Υπήρξε μια εποχή που μόνο οι τελειωμένοι αλκοολικοί ζήταγαν ούζο και Μεταξά 3 αστέρων στα μπαρ –ναι είμαι τόσο μεγάλη που το θυμάμαι, τι τα θες τι γυρεύεις μανίτσα μ’- μετά ανακαλύψαμε όλα τα κοκτέιλ με το τετράκις φορές αποσταγμένο ούζο και τσίπρο, κατά το Τσίπρας, με ομπρελίτσες και χωρίς, και ο μπάρμαν στον οποίο, μετά το τρίτο ποτό ξερνάγαμε τα σώψυχα μας, τώρα έγινε mixologist, που στα ελληνικά γράφεται με ύψιλον, όπως και η μύξα. Κι εμείς ως έθνος ανάδελφων όλα τα υπομείνανε.

Υπήρξε μια εποχή που στα καλά και ακριβά εστιατόρια με τα άσπρα τραπεζομάντηλα και τα βαριά μαχαιροπήρουνα και τις πορσελάνες τρώγαμε αθηναϊκή σφυρίδα, φιλετάκια με σος μαδέρα και κρεμ καραμελέ και το πιο εξωτικό υλικό στα πιάτα μας ήταν τα μανιτάρια. Και μετά, κι αφού ήρθαν και έφυγαν οι μέλισσες, καταντήσαμε να περνάμε ώρες ατέλειωτες συνομιλώντας με τους σερβιτόρους για το αν το μαύρο σκόρδο και το γιούζου –συνδυασμός του άντε γεια και του ούζου- απογειώνει την αποδομημένη καραβίδα. Κι εμείς ως ο εκλεκτός λαός της Ιστορίας, όλα τα καταναλώσαμε.

Υπήρξε μια εποχή που την επόμενη της κυκλοφορίας του «Ταχυδρόμου», όλοι συζήταγαν για τους in και τους out αυτής της πολύπαθους κοσμικής σκηνής της Αθήνας, για το αν η γκόμενα που χτύπησαν το προηγούμενο βράδυ στο one night stand ήταν Β.Π. (Βορείων Προαστίων) ή ταγάρι σύμφωνα με τα μέτρα και τα σταθμά του «ΚΛΙΚ», κι αν η γραβάτα του Χατζηνικολάου στο βραδινό δελτίο του Mega ήταν εισαγωγής ή εγχώρια. Και μετά εξεπλάγην και εξεμάνην το Πανελλήνιο που άκουσε εκ στόματος Πέτρου – που από αυτοκράτορας των μίντια έγινε σαντουϊτσάς στο Σύνταγμα– ότι ολόκληρον το έθνος ξεβλαχεύτηκε (κατά το ξεπαρθενεύτηκε) χάρις στην μεγαλειώδη του έμπνευση και ότι ο φρεσκοχηρευόμενος Λυκουρέζος έβγαλε καινούργιο γκομενάκι, λέγε με Νατάσσα Καλογρίδη. Κι εμείς ως εξ’ αίματος συγγενείς του Σωκράτη, όλα τα φιλοσοφήσαμε.

Και στο μεσοδιάστημα λοιπόν, που ο ελληνισμός εκπαιδευόταν στην καλοπέραση, στις Μυκόνους, στα Cayenne, τα πούρα Αβάνας, τους Φωτόπουλους της ΔΕΗ, και καπάκι πέρναγε την υπαρξιακή –και όχι μόνο- κρίση του «όλοι μαζί τα φάγαμε» και έξαλλος που έχασε τα αυγά και τα πασχαλιά, αυτοτιμωρούνταν και έβγαζε πρώτη και δεύτερη και μπορεί και τρίτη φορά Αριστερά, ο κόσμος άλλαζε συθέμελα. Έπεφτε το τείχος του Βερολίνου, βομβαρδιζόταν η Γιουγκοσλαβία, διαλυόταν στα εξ ων συνετέθη η Ε.Σ.Σ.Δ, ξημέρωνε η 11η Σεπτέμβρη, οι Η.Π.Α. μετά τους Μπους αποκτούσαν μαύρο πρόεδρο, άνθιζε και κακοφόρμιζε η αραβική Άνοιξη, η Κίνα γινόταν οικονομικός γίγαντας και ο Έρντογαν ακκιζόταν στον καθρέφτη του ως άλλος Κεμάλ. Κι εμείς ως γνήσιες ξανθιές Barbie, όλα τα αγνοήσαμε.

Κι αργότερα κι αργότερα, αφού ήρθαν κι έφυγαν δυο κότερα και πλείστα άλλα αεροπλάνα και μιράζ και φρεγάτες και υποβρύχια και «βυθίσατε το Χόρα», εμείς εδώ στο γαλατικό μας χωριό συνεχίζουμε να μην το παίρνουμε απόφαση ότι ευτυχώς ανήκουμεν στην Δύση, και για πολλοστή φορά αφήνουμε και μεταναστεύουν τα καλύτερα μυαλά στην Εσπερία και κρατάμε πεισματικά τους κρετίνους εντός των συνόρων, μια που η βλακεία είναι ανίκητος και θριαμβεύουσα. Γιατί πώς αλλιώς να τα εξηγήσεις όλα τα ανωτέρω.

Κι όμως το μόνο που μένει σταθερό και αμετάβλητο και φυσικά καθησυχαστικό είναι οι μανιώδεις και μανιακές επιθέσεις στον μαρμαρωμένο βασιλιά – συγνώμη Τρούμαν, μια που είναι έτσι κι αλλιώς αυτός και μόνος αυτός είναι η πηγή της δυστυχίας του να είσαι Έλληνας. Κι εμείς είμεθα υπερήφανοι που είμαστε Έλληνες.

Κι αν νομίζετε ότι το κείμενο αυτό είναι αχταρμάς, που να ρίξετε και μια ματιά στο μυαλό μου. Θα τρομάξετε. Άντε και καλή πατρίδα, σύντροφοι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News