Παρακολουθώντας τις εξελίξεις -έκτακτες, σκανδαλιστικές και μη- αντιλαμβάνεται ο πολίτης του σήμερα πως παραμένει παθητικός κριτής του κόσμου του. Από τη στιγμή, βέβαια, που η κεφαλίδα των δημοσιευμάτων θίγει τις αυξομειώσεις στο κομπόδεμα και το εργασιακό μέλλον του, δεν μπορεί παρά να βυθίζει το μυαλό του στον φαύλο κύκλο των απογοητεύσεων, της ανασφάλειας και μιας παθητικής αναμονής για την εξωγενή βελτίωση της ζωής του. Και σε αυτό, ακριβώς, το σημείο εντοπίζεται μια ακατανόητη πρακτική, είναι η δύναμη που κρατά δέσμιο τον άνθρωπο εμπρός στη ρευστότητα της εποχής μας και στις απαιτήσεις του σύγχρονου κόσμου, αλλά και η αδράνεια που περιγράφει την ηθική-πνευματική στασιμότητα.

Γιατί, λοιπόν, οι Επίτροποι και οι αριθμοί που τους συνοδεύουν, η παραπολιτική φιλολογία και οι έριδες παντός τύπου μεταξύ δημοσίων προσώπων έχουν αποκτήσει μεγαλύτερο ενδιαφέρον απ΄ ό,τι η συμμετοχή στον κόσμο του αθλητισμού, της τέχνης και στη διαδικασία της αυτομόρφωσης εν γένει; Μήπως ο άνθρωπος μαζί με την κατάκτηση του ηλιακού μας συστήματος και την οικονομική ανάλυση των πιο δυσνόητων θεωρημάτων, έφτασε στο λαμπρότερο πνευματικό σημείο του είδους του, καρπό μιας μακρόχρονης προσωπικής προόδου; Τα ερωτήματα συνεχή, αν και γραφικά, κρύβουν πάντα μια αλήθεια: ο Κόσμος προχωρά και πορεύεται χωρίς τον Άνθρωπο.

Είναι ολωσδιόλου φανερό πως η εξέλιξη που χαρακτηρίζει την εποχή του σήμερα καθιστά άεργο και αμέτοχο τον Άνθρωπο, με τη φιλοσοφική έννοια του όρου. Και αυτό, διότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, το IMF και η γερμανική Bild μονοπωλούν συνεχώς το ενδιαφέρον. Μα πού είναι, όμως το ενδιαφέρον για τον άνθρωπο και τον πολιτισμό του; ο άνθρωπος χρωστά στον εαυτό του την πρόοδο που θα του επιτρέψει την ανύψωση αλλά και την ύπαρξη στο πλαίσιο της συνεχούς εξέλιξης. Τα στοιχεία όπως η τέχνη, ο αθλητισμός, ο εθελοντισμός κ.λπ., συμπυκνώνουν οπωσδήποτε την πεμπτουσία των ανθρώπινων δραστηριοτήτων που οδηγούν το υποκείμενο σε μια πνευματική κατάσταση ανώτερη, ώριμη να κρίνει με διαύγεια τα τεκταινόμενα και τα κακώς κείμενα της εποχής. Και αυτό γιατί στρέφονται προς την αξία της ανθρώπινης ύπαρξης.

Το ευρωπαϊκό όνειρο απέκτησε σάρκα, οι Τραπεζίτες «σώζουν» την Ευρωζώνη, ο άνθρωπος θα βρει τον εαυτό του; Είναι προφανές πως η πρόοδος, ό,τι και αν αυτή αφορά και περιγράφει, πρέπει να βρίσκεται σε αντιστοιχία με τον ανθρώπινο νου. Σύμφωνα με αυτή τη θέση, η σημερινή αναντιστοιχία που επικρατεί μεταξύ των δύο προηγούμενων στοιχείων διακυβεύει τη συνεχή εξέλιξη των ανθρώπινων επιτευγμάτων και αν όχι αυτό, τότε σίγουρα επηρεάζει το μέλλον των επερχόμενων γενεών. Γιατί αν δεν διασφαλιστούν οι αξίες και τα ανθρώπινα ιδανικά αιώνων και επικαλυφθούν από την ανηθικότητα και την αδιαφορία τότε η παρακαταθήκη δεν θα αφορά παρά μόνο μια ρηχή θεώρηση των πραγμάτων, απόρροια της συνεχούς δίψας για κέρδος και ανταγωνισμό μεταξύ δυνάμεων.

Οι καιροί, λοιπόν, δεν μπορούν να περιμένουν. Η πρόοδος επιτάσσει τη συμμετοχή μας στις εκφάνσεις της ζωής. Η φράση αν και πολιτική, για εκείνον τον καιρό, σήμερα περιγράφει άλλα ζητήματα. Οι καιροί δεν περιμένουν, και αυτό γιατί τρέχουν και αφήνουν πίσω τους ιδανικά και συνειδήσεις, με κόπο εδραιωμένες στην ψυχή της ανθρωπότητας. Ας μην αφήσουμε να χαθεί η αγάπη για τη γνώση, τον πολιτισμό και τον συνάνθρωπο. Οι οικονομικοί εφιάλτες και τα πολιτικά πάθη ας παραμεριστούν για κατακτήσεις ανώτερες: την πνευματική μας ανασύσταση και τον επαναπροσδιορισμό της αξίας του Ανθρώπου.

*Ο Δάνης Αρβανιτίδης είναι φοιτητής Νομικής

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News