. Χωρίς τη συνέχεια…

ΥΓ 3. Αγαπητή Ελευθερία Ντεκώ σπουδαία δουλειά, τεράστια ευθύνη. Συγχαρητήρια.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News