Η ελληνική ιστορία ξαναγράφεται. Οι πολίτες υπό την απειλή συγκεκριμένων καταστάσεων, επιλογών που δεν πήραν ποτέ οι ίδιοι, κυβερνήσεων που τους κορόιδεψαν, κουρασμένοι από την αναμονή για δικαιοσύνη και από την οικονομική κρίση που βιώνουν τα τελευταία χρόνια, στρέφονται σε νέες μορφές «ανάκαμψης».

Οι Ελληνες έχουν δώσει ψυχή και ό,τι μπορούν από υλικά μέσα, στους συνανθρώπους από Συρία, Αφγανιστάν, Ινδία, Πακιστάν, που για κάποιο λόγο βρέθηκαν στα εδάφη μας και «κόλλησαν» εδώ.

Από το υστέρημά τους. Από την ανεργία τους. Από την κουτσουρεμένη σύνταξή τους. Είδαν παιδιά σε ανάγκη. Να έρχονται, από ισοπεδωμένες από τον πόλεμο με ακραία στοιχεία, πόλεις. Να χάνουν τη μισή οικογένειά τους, πριν ξεκινήσουν το ταξίδι τους για εδώ και πολλούς ακόμα δικούς τους, στο Αιγαίο… στη διαδρομή.

Φιλότιμο έχουμε περίσσιο. Και δώσαμε ψυχή.

Αφημένοι όμως στην τύχη μας, με εταίρους που έκλεισαν τα σύνορα, με χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες στην «αυλή» μας, αρχίζουμε να βλέπουμε την άλλη όψη του νομίσματος.

Πριν λίγο καιρό όχι πολύ πίσω, έλληνες πολίτες χτυπημένοι από την «κρίση», αυτοκτονούσαν με ανησυχητικούς ρυθμούς. Παιδιά ελληνόπουλα λιποθυμούσαν στα σχολεία της χώρας μας από την έλλειψη βασικών αγαθών για την επιβίωσή τους. Ηρθε η ανάπτυξη ξαφνικά και όλα αυτά σταμάτησαν; Οχι. Μάλλον ήρθε πιο βαριά δυστυχία στις «βαλίτσες» των προσφύγων και των μεταναστών που τα προβλήματά μας μπήκαν σε δεύτερη μοίρα μπροστά στα δικά τους.

Μωρά που πνίγονται στο Αιγαίο, ο Αϋλάν που δεν μπορούμε να ξεχάσουμε. Μωρά που γεννιούνται σε σκηνές στην Ειδομένη, που τα κάνουν μπάνιο με μπουκάλια κρύο νερό και που κοιμούνται σε λάσπες και κάτω από τη βροχή και δίπλα σε φίδια και ποντίκια.  Γυναίκες που έχουν μέρες πολλές να δουν σαπούνι και να κάνουν ένα μπάνιο. Στοιβαγμένοι άνθρωποι, σε πρόχειρες υποδομές, να περιμένουν, να γίνονται έρμαια εκμετάλλευσης, να καθοδηγούνται και να χειραγωγούνται για συγκεκριμένα συμφέροντα.

Χάος θυμίζει η κατάσταση, θα έλεγε κανείς. Για χάος πράγματι, μιλάω.

Και ποιος μπορεί να καταλογίσει ευθύνες στους κατοίκους της χώρας που δέχτηκε όλο αυτό το κύμα των δυστυχισμένων ψυχών και που κουράζονται μέρα με τη μέρα και που έχουν να αντιμετωπίσουν καθημερινά  και νέα προβλήματα που ήρθαν να προστεθούν σε αυτά τα δικά  τους; Κλείσιμο δρόμων από πρόσφυγες και μετανάστες, εις ένδειξη διαμαρτυρίας για τα κλειστά σύνορα των χωρών που βρίσκονται στο δρόμο για τον τελικό προορισμό τους.  Συμπλοκές  ανάμεσα στους μετανάστες διαφορετικών εθνών που έτυχε να φτάσουν παράλληλα στην χώρα μας. Φοβισμένοι και οργισμένοι νέοι άνθρωποι που νιώθουν την εκμετάλλευση και την αδικία σε ξένο τόπο και αντιδρούν.

Ελληνες που βλέπουν την δική τους κρίση να βαθαίνει, τις περιουσίες τους να κινδυνεύουν, τις ζωές τους να αλλάζουν και την ασφάλειά τους, την ασφάλεια των οικογενειών τους, όπως την ήξεραν, να βρίσκεται στον «αέρα».

Αυξήθηκαν οι πωλήσεις όπλων σε πολλές περιοχές της Ελλάδας. Επιχειρηματίες του μεσαίου χώρου έχουν αγανακτήσει. «Δώσαμε και δεν μπορούμε άλλο». Δεν είναι ένας και δύο  μήνες….

Και μέσα σε όλα, οι μερικοί, αλληλέγγυοι. Ξεσηκώνουν τους πρόσφυγες-μετανάστες, να δυσκολεύουν την καθημερινότητα αυτού του πολύπαθου ελληνικού κράτους.  Συγκεκριμένα συμφέροντα, για συγκεκριμένους λόγους, εμποδίζουν τις όποιες λύσεις ανακούφισης τόσο των φιλοξενούμενων, όσο  και των πολιτών της χώρας.

Και οι εταίροι συζητούν.

Ασήκωτο το βάρος από τις εικόνες παιδιών που μπαίνουν ως ασπίδες στις διαμαρτυρίες. Παιδιών που με δάκρυα στα μάτια ζητούν αξιοπρέπεια.

Πόσο μακριά είναι άραγε η στιγμή που οι πολίτες θα πάρουν στα χέρια τους την διαφύλαξη των περιουσιών τους και της πατρίδας τους; Ποιος θα είναι τότε ο εχθρός; Πόσο θα πληρώσουμε το άνοιγμα της καρδιάς μας στον ανθρώπινο πόνο; Οι πωλήσεις όπλων αυξήθηκαν στις περιοχές που «φιλοξενούνται» οι μετανάστες-πρόσφυγες. Ναι το επαναλαμβάνω. Γιατί αλήθεια πόσο πιθανό είναι να πάρουν οι πολίτες, τον νόμο στα χέρια τους; Πολιτοφύλακες της ζωής και της πατρίδας τους. Πολίτες μέχρι χθες φορολογούμενοι, με υποχρεώσεις και όνειρα.

Και αν το κάνουν, ποιος θα μπορέσει να αναστρέψει την απόφασή τους; Η πρόληψη είναι η καλύτερη προστασία. Προλαβαίνουμε να σταματήσουμε αυτή την «φονική» κατρακύλα; Πολιτοφύλακες ή πολίτες; Πού σταματάνε τα δικαιώματα των άλλων  και που ξεκινάνε τα δικά μας; Και ποιος θα διασφαλίσει εγκαίρως να μην ξεπεραστεί αυτή η λεπτή γραμμή που τα χωρίζει;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News