Αυτό δεν είναι ένα κείμενο για όσους πέρασαν την εβδομάδα των πυρκαγιών ποστάροντας διακοπές και μοχίτο σαν να μη συμβαίνει τίποτα.

Αυτό δεν είναι ένα κείμενο για όσους σταμάτησαν για λίγο να κάνουν check in σε συναυλίες και γέμισαν το timeline τους με share από καμένα σκυλάκια, γατάκια, amber alerts και εξομολογήσεις θυμάτων της πυρκαγιάς.

Αυτό δεν είναι ένα κείμενο για όσους ύμνησαν το πόσο αλληλέγγυοι είμαστε οι Έλληνες, το πόσο βοηθάμε ο ένας τον άλλον και τον τρόπο που καταφέρνουμε να νικάμε την αδυναμία και αμηχανία κάθε κυβέρνησης.

Αυτό είναι ένα κείμενο για εμένα. Που είδα τηλεόραση, διάβασα blogs, αναρτήσεις φίλων μου, έκλαιγα στη δουλειά, δεν είχα φάει τίποτα όλη μέρα και το βράδυ βγήκα κι έφαγα ένα σουβλάκι. Μίλησα με τη μητέρα μου στο τηλέφωνο γιατί ήθελα να της πω ότι την αγαπάω πολύ αλλά τελικά της είπα «δεν θα έρθω σήμερα, τα λέμε το Σάββατο». Δεν μπορούσα να κοιμηθώ το βράδυ από την στεναχώρια αλλά το πρωί έβαλα κονσίλερ και μάσκαρα για να δείξω όμορφη.

Αυτό είναι ένα κείμενο γιατί θα ξεχάσω. Θα ξεχάσω ότι οι πυρκαγιές στα δάση είναι αναπόφευκτο γεγονός και ότι παρά το ότι το πεύκο θεωρείται καταραμένο δέντρο επειδή είναι τόσο εύφλεκτο, εμείς το φυτεύουμε παντού. Θα ξεχάσω ότι η πυροσβεστική διέθετε από το 2013 εργαλεία που θα μπορούσαν να έχουν ρυθμίσει καλύτερα την ενημέρωση των κατοίκων για τη φωτιά. Εργαλεία που δεν χρησιμοποιήθηκαν ποτέ. Θα ξεχάσω ότι η ΛΕΑ ήταν κλειστή από ανθρώπους που πήραν τα αμάξια τους για να φύγουν γιατί δεν ήξεραν τι άλλο να κάνουν, και τα οχήματα της πυροσβεστικής δεν μπορούσαν να περάσουν. Θα ξεχάσω ότι ένας από τους νεκρούς, λίγο πριν καεί με ολόκληρη την οικογένειά του, έκανε live video για την φωτιά που πλησίαζε σπίτι του. Θα ξεχάσω το κορίτσι που έπεσε από ένα γκρεμό καθώς καιγόταν, τους ανθρώπους που μέσα σε μια ταβέρνα αγκαλιάστηκαν σφιχτά όταν είδαν ότι έρχεται το τέλος, τον άντρα που έτρεχε αγκαλιά με το μωρό του προς την παραλία και όταν γύρισε πίσω να δει τη γυναίκα του, δεν την βρήκε εκεί.

Ενημερώνω ότι θα ξεχάσω. Σε περίπου δύο εβδομάδες θα μπορέσω να ποστάρω κανονικά το καινούριο μου αστείο status update, θα αλλάξω φωτογραφία προφίλ και δεν θα αναρωτηθώ τελικά τι κάνουν αυτοί οι άνθρωποι που έμειναν χωρίς ανθρώπους, τι κάνουν τα καμένα ζώα, ποιος πήρε τελικά την ευθύνη για αυτή τη συμφορά και τι την έκανε. Δεν θα με νοιάζει αν έγιναν νέα νομοσχέδια, αν άνοιξαν δρόμοι και αν ξεριζώθηκαν μάντρες που βάφτισαν μια παραλία «ιδιωτική». Δεν θα με ενδιαφέρει αν το σπίτι της κολλητής μου που κάνω τα μπανάκια μου το καλοκαίρι είναι νόμιμα χτισμένο εκεί, αν έχει πυροσβεστήρα ή αν διαθέτει σχέδιο διαφυγής σε περίπτωση φωτιάς.

Θα ξεχάσω αλλά θα περιμένω την επόμενη καταστροφή για να βοηθήσω, να αναρωτηθώ, να ψάχνω ευθύνες και να κοινοποιώ συμφορές.

Έτσι κι αλλιώς είμαστε τόσο θαυμαστός λαός οι Έλληνες, που όσο κι αν ξεχνάμε, με μόνο μια σταλιά μυρωδιά καμένης σάρκας, θυμόμαστε να γίνουμε αλληλέγγυοι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News