Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, οι οποίες δεν ξέρω πού ακριβώς θα με οδηγήσουν, ψυχορραγώ. Βήχω σαν να κάπνιζα όλη μέρα πούρα με τον Κομαντάντε, Θεός σχωρέσ’τον, και τα ρουθούνια μου κάνουν αγώνα ποιο θα τρέξει γρηγορότερα. Μέχρις στιγμής κερδίζει το αριστερό αλλά κάτι μου λέει πως νικητής θα αναδειχθεί το δεξί. Αν μη τι άλλο η ιστορία μας έχει αποδείξει πως όσο και να προπορεύονται οι αριστεροί στο τέλος η νίκη ανήκει πάντα στους δεξιούς.

Και αφού γκρίνιαξα για το χάλι της υγείας μου και έκανα και τις καταγγελίες μου θα προσπαθήσω να βάλω τη σκέψη μου σε σειρά και να εκφραστώ. Στο περίπου πάντα, γιατί δεν το ‘χω και πολύ με την ακρίβεια. Ειδικά τώρα που το μυαλό μου ακόμα αναρρώνει από όλη την απαισιοδοξία και την κατήφεια που το είχε σαρώσει τον προηγούμενο καιρό. Δεν ξέρω πότε ακριβώς θα γιάνει πλήρως, αλλά ελπίζω να μην αργήσει πολύ. Δεν είμαι άνθρωπος που μπορεί να διαχειριστεί τις κακουχίες. Πόσω μάλλον όταν οι κακουχίες είναι μέσα μου.

Τουλάχιστον δεν έχω AIDS, ηπατίτιδα και χοληστερίνη. Το τελευταίο, ειδικά, το φοβόμουν πάρα πολύ και θα καταλαβαίνατε γιατί αν βλέπατε τις ποσότητες από σουβλάκια και βάφλες που καταβροχθίζω κατά καιρούς. Ενέδωσα στην νεοαποκτηθείσα αρρωστοφοβία μου και έκανα εξετάσεις. Εξετάσεις για τα πάντα. Έπρεπε να πω ψέματα στον γιατρό γιατί αρνούταν να μου γράψει όλα αυτά που του ζητούσα. Τέλος πάντων, είμαι υγιής, οπότε μπορώ να συνεχίσω ακάθεκτη τον δρόμο μου προς την παχυσαρκία και πού ξέρετε μπορεί η πολυπόθητη χοληστερίνη να μου χτυπήσει την πόρτα κάποια στιγμή. Το μόνο σίγουρο είναι πως εγώ θα συνεχίζω να προσπαθώ. Είναι πολύ νόστιμοι οι αναθεματισμένοι οι υδατάνθρακες. Πολύ νόστιμοι, ειδικά όταν έχουν και μερέντα από πάνω.

Βέβαια θα πει κάποιος καλοκαίρι έρχεται ας κάνουμε λίγο κράτει. Αλλά θα απαντήσω: «Γιατί; Έχω βρει μαγιό που να χωράει το θηριώδες στήθος μου (παλιογονίδια) και όλως περιέργως, αν εξαιρέσουμε κάτι ραγάδες, η κυτταρίτιδα μου έχει φερθεί με ευγένεια. Οσο και να την προκαλώ αυτή είναι διακριτική (αυτή τη φορά τα γονίδια ήταν με το μέρος μου) οπότε θα ξαναβάλω brazil. Άλλωστε το καλοκαίρι κρατάει μόνο τρεις μήνες οι οποίοι μάλιστα περνάνε και πιο γρήγορα από όλους τους υπόλοιπους.

Το παραπάνω κείμενο δεν είχε κάποιο σκοπό. Καλύτερα…

Όταν γίνω μεγάλη και τρανή θα το διαβάζω πίνοντας το green smoothie μου (γιατί τότε λογικά θα έχω γίνει fit) στη βεράντα μου στον Λυκαβηττό και θα γελάω ατενίζοντας τον Παρθενώνα αναρωτώμενη: «Jesus! Τι βλακείες έγραφα;». Αν και για να είμαι ειλικρινής το green smoothie λογικά θα είναι βότκα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News