Το φαράγγι βρίσκεται κάπου στη μέση της Πελοποννήσου. Μέσα του φιδογυρνάει ένα ποταμάκι. Αριστερά και δεξιά βουνά, 500-700μ ύψος, με τους θάμνους, το πρασινόγκριζο πουρνάρι, τις πέτρες και τα θυμάρια της ελληνικής εξοχής. Καθώς το πλησιάζεις όμως, με 300-350 κόμβους (κάπου 600 χ.α.ω) δεν έχεις χρόνο να θαυμάσεις.

Ρίχνεις το ρύγχος, αητός περήφανος, βουτάς, πιάνεις την είσοδό του στα 350μ ύψος. Τόσο χαμηλά σε κρύβουν οι κορφές αριστερά-δεξιά και δεν μπορεί να σε δει κανένα ραντάρ. Ο στόχος που πρέπει να φωτογραφίσεις είναι στην άλλη άκρη του φαραγγιού. Αν το διαπεράσεις κρατώντας αυτό το ύψος, θα φτάσεις χωρίς να προλάβουν να σε δουν έγκαιρα, ούτε να σε λοκάρουν, να σου ρίξουν. Θα κάνεις ένα γρήγορο πέρασμα για φωτο-αναγνώριση, δεξιά σκληρή στροφή και ξανά πίσω πριν καταλάβουν πού και τι είσαι.

Μπαίνεις με όλα αυτά στο πίσω μέρος του μυαλού. Το φαράγγι μπροστά σου στρίβει δεξιά. «Πάμε, κάπταιν» λέει ο Γιώργης στην ενδοσυνεννόηση από την πίσω θέση… κι εσύ ρολλάρεις δεξιά και τραβάς το στικ να γυρίσει το Φάντομ να μπει στη στροφή. 600 χ.α.ω., 15 τόνοι σίδερο, 10 τόνοι κηροζίνη, 180 κιλά άνθρωποι, όλο αυτό υπακούει και στρίβει.

Όμως το σώμα σου θέλει να συνεχίσει να πηγαίνει ευθεία, έτσι κολλάς στο κάθισμα… άλλοι τέσσερις σαν εσένα κάθονται πάνω σου, η σάρκα σου ζυγίζει ξαφνικά τέσσερις φορές περισσότερο. Μα το χειρότερο είναι το αίμα που αδειάζει απ’το κεφάλι και θέλει να μαζευτεί στα πόδια, κι εσύ, όπως έχεις μάθει στη Σχολή, όπως έκανες αμέτρητες φορές ως τώρα, σφίγγεις λαιμό, θώρακα, μηρούς, πόδια.

Η φόρμα αντι-G φουσκώνει κι αυτή, σφίγγει. Να μικρύνουν οι φλέβες, να μην αδειάσει ο εγκέφαλος… να μη χάσεις τις αισθήσεις σου, γιατί το Φάντομ δεν έχει μοντέρνα βοηθήματα να ισιώσει και να ανέβει μόνο του ‒ τουλάχιστον να μη χτυπήσεις στο βουνό. Αν ο Γιώργης είναι ΟΚ, αν ο Γιώργης προλάβει και τραβήξει… Όμως δεν θα αφήσεις να γίνει αυτό. Ζόρι αλλά κρατάς. Κι η ανάσα βγαίνει κοφτή, αγκομαχητό, του Γιώργη το ίδιο, μα συνεχίζεις, τελειώνεις τη στροφή. Το ύψος κολλημένο στα 350μ, ισιώνεις, ανασαίνετε κι οι δυο. Μέχρι την επόμενη, αριστερή αυτή τη φορά.

Ιδρώνεις απ’τη συγκέντρωση. Περιθώριο λάθους μηδέν. Τσαλίμια αριστερά-δεξιά με 600 χ.α.ω, για τέσσερα λεπτά στο φαράγγι που φαντάζουν τέσσερις ώρες. Το σώμα πονάει από το κοπάνημα στο σκληρό κάθισμα, τη ζώνη, το σφίξιμο, είσαι κάθιδρος. Και ξαφνικά φτάνεις στην έξοδο. Πετάγεσαι σαν εκδικητής Άγγελος, με τη βροντή από τους δυο σου κινητήρες να ακολουθεί ‒ ποιος σε περίμενε;

Το δάχτυλο του Γιώργου είναι ήδη στο κουμπί του φωτοπολυβόλου, κεντράρεις τον στόχο που ήρθες να αναγνωρίσεις, πατάει, κλακ-κλακ-κλακ-κλακ, «Καλές λήψεις» ακούς και στρίβεις σαν δαιμονισμένος να ξαναμπείς στη χαράδρα πριν κανείς καταλάβει τί έγινε. «Χρόνος πάνω από το στόχο – 15 δεύτερα» λέει με ικανοποίηση ο Γιώργης, «μπράβο μας!». Αχνογελάς. Στον χρόνο αυτό οι πιθανότητές είναι πάνω από 90% ότι δεν θα υπάρξει αντίδραση της αεράμυνας. Έφυγες. Όπως ήρθες. Τσαλίμια μέσα στο φαράγγι. Ξανά και ξανά.

Στα τριάντα χλμ. απόσταση ανεβαίνεις, πιάνεις cruising altitude. Τελειώσαμε; Όχι ακόμη. Λίγες ασκήσεις, dissimilar air combat training με δύο F-16 Block 52+ από την Κρήτη. Ελιγμοί, πάνω-κάτω, πάλι σκληρές στροφές, πάλι ιδρώτας, ψαλίδια, το στρίγκλισμα από τον εκπαιδευτικό σου πύραυλο να ψάχνει να λοκάρει τον αντίπαλο… Είναι καλοί οι Κρητικοί, το πιο σύγχρονο μαχητικό τους σε ζορίζει. Μα ο Φαντομάς είναι Φαντομάς κι έχεις τον Γιώργο στην πίσω θέση, ένα ακόμη ζευγάρι μάτια να σου αναφέρει «Ο ένας πίσω μας ώρα επτά κατερχόμενος, break, break…». Χωρίζετε, στα δέκα μίλια από τη βάση ευθυγραμμίζεις, «Long final» αναφέρεις, σε λίγο προσγειώνεσαι.

Δεν το κάνεις για τον μισθό (πικρό χαμόγελο εδώ). Αεροπόρος; Μαχητής; Γεννιέσαι και γίνεσαι. Κι αυτή είναι μία ακόμη συνηθισμένη μέρα εκπαίδευσης: «Οπως θα πολεμήσεις». Δεν εύχεσαι, δεν θέλεις να το κάνεις. Μα αν χρειαστεί θα το κάνεις, τέλεια. «Τοις κείνων ρήμασι πειθόμενος». Ό,τι κι αν συνεπάγεται αυτό.

Και μένει η αδρεναλίνη, το πονεμένο σου κορμί, το ρουφηγμένο μάγουλο από τα G, η ιδρωμένη, μουσκεμένη φόρμα. Καθώς κατεβαίνεις τη σκαλίτσα που κόλλησε ο μηχανικός στο RF-4E, για να πας για de-briefing.

Υ.Γ. Αφιερωμένο με σεβασμό, από έναν «ψαρά» της πτήσης, στους πιλότους της ΠΑ. Των F-16, των Mirage, των F-4E, των φωτο-αναγνωριστικών RF-4E που πρόσφατα αποσύρθηκαν. Και ονομαστικά στον φίλο F-16άρη Άρη Α., στο Δημήτρη Μ. απ’τα «δίλιτρα», στον Φαντομά Βασίλη Α. Πάντα ψηλά και καλές προσγειώσεις!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News