Γιατί πολλοί άνθρωποι, ποικίλων μορφωτικών επιπέδων, διαλέγουν να αμφισβητούν το προφανές, ακόμη κι αν αυτό συμβαίνει μπροστά στα μάτια τους, ή τεκμηριώνεται από πλήθος αναμφισβήτητων στοιχείων: το Ολοκαύτωμα δεν συνέβη ποτέ, ο Χίτλερ ζούσε κρυμμένος μέχρι σχετικά πρόσφατα, οι εξωγήινοι μπαινοβγαίνουν στη Γη, ο Έλβις ζει, η κατάκτηση της Σελήνης ήταν σκηνοθεσία. Κι αν τα παραπάνω φαντάζουν υπερβολικά και σπάνια, οι αναπόδεικτες θεωρίες συνωμοσίας στην πολιτική συναρπάζουν κοινωνίες ολόκληρες. Επί χρόνια στη χώρα μας πολιτικοί, κόμματα, δημοσιολόγοι, συνδικαλιστές και άλλοι διακηρύσσουν με μισόλογα ή ευθέως ότι «οι κουκουλοφόροι αντεξουσιαστές ή τουλάχιστον οι επικεφαλής τους είναι παρακρατικές ομάδες που συνδέονται και προστατεύονται από κάποιο ‘‘βαθύ κράτος’’». Ακόμη και η κοινότοπη φράση-καραμέλα πολιτικών και δελτίων ειδήσεων «γνωστοί-άγνωστοι» αυτό υπονοεί.

Πρόκειται για κάποιους τους οποίους το κράτος ή τουλάχιστον κάποιες υπηρεσίες του γνωρίζουν και ελέγχουν και επομένως έχουν λόγους να καλύπτουν. Φοβερή κατηγορία! Αυτήν τη φράση χρησιμοποίησε και ο κύριος Σαμαράς με αφορμή τα επεισόδια. Μας την έλεγε και ο κύριος Παπανδρέου στο παρελθόν, ως αντιπολίτευση. Το αβίαστο λογικό συμπέρασμα είναι ότι ή τα δύο κόμματα εξουσίας έχουν ή είχαν κάποια εμπλοκή σ’ αυτήν την αποτρόπαιη και ποινικά κολάσιμη επιχείρηση συγκάλυψης, ή δημαγωγούν, ή και τα δύο. Ας δούμε όμως τα πράγματα πιο ψύχραιμα. Η χώρα μας ζει την κορύφωση μιας πρωτοφανούς οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής κρίσης που σοβεί από χρόνια. Αυτή ήταν το ιδανικό εκκολαπτήριο για τη δημιουργία αυτών των ομάδων ακραίας και τυφλής βίας. Από τα πρώτα χρόνια της συγκροτημένης εμφάνισής τους η κοινωνία μας φάνηκε ανεκτική και χαλαρή στη δράση τους.

Παράλληλα ήταν ιδιαίτερα αυστηρή στην ομολογουμένως άγαρμπη και αντιεπαγγελματική αντιμετώπισή τους από τις δυνάμεις καταστολής. Η κατάληψη και οι καταστροφές στο Πολυτεχνείο και άλλες σχολές, μετά από μια διαδήλωση, έπαιρνε όλο και περισσότερο έναν «εθιμικό» χαρακτήρα λόγω του άβατου του ασύλου. Η ευθύνη των κοινωνικών φορέων που οργανώνουν τις διαδηλώσεις ήταν –και είναι– περιορισμένη, σύμφωνα με τη λογική τους, στα όρια της ολοκλήρωσης της παρέλασης των μελών τους και όχι για το σύνολο της εκδήλωσης. Μετά έρχονταν οι συμπλοκές «προβοκατόρων και αστυνομίας», τις οποίες όλοι καταδικάζαμε μετά βδελυγμίας, τονίζοντας ιδιαίτερα τη βία αλλά και την ύποπτη αναποτελεσματικότητα της αστυνομίας. Οι κάμερες ασφαλείας ήταν καταπάτηση δημοκρατικών δικαιωμάτων, άσχετα αν τα βραδινά δελτία έδειχναν τις φάτσες μας σε εικόνα υψηλής ανάλυσης. Τον Οκτώβριο του 2009 ο κύριος Χρυσοχοΐδης προανήγγειλε την κατάργηση του νόμου που επιβάλλει βαριές ποινές σε κουκουλοφόρους, κάνοντας τις εξής δηλώσεις: «Δεν υπάρχει λόγος να κάνουμε τέτοιες πολώσεις με τον χώρο της νεολαίας», και συμπλήρωνε: «Δεν χρειάζονται ειδικές ρυθμίσεις που ποινικοποιούν συμπεριφορές κυρίως μικρών παιδιών»! Ώσπου η τυφλή βία μπήκε θρασύτατα κατευθείαν στον πυρήνα των διαδηλώσεων. Στις 5 του Μάη δολοφόνησαν τρεις εργαζόμενους της Μαρφίν. Θυμάστε τα ονόματά τους όπως σωστά θυμόμαστε όλοι τον δολοφονημένο Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο; Όχι; Ούτε κι εγώ. Ντρέπομαι γι’ αυτό, αλλά δεν το θεωρώ τυχαίο. Ίσως συνηθίσαμε στην επιλεκτική μνήμη των θυμάτων της αστυνομικής βίας. Ίσως ασυνείδητα καταχωρίζουμε τα άλλα θύματα στις «δικαιολογημένες ή παράπλευρες απώλειες». Το πιθανότερο είναι ότι οι δολοφόνοι τους συμμετείχαν και στα έκτροπα της Πέμπτης όπου έχασε τη ζωή του ο Δημήτρης Κοτζαρίδης.

Επομένως τι συμβαίνει με την αστυνομία και τους κουκουλοφόρους; Είναι ένα σικέ, ένα φιλικό παιχνίδι για την υπονόμευση του λαϊκού κινήματος; Είναι μια καλά σκηνοθετημένη παράσταση κρατικών-παρακρατικών; Σε μια βεντέτα που είχε πριν από χρόνια ο Λάκης Λαζόπουλος με μια πρωταγωνίστρια του θεάτρου είχε πει: Ρε παιδιά, είναι τόσο ατάλαντη ή μας δουλεύει; Ε, ναι, λοιπόν, φαίνεται πως είναι ατάλαντοι! Θα ήταν ποτέ δυνατόν ένα κράτος, ένα πολιτικό σύστημα, που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τη φοροδιαφυγή, δεν ξέρει πόσους υπαλλήλους και επιχειρήσεις έχει, ποιος είναι αρμόδιος σε τι, ποιοι είναι οι πραγματικοί δικαιούχοι σύνταξης και ποιοι απατεώνες, να διαθέτει αποτελεσματική αστυνομία; Είναι δυνατόν ένα κράτος μπάχαλο, όπου οι πάντες αλληλοκαρφώνονται, να συνωμοτεί επί δεκαετίες αποτελεσματικά, να οργανώνει και να ελέγχει παρακρατικές ομάδες χωρίς ποτέ και τίποτε να έχει διαρρεύσει; Δείτε την κραυγαλέα αδυναμία της αστυνομίας να αντιμετωπίσει το κοινό έγκλημα. Και βέβαια υπάρχουν διεφθαρμένοι αστυνομικοί προστάτες, έμποροι ναρκωτικών, μέλη συμμοριών, όπως συχνά διαβάζουμε ή βλέπουμε. Τίποτε δεν μπορεί να μείνει κρυφό για πολύ.

Σε φύλλο της Παρασκευής εμφανίζονται ως τεκμήρια παρακρατισμού τα κλομπ, οι πυροσβεστήρες και τα καπνογόνα των κουκουλοφόρων. Προϊόντα δηλαδή που πωλούνται ελεύθερα στην αγορά και στο Ίντερνετ. Καμιά παρακρατική συνωμοσία δεν άντεξε ιστορικά, ούτε λίγες μέρες, χωρίς να αποκαλυφθεί και μάλιστα σε πολύ σκοτεινές εποχές. Θυμηθείτε τη δολοφονία Λαμπράκη, το σαμποτάζ του Έβρου. Γιατί όμως τα κόμματα και η κοινωνία αρέσκονται στις θεωρίες συνωμοσίας; Η συνωμοσία είναι βολική, «ερμηνεύει» την κατάσταση και έχει το πλεονέκτημα να μην καταρρίπτεται. Μπορείς με μισόλογα και μισοκαταγγελίες να τη συντηρείς χρόνια. Ο ένοχος είναι προφανής και αντιπαθής. Αν δεν σου βγαίνει η συνωμοσία, θα πρέπει να αντιμετωπίσεις την πραγματικότητα, να αναλάβεις τις ευθύνες που σου αναλογούν και να δράσεις. Εκεί στριμώχνεσαι. Οι θεωρίες συνωμοσίας μπορεί να έχουν τη γοητεία της αναπόδεικτης εξήγησης, αλλά συνήθως κρύβουν τα πραγματικά αίτια και τις ευθύνες, με αποτέλεσμα τη διαιώνιση των προβλημάτων. Τις περισσότερες φορές όμως ισχύει το προφανές. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News