Φθάνοντας η Κυριακή, θα βαδίσω κάθε μου βήμα με προορισμό την αφετηρία μιας ελπίδας και την ελπίδα μιας αφετηρίας. Και θα 'ναι τα πατήματα -κι όχι τα βήματα- που θα με οδηγήσουν.

Με την επίγνωση της πιθανότητας του «τίποτα» και της δυνατότητας του «κάτι».

Θα προσπεράσω μία-μία τις αβύσσους τους διαβαίνοντας τον διάδρομο της σχολικής εισόδου. Θα 'ναι σαν να έχω ακόμη την μεγάλη μου τσάντα στους ώμους. Κι όλες οι υποσχέσεις τους θα χάσκουν φριχτά στον χώρο καθώς θα κατευθύνω τον άχρονο εαυτό μου προς την τάξη.

Και θα 'ναι σαν να μπορώ να ονειρεύομαι ακόμη, καταμεσής μιας εκκρεμότητας.
Και θα 'ναι σαν να μπορώ να εκδικούμαι ακόμη, καταμεσής μιας μη-αναστρεψιμότητας.

Και μετά στο Παραβάν.

Εκεί δεν θα υπάρχει ούτε παλιό, ούτε καινούριο. Θα είναι όλα Εγώ.
Εκεί δεν θα υπάρχει ούτε ψέμα μα ούτε κι αλήθεια. Θα είναι όλα Εμείς.

Μία στιγμή εν κρυπτώ, υπό το φως της Δημοκρατίας.
Εν κρυπτώ και παραβύστω.

Στο Παραβάν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News