Είμαι καλά. Χαρούμενη. Ικανοποιημένη με τη ζωή που κάνω. Με τους ανθρώπους που έχω γύρω μου, με τη δουλειά και τη σχολή μου. Με τον εαυτό μου.

Αυτό δε θέλετε να ακούσετε; Αυτή δεν είναι η απάντηση που σχεδόν απαιτείτε από κάποιον, όταν ρωτάτε «τι κάνεις;». Ακριβώς επειδή δε νοιάζεστε για την απάντηση που θα πάρετε. Ρωτάτε, απλά για να ρωτήσετε. Εντελώς τυπικά, επειδή το κάνουν όλοι. Κι όλοι μας, εντελώς τυπικά, επειδή το κάνουν όλοι, απαντάμε, «καλά». Από συνήθεια.

Κι όλοι ξέρουμε ότι δεν ισχύει. Συνηθίσαμε να λέμε ψέματα ο ένας στον άλλον, να κρύβουμε τη θλίψη μας, τις ανασφάλειες μας. Να φοράμε τα προσωπεία μας και να παριστάνουμε πως είμαστε καλά. Τον έχουμε μάθει καλά αυτό το ρόλο, έτσι δεν είναι;

Η αλήθεια είναι πως είμαστε όλοι ένα μάτσο ψεύτες. Και το χειρότερο είναι πως τα ψέματα τα λέμε στους εαυτούς μας. Αδιάκοπα. Γιατί φοβόμαστε την αλήθεια.

Ψεύτες, με μυριάδες ανασφάλειες και φόβους, που κρύβονται πίσω από μάσκες, φίλτρα και έχουν μάθει να αποφεύγουν τον πόνο και το ρίσκο.

Αλλά ναι, οι ζωές μας είναι τέλειες.
Μόνο που δεν είναι.
Και τα χαμόγελά μας εκτυφλωτικά.
Μόνο που είναι ψεύτικα.
Και τα συναισθήματά μας;
Αυτά είναι ανύπαρκτα.

Η αλήθεια είναι πως είμαι καλά. Μερικές φορές. Ικανοποιημένη με τη ζωή που κάνω. Σπάνια. Με τους ανθρώπους που έχω γύρω μου. Αυτούς τους λίγους που δε φοβούνται την αλήθεια, που νιώθουν. Με τη δουλειά και τη σχολή μου; Δε θα το έλεγα. Για να είμαι ειλικρινής ψιλό απεχθάνομαι και τα δύο. Αλλά δε γίνεται να κάνουμε πάντα αυτό που μας αρέσει.

Με τον εαυτό μου; Τα πάμε λίγο περίεργα, αλλά βλέπετε, αυτή είναι κι η πιο δύσκολη σχέση που θα κάνει ποτέ κανείς στη ζωή του. Είμαστε σε καλύτερη φάση απ’ ότι παλιότερα. Αλλά μαλώνουμε που και που. Έτσι πάει. Αλλά το δουλεύουμε. Όσο κι αν πονάει και πληγώνει ο ένας τον άλλον.

Το να νιώθει κανείς βλέπετε, δε σημαίνει ότι θα νιώθεις μόνο θετικά πράγματα. Ναι, συγγνώμη, αλλά δεν ισχύει. Υπάρχει κι ο πόνος, κι η θλίψη, η απώλεια, το άγχος. Αλλά υπάρχει και κάτι χειρότερο από αυτά. Το να φοβάσαι να νιώσεις.

Αλλά αν φοβάσαι τόσο πολύ τον πόνο, πώς θα νιώσεις και τη χαρά;

Προτιμώ να νιώθω, κι ας πονέσω, κι ας πληγωθώ, γιατί τουλάχιστον θα μάθω να εκτιμώ τις φορές που χαίρομαι κι αγαπώ.

Κι αυτό σημαίνει ότι δε θα είμαι πάντα «καλά», αλλά όταν θα είμαι, θα το εννοώ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News