Διανύουμε εβδομάδα ευρωεκλογών και το κλίμα στην πολιτική σκηνή του τόπου είναι εδώ και καιρό αρκετά τεταμένο. Οι επερχόμενες ευρωεκλογές ίσως είναι οι σημαντικότερες των τελευταίων δεκαετιών λόγω όλων αυτών των κοινωνικοοικονομικών εξελίξεων που σημειώθηκαν τα τελευταία χρόνια. Τα ζητήματα που είχε να διαχειριστεί η Ευρωπαϊκή Ένωση και τα ευρωπαϊκά κράτη την τελευταία δεκαετία ήταν πολλά και σύνθετα: Επέκταση της οικονομικής κρίσης σε πολλά από τα κράτη-μέλη, προσφυγικό, άνοδος της ακροδεξιάς, το πολυσυζητημένο Βrexit, αλλά και το ποιες είναι οι προοπτικές του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.

Είναι κοινώς αποδεκτό ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση θα μπορούσε να χαράξει διαφορετικές πολιτικές σε αρκετά από τα φλέγοντα ζητήματα που την απασχόλησαν, όπως η διαχείριση του προσφυγικού που συντέλεσε στην άνοδο ακροδεξιών κομμάτων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό της Γαλλίας, όπου το κόμμα «Εθνικός Συναγερμός» της Μαρίν Λεπέν προηγείται στις δημοσκοπήσεις έναντι του κόμματος «Η Δημοκρατία Μπροστά» του Εμμανουέλ Μακρόν και πιθανώς να διπλασιάσει τις έδρες του στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Ιταλία και Πολωνία είναι ακόμα δύο χώρες στις οποίες προβλέπεται να αυξηθούν αρκετά τα ποσοστά των ακροδεξιών κομμάτων. Γενικώς, είναι πολύ πιθανό το ενδεχόμενο το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα και το Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό να χάσουν από 40 έδρες περίπου έκαστο. Επομένως, από τη μία όλα αυτά τα πιθανά σενάρια πρέπει να προβληματίσουν την Ευρώπη, οποία είναι αναγκαίο να κάνει την αυτοκριτική της, αλλά και από την άλλη οι Ευρωπαίοι πολίτες θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι η ακραία ρητορική και οι ακραίες πολιτικές δράσεις απειλούν το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.

Ως προς τα του οίκου μας τώρα, είναι πασιφανές ότι τα δύο ισχυρά κόμματα αντιμετωπίζουν τις ευρωεκλογές ως ένα εργαλείο που θα τα κατευθύνει ενόψει των επερχόμενων εθνικών εκλογών. Από τη μία η κυβέρνηση ευελπιστεί σε όσο το δυνατόν μικρότερη ήττα, η οποία θα είναι διαχειρίσιμη ενόψει των εθνικών εκλογών και από την άλλη η αξιωματική αντιπολίτευση ελπίζει σε μία ευρεία νίκη, μη αναστρέψιμη στις κοινοβουλευτικές εκλογές, όποτε και αν γίνουν αυτές. Εν ολίγοις διανύουμε μία παρατεταμένη προεκλογική περίοδο με απώτερο σκοπό τις εθνικές εκλογές, οι οποίες θα κρίνουν τη νέα ελληνική κυβέρνηση. Τον τελευταίο μήνα η τοξικότητα της πολιτικής σκηνής του τόπου έχει ξεπεράσει κάθε όριο και η πόλωση που προκαλείται θυμίζει εποχές δεκαετίας ’80. Ο πρωθυπουργός συνειδητά εδώ και κάμποσο διάστημα επιδιώκει ένα τέτοιο κλίμα, γιατί ίσως να θεωρεί ότι μία τέτοια στρατηγική συσπειρώνει τον ΣΥΡΙΖΑ και αποδυναμώνει τον αντίπαλο. Ο ΣΥΡΙΖΑ από τον Σεπτέμβρη του 2015 και την εφαρμογή δυσβάσταχτων οικονομικών μέτρων ήξερε ότι αυτό που θα τον βοηθήσει να επιβιώσει πολιτικά θα ήταν ο διχαστικός λόγος και η επίθεση στο ήθος του αντιπάλου. Τα παραδείγματα πολλά και χαρακτηριστικά. «Εμείς με τον λαό, αυτοί με την ελίτ», «εμείς είμαστε με τους αδύναμους και τους πολλούς», «αυτοί με τους ισχυρούς και τους λίγους». «Ο ΣΥΡΙΖΑ εφαρμόζει κοινωνικές πολιτικές», «η αντιπολίτευση έχει στόχο να εφαρμόσει νεοφιλελεύθερες».

Η παραπάνω ρητορική σε συνδυασμό και με άλλες επιθέσεις, είτε προς το πρόσωπο του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, είτε προς την οικογένειά του, οδήγησαν τον Κυριάκο Μητσοτάκη σε πρακτικές που δεν αντιπροσωπεύουν το μετριοπαθές προφίλ που διακρίναμε στο πρόσωπό του από την πρώτη μέρα που ανέλαβε την αρχηγία της ΝΔ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα του παραπάνω ήταν η επίθεση στο πρόσωπο του αποθανόντα πατέρα του Αλέξη Τσίπρα.

Έτσι, λοιπόν, φτάσαμε λίγες μέρες πριν από αυτές τις τόσο κρίσιμες ευρωεκλογές και αντί η ατζέντα των περισσότερων ελληνικών κομμάτων να περιλαμβάνει κυρίως τα κομβικά ευρωπαϊκά ζητήματα, αναλώνεται σε στείρα κομματική αντιπαράθεση, η οποία υποβαθμίζει τον πολιτικό διάλογο.

Ο Ηλίας Κοντογουλίδης είναι επικοινωνιολογος, μεταπτυχιακός φοιτητής στο τμήμα Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ (ΑΠΘ), μεταπτυχιακό: Πολιτική Επικοινωνία

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News