Και τώρα αν ζούσε αυτός θα κυβερνούσε. Παραφράζω μια πρόταση που χρησιμοποιώ συχνά για αυτόν τον άνθρωπο, ο οποίος στις 23 Ιουνίου 1996 έφυγε από τη ζωή. Το πάλεψε όσο μπορούσε, αλλά μάλλον δεν ήταν αρκετό. Όποιος δεν κατάλαβε ότι μιλάω για τον Αντρέα Παπανδρέου μπορεί να συνεχίσει να διαβάζει.
 
Πολιτικός με μεγάλα χαρίσματα, ηγετικές ικανότητες και ρητορεία που παρέσυραν τον κόσμο. Υπέρμαχος της παγκόσμιας ειρήνης, ίδρυσε κινήματα για αυτήν, συμφιλίωσε ηγέτες, έδωσε πνοή στο σύστημα υγείας και στον πολιτισμό. Με στοιχεία λαϊκισμού και ωμής προσέγγισης του πολίτη, βέβαια. Με τα βιώματα που είχε αποκτήσει από την δεκαετία του ’60 και την επταετή χούντα, αλλά και με τις γνώσεις του από τα Πανεπιστήμια του εξωτερικού κατάφερε να τα συνδυάσει και να μιλήσει στον κόσμο για κάτι διαφορετικό. Για μια ζωή που όλοι θα είναι ίσοι, δεν θα υπήρχαν πολίτες δεύτερης κατηγορίας και θα ανοιγόταν ο δρόμος για προοδευτική κοινωνία στην Ελλάδα. Στην προσπάθειά του αυτή και στον πόθο του για διεκδίκηση και παραμονή στην εξουσία, που ήρθε αργότερα, έκανε και λάθη. Σημαντικά λάθη. Δεν επιχειρώ να κάνω το πορτρέτο του ή να τον αγιοποιήσω. Για αυτόν ακριβώς το λόγο παρουσιάζω και τα λάθη του.
 
Η προοδευτική κοινωνία που ήθελε να φτιάξει απαιτούσε λεφτά. Λεφτά τα οποία δανείστηκε και μπορεί όντως να φέρει μεγάλη ευθύνη για το υπάρχον χρέος. Φούσκωσε τον δημόσιο τομέα με επιδοτήσεις κι αυξήσεις μισθών και το συνδύασε με θέση στον κρατικό τομέα. Πήρε γενναίες επιδοτήσεις από ευρωπαϊκά προγράμματα, οι οποίες πήγαν στους πολίτες για να καλύψουν τις καταναλωτικές του ανάγκες κι όχι για επενδύσεις. Όμως, αυτός ήταν ο Αντρέας. Όλοι το ξέρανε, πολλοί το θαυμάζανε, πολλοί το μισούσαν. Για αυτό και σήμερα η απουσία του είναι έκδηλη. Έχει ακόμα θέση στις σκέψεις των ανθρώπων.
 
Λόγω πολιτικού ελλείμματος θα είχε θέση και στη σημερινή πολιτική ζωή της χώρας. Κρίμα που ακούγεται, όμως έτσι είναι. Παρά τους αμφισβητίες του, παραμένει ο τελευταίος μεγάλος πολιτικός αυτής της χώρας. Κι είναι λυπηρό να βλέπουμε ότι για σχεδόν είκοσι χρόνια δεν έχουμε εκείνο το μεγάλο ηγέτη που θα έδινε λύση σήμερα στα προβλήματα της κοινωνίας. Γιατί ο μεγάλος ηγέτης θα πάρει αποφάσεις, θα συγκρουστεί και θα διεκδικήσει. Κι ύστερα θα τον κρίνουν. Η παρομοίωση του Αλέξη Τσίπρα με τον Ανδρέα δεν ξέρω αν θα κριθεί επιτυχής. Γιατί κι ο σημερινός πρωθυπουργός έχει δυνατότητες, αλλά δεν έχει δικαιώσει τις προσδοκίες.
 
Ο Αντρέας δεν είχε γεμίσει τον κόσμο προσδοκίες. Έμαθε δίπλα στην κυβέρνηση του πατέρα του κι ύστερα συγκρούστηκε με τους βαρόνους της Ένωσης Κέντρου κι έφτιαξε κάτι ριζοσπαστικό για την κοινωνία. Αντίστοιχα, το ριζοσπαστικό στη σημερινή κοινωνία θα είναι κάτι άλλο, κάτι που ο μεγάλος ηγέτης θα το καταλάβαινε.
 
Δεν είναι άξιο να κλαίμε μοιρολατρικά και να περιμένουμε έναν νέο Αντρέα. Ούτε μας ταιριάζει. Άλλωστε αυτός ο νέος ηγέτης μπορεί να είναι ήδη έξω, να 'ναι στη γενιά των 30άρηδων, των 40άρηδων, ίσως και των 20άρηδων. Από την κοινωνία θα βγει και πάλι. Απλά μπορούμε μέχρι τότε να ενημερωνόμαστε, να μάθουμε ιστορία και να καταλάβουμε τι συμβαίνει στον κόσμο γύρω μας, να νοιαστούμε ο ένας για τον άλλον. Εμπρός, ηγέτες της νέας εποχής για μια Ελλάδα νέα. Όπως τη φαντάστηκε ο Αντρέας, όπως θα τη φτιάξουμε εμείς.

*Ο Σάββας Ιορδανίδης, 22 ετών, είναι φοιτητής Ιατρικής ΑΠΘ

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News