Ο Χριστός ήρθε στη γη για να πάρει στους ώμους του τις αμαρτίες των ανθρώπων. Αρκετοί τον πίστεψαν, υπήρχαν κι άλλοι που τον αμφισβήτησαν μέχρι τέλους. Το γνωστό τέλος. Σταύρωση κι ανάσταση. Τα αποτελέσματα τα βιώνουμε σήμερα με μαγειρίτσα και βαρελότα το Πάσχα. Κι αν κάποιος μπορεί να πει πως σ' αυτή τη χώρα ζούμε καθημερινά μια Μεγάλη Παρασκευή, ο σύγχρονος Χριστός τότε ακούει στο όνομα Χορστ Ράιχενμπαχ. Εξάλλου δεν διαφέρουν και πολύ. Ούτε καν τα ονόματά τους. Τα χωρίζει μονάχα ένα γιώτα κι ένας αναγραμματισμός. Ή μάλλον όχι. Ο επικεφαλής της ομάδας δράσης δεν έτυχε υποδοχής μετά βαΐων και κλάδων -τουλάχιστον από τους Έλληνες πολίτες. Υπόσχεται όμως θαύματα σε βάθος χρόνου τριών-τεσσάρων ετών. Κι ο Λάζαρος που καλείται να αναστήσει είναι ένα κράτος με μια σάπια δημόσια διοίκηση για σάβανα, τα οποία έχουν κολλήσει στο σώμα που αποσυντίθεται με ρυθμούς γρηγορότερους απ' όσο έχει προβλέψει η φύση.

Εν αντιθέσει όμως με τον Χριστό, ο Ράιχενμπαχ μπορεί να προκαλέσει συναισθήματα οίκτου. Αρκεί να δούμε την ιστορία του αλλιώς. Αρκεί να αναλογιστούμε τους ανθρώπους και τις συνήθειες δεκαετιών που πρέπει να αντιμετωπίσει. Φανταστείτε για παράδειγμα, την στιχομυθία μεταξύ Χορστ και Πάγκαλου σχετικά με τους δημόσιους οργανισμούς που υποτίθεται πως έπρεπε να είχαν καταργηθεί και για τους οποίους ήταν υπεύθυνος ο αντιπρόεδρος ενώ χρειάστηκαν περίπου δύο χρόνια, μόνο για την δημοσιοποίηση της σχετικής λίστας. Σύντομα ο επικεφαλής της ομάδας δράσης θα συνειδητοποιήσει πως ο πανδαμάτωρ χρόνος έχει βρει το δάσκαλό του στα γρανάζια του ελληνικού κράτους, το οποίο παίζει τον ρόλο του ληστή εκ δεξιών. Επίσης θα μάθει ότι η Ελλάδα είναι μία κόλαση σπαρμένη με μηλιές που βγάζουν μήλα όπως εκείνο που έβαλε σε σκέψεις τον Αδάμ.

Μπορεί βέβαια κάποιος να πει πως ο Χριστός ήρθε με δική του βούληση, ενώ ο Ράιχενμπαχ διορίσθηκε και πως αν κοιτάξουμε στο τέλος της διαδρομής, έχει κι αυτός το δικαίωμα της επιλογής. Να επιλέξει να αποχωρήσει. Μπορεί να κατέβει από το σταυρό, να πάρει τον χιτώνα του από τους στρατιώτες και να χαθεί στην σκόνη που σηκώνει ο αέρας αφήνοντας πίσω του τον Γολγοθά. Έναν αέρα που θα έχει δημιουργηθεί από τα ουφ ανακούφισης του ελληνικού λαού εάν κάτι τέτοιο τελικά συμβεί. Γιατί για πολλούς, το ζητούμενο είναι ακριβώς αυτό. Να φύγει ο ξένος Μεσσίας. Γιατί για πολλούς, το πρόβλημα εντοπίζεται στην καταγωγή. Αλλά δεν βλέπουν κάτι άλλο. Κάποιος θα προσπαθήσει να οργανώσει ένα κράτος που περνά την πιο άσχημη φάση της εφηβείας του. Ας είναι Γερμανός, Γάλλος ή Έλληνας. Τα δάχτυλα θα μπηχτούν σε πληγές που ανήκουν στο δικό μας σώμα κι όχι στου Χορστ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News