Όταν γράφονται οι γραμμές αυτές αργά το βράδυ του Σαββάτου όλα τα ζητήματα που σχετίζονται με την άμυνα της Ευρώπης στον «ελληνικό ιό» είναι ακόμα ανοιχτά. Το μόνο που μοιάζει να εχει συμφωνηθεί είναι ότι η προίκα του EFSF δεν θα ξεπεράσει το 1 τρισ. ευρώ καθώς η καγκελλάριος Μέρκελ είναι δεσμευμένη στην απόφαση του γερμανικού κοινοβουλίου να μην ξεπεράσει το ύψος των γερμανικών εγγυήσεων τα 200 δισ. ευρώ.

Εκείνο που συμφώνησαν ακόμα οι υπουργοί Οικονομικών είναι ότι το νέο ταμείο δεν θα αποκτήσει τραπεζική άδεια προκειμένου να σώζει κάθε τράπεζα στην Ευρώπη και κυρίως κάθε γαλλική τράπεζα. Εδώ, όπως και στο ύψος του ταμείου, «πέρασε» η γραμμή των βορείων, οι τράπεζες ανακεφαλαιοποιούνται κατ' αρχήν από τους μετόχους τους, κατά δεύτερον από εθνικά χρήματα (αντί κοινών μετοχών) και στη συνέχεια από το ταμείο.

Στην έκθεση της τρόικας που διαβάσαμε την Πέμπτη έλειπε το κεφάλαιο για τη βιωσιμότητα του ελληνικού δημόσιου χρέους. Την αποκάλυψαν οι χθεσινοί Financial Times τιμολογώντας την ελληνική «τρύπα» ως το 2020 στα 252 δισ. ευρώ, πολύ μακριά από τα 109 που περιλαμβάνει το δεύτερο «πακέτο». Σε απλά ελληνικά, και όλα να τα κάνουμε όπως τα εχουμε σχεδιάσει, χρειαζόμαστε 120% ενός ετήσιου ΑΕΠ  σε δανεικά οκτώ ετών μέχρι να βγούμε στις αγορές. Αυτό οδηγεί πολλούς με πρώτον τον κ. Σόιμπλε στο συμπέρασμα ότι βασικά χρειαζόμαστε μια κανονική χρεοκοπία, είτε με τη θέληση των πιστωτών μας είτε χωρίς αυτούς. Αυτό δεν είναι και τόσο νόμιμο με βάση τον τύπο των ομολόγων που εχουμε εκδόσει αλλά όταν δεν εχεις να πληρώσεις και κυρίως όταν υποθηκεύεις το μέλλον των μελλοντικών γενιών ποιος νοιάζεται για τη νομιμότητα;

Φυσικά θα τιμωρηθούμε, θα κάνουμε πολλά χρόνια να ξαναδούμε δάνειο. Αυτή θα είναι η πρώτη συνέπεια. Επειδή το μεγαλύτερο μέρος της βοήθειας που θα μας δοθεί θα απορροφηθεί από το τραπεζικό σύστημα, μετά το παράδοξο να «κουρέψουμε» χρέος σε ιδιώτες για να αποκτήσουμε αυτό που λέγεται senior debt δηλαδή χρέος σε κράτη και υπερεθνικούς οργανισμούς που εχει διαφορετικό νομικό και πολιτικό βάρος, ένα μεγάλο μέρος της εσωτερικής ζήτησης θα συρρικνωθεί καθώς τα εισοδήματα, με τη μορφή μισθών και συντάξεων, θα πέσουν και άλλο. Οι επιχειρήσεις, ακόμα και οι υγιείς, θα μένουν μακριά από τις τράπεζες που θα αρχίσουν να δανείζουν, αν όλα πάνε καλά, σε 2 χρόνια. Και μέσα σε όλα αυτά θα πρέπει να αλλάξουμε το κράτος στο οποίο ζούμε κάνοντας επενδύσεις, συγχωνεύοντας, εκσυγχρονίζοντας, κλπ.

Δεν τα βλέπω όλα αυτά πολύ πιθανά. Ίσως το σοκ δεν είναι τόσο ισχυρό ώστε να αποφύγουμε ως κοινωνία την επανάληψη όσων έχουμε μάθει. Από την άλλη πλευρά και στις ομοσπονδίες, όπως η αμερικάνικη, ένα ομόσπονδο κρατίδιο μπορεί να χρεοκοπεί χωρίς να χρεοκοπεί και η ομοσπονδία. Αλλά η Ευρώπη δεν είναι ομοσπονδία και τα ποσά, μόνο για την Ελλάδα, είναι πολύ μεγάλα για να προσφερθούν από ξένους σε ξένους. Ήδη η Ισπανία και η Πορτογαλία διαμαρτυρήθηκαν για το ύψος των κεφαλαίων 100 δισ. που θα χρειαστούν για τη σωτηρία των τραπεζών. Αυτό που προοιωνίζεται θα είναι πάλι μισή λύση.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News