Πώς να διαχειριστείς δημοσιογραφικά την είδηση ενός θανάτου, όταν ο άνθρωπος που «έφυγε» ήταν ένας καλός φίλος; Την ημέρα που μου τηλεφώνησε η Εύη Τζούδα για να μου πει, με λυγμούς, ότι ο Λάζαρος πέθανε, με χτύπησε κεραυνός. Ο Λάζαρος; Πώς, πότε, γιατί; Μόλις πριν λίγο καιρό τα λέγαμε στο τηλέφωνο και του είχα υποσχεθεί ότι θα περάσω από το σπίτι-εργαστήρι του να του αφήσω κάποια κουκλάκια που είχα βρει, για να τα εντάξει όπως μόνο αυτός ήξερε, στα μικρά ονειρικά σύμπαντα που κατασκεύαζε. Ο Λάζαρος Ζήκος. Μια sui generis περίπτωση καλλιτέχνη, που ανακύκλυε το "περιττό" και πρόσφερε στα "άχρηστα" μια δεύτερη ευκαιρία ζωής -μεγαλειώδη ευκαιρία, όπως απέδειξε με τη δουλειά του. Χαρτόνια, σκίτσα, καλώδια, βίδες και σύρματα, κολάζ με αποκόμματα σελίδων από περιοδικά και εφημερίδες «συνωθούνται» στα κάδρα του, παράγοντας συναισθήματα, συνειρμούς, σκέψεις, ενίοτε και συμπεράσματα. Και τι δεν έκανε ο Λάζαρος στα 57 χρόνια της γόνιμης ζωής του: ζωγράφιζε, σχεδίαζε κόμικς, δημιουργούσε αντικείμενα τέχνης, εικονογραφούσε βιβλία, φιλοτεχνούσε εξώφυλλα, συνέλεγε και εξέδιδε φανζίν αξιοποιώντας δεόντως τα φωτοτυπικά μηχανήματα. Μα, πάνω απ' όλα, χάριζε στους ανθρώπους που τον γνώριζαν το χιούμορ και την καλή του καρδιά.

Ο Λάζαρος Ζήκος δημοσίευσε το πρώτο κόμικς του στο περιοδικό Panderma του «αιρετικού» Λεωνίδα Χρηστάκη. Συνεργάστηκε με πολλά περιοδικά, ξεκινώντας από την Κολούμπρα που εισηγήθηκε τα «ενήλικα κόμικς» στο ελληνικό κοινό. Ακολούθησαν το Χαρακίρι, η Ανοιχτή Πόλη, το Ιδεοδρόμιο, το Έψιλον της Ελευθεροτυπίας και -κυρίως- η Βαβέλ όπου, εκτός από συνεργάτης, είχε εργαστεί στο περιοδικό, είχε υπάρξει μέλος της συντονιστικής επιτροπής σε πολλά φεστιβάλ που διοργανώθηκαν στο Γκάζι, εκθέτοντας παράλληλα τα έργα του. Οχι μόνο εκεί, αλλά και σε πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις. Οι εικαστικές συνθέσεις και τα τρισδιάστατα κάδρα του πάντα τραβούσαν το μάτι και κέρδιζαν την προσοχή, αφήνοντας στο θεατή το δικαίωμα στην παραγωγή του νοήματος. Όλα ήταν ανοιχτά στις σημάνσεις, κάτι που επιδίωκε σκόπιμα και ο ίδιος. Συχνά, όταν του έλεγες τι σου προκαλούσε κάπoιο έργο του, άκουγε με την προσοχή και το ενδιαφέρον ενός «αδαούς», που (ξανα)μάθαινε από εσένα αυτά που έλεγε το έργο του. Ο Λάζαρος μάς άφησε ξαφνικά, απροετοίμαστους σε αυτόν τον άδικο επίλογο της ζωής του. Μου πήρε λίγο χρόνο να το αποδεχθώ και ακόμα περισσότερο να γράψω το αποχαιρετιστήριό του. Ο Λάζαρος έφυγε, αλλά υπάρχουν τα έργα του να τον θυμίζουν. Για να εκπέμπουν τη δημιουργική του πνοή και για να αφηγούνται τις παράξενες όσο και γοητευτικές ιστορίες του…    
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News