Στις 14 Νοέμβρη του 2010, την δεύτερη Κυριακή των αυτοδιοικητικών εκλογών, 310 πολίτες του Δήμου Θεσσαλονίκης κάνανε τον κόπο να εμφανιστούν στο εκλογικό τους τμήμα και να ψηφίσουν την Πρωτοβουλία για την Θεσσαλονίκη και τον Γιάννη Μπουτάρη για δήμαρχο τους. Αυτοί, μαζί με τους υπόλοιπους 51.881 και την ευλογία (ή-και-όχι) του Μητροπολίτη Άνθιμου, ήταν η αρχή μιας εννιαετούς διοίκησης για την πόλη που θα λήξει τον ερχόμενο Μάιο η οποία «…άνοιξε τα παράθυρα να φύγει η μούχλα και η υγρασία …».

Ο Μπουτάρης έδρασε ως ένα σπάνιο -για τα ελληνικά δεδομένα- είδος πολιτικού που συνδυάζει τον οικονομικό φιλελευθερισμό με τον κοινωνικό προοδευτισμό και για τον λόγο αυτό -και με αποκορύφωμα τον ξυλοδαρμό του τον περασμένο Μάιο-, μισήθηκε από την δεξιά (όχι σπάνια και την αριστερή) συντήρηση που για χρόνια τραβάει την πόλη πίσω.

Φυσικά δεν ήταν όλα καλώς καμωμένα και η κριτική που δέχθηκε κυρίως για τα λάθη και τις παραλείψεις της αυτοδιοίκησης στην διαχείρισης της καθημερινότητας των πολιτών, έχει βάση. Έπειτα το ύφος και οι απόψεις του ήταν σε πολλές περιπτώσεις αιτία παρεξηγήσεων και σίγουρα σε κάποια σημεία έκανε πίσω ενώ πολλοί περίμεναν να τραβήξει μπροστά, όπως στο θέμα του αποτεφρωτηρίου.

Ωστόσο αυτό δεν πρέπει να μας κρύβει την μεγάλη εικόνα που κληροδοτεί αυτή η εννιαετία, μιας πόλης πιο κοντά σε αυτό που μπορεί και της αξίζει αλλά πολλές φορές αρνείται πεισματικά να είναι: ανοιχτή στον κόσμο, συμφιλιωμένη με το παρελθόν της, φιλόξενη στους πολίτες της.

Σε επίπεδο νοοτροπίας, στα απόνερα της περιόδου Μπουτάρη δοκιμάζονται και κάποια διαδεδομένα στερεότυπα:

• Στην δημοκρατία και η μία ψήφος μετράει. Το 2010, 310 Θεσσαλονικείς ή το 0,23% όσων ψήφισαν, έγειραν την ζυγαριά. Ας το έχει υπόψη όποια και όποιος αρνείται να συμμετάσχει.
• Ένας πρώην αλκοολικός, με τατουάζ και σκουλαρίκι μπορεί να γίνει καλός δήμαρχος. Μπορεί επίσης ένας εβδομηντάρης (αισίως 76) να έχει πιο νεανικό μυαλό και απόψεις από έναν εικοσάχρονο, πιθανόν και από τους περισσότερους Έλληνες εικοσάχρονους.
• Ο Μπουτάρης είχε ένσημα (πραγματικά, όχι fake) και επιτυχημένη πορεία στον, πρότερο της πολιτικής, βίο του. Πολλές φορές αυτό δεν αρκεί. Σε αυτή την περίπτωση ήταν σημαντικό συστατικό της επιτυχίας του.
• Είναι πιθανό ένας δημαγωγός δήμαρχος (ή περιφερειάρχης) που «αγαπά» την πατρίδα και την πόλη του να λεηλατεί τα ταμεία της. Όπως επίσης, ένας «εθνοπροδότης» κατά τους πατριδοκάπηλους, πολίτης του κόσμου να νοικοκυρέψει τα ταμεία και να αφήσει πλεόνασμα. Ποιος είναι σε αυτή την περίπτωση ο πατριώτης;

Οι διάδοχοι του Μπουτάρη θα έχουν μεγάλα παπούτσια να γεμίσουν. Θα τα καταφέρουν;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News