Με 198 ψήφους υπέρ, έναντι 16 κατά, εγκρίθηκε η ανέγερση μουσουλμανικού τεμένους στην περιοχή του Ελαιώνα.

Έντονες ήταν οι αντιδράσεις του προέδρου του ΛΑΟΣ, κ. Καρατζαφέρη, ο οποίος εγκάλεσε την κυβέρνηση λέγοντας ότι «με τη δημιουργία τεμένους, πάτε να κάνετε ένα εργοστάσιο παραγωγής τρομοκρατών». Και συνέχισε λέγοντας: «Παίζετε με τη φωτιά και καταστρέφετε την Ελλάδα». Λίγο παρακάτω, απευθυνόμενος προς τον υπουργό Περιβάλλοντος κ. Παπακωνσταντίνου, του υπενθύμισε τον Ελευθέριο Βενιζέλο, «ο οποίος, για τους δικούς του σκοπούς (σ.σ. προκειμένου να ωθήσει τους Οθωμανούς να υπογράψουν τη συνθήκη των Αθηνών, του 1913, ώστε να διασφαλιστεί η ειρήνη στην ευρύτερη περιοχή), ήθελε να κάνει ακριβώς κάτι παρόμοιο». Ένα τέμενος, δηλαδή.

Στην ομότιτλη ταινία,ο Tζoν Kονσταντίν, τον οποίο υποδύθηκε ο ηθοποιός Κιάνου Ριβς, γύρισε προς την Άντζελα που τον παρατηρούσε με μια, θα έλεγα, ανήσυχη κατάπληξη: «Πριν από πάρα πολλά χρόνια» – είπε ο Kονσταντίν, κοιτάζοντας το πακέτο με τα τσιγάρα-καρκινοσωλήνες του, που τον σκότωναν καθημερινά – «ο Θεός και ο Διάβολος έκαναν μια συμφωνία. Αποφάσισαν να μην επεμβαίνουν άμεσα στο επίπεδο των ανθρώπων, αλλά στο στοίχημα για το ποιος θα πάρει με το μέρος του τους ανθρώπους. Έτσι, άφησαν να κάνουν τη δουλειά οι πράκτορές τους, οι άγγελοι και οι δαίμονες. Το μόνο που τους επιτρέπεται να κάνουν – μιλώντας μέσα από τα στόματα των κοινών θνητών – είναι να προσπαθούν να επηρεάσουν όσους περισσότερους μπορούν, προς τη δική τους κατεύθυνση».

Υποθέτοντας ότι όλα αυτά ισχύουν, και με αφορμή τις ατάκες του Καρατζαφέρη, σκέφτομαι ότι όλοι μας έχουμε «αγγιχτεί» από «κακούς δαίμονες» κι από «φύλακες-αγγέλους», αντίστοιχα. Δικούς μας ή των άλλων. Υπάρχουν άνθρωποι που είτε τους βλέπουμε απλώς, είτε τους μιλάμε, είτε – μερικές φορές – και μόνο τους σκεφτόμαστε, μας κάνει να αισθανόμαστε καλά. Και, μάλιστα, χωρίς απόλυτα λογική εξήγηση. Κάτι σαν «άγγελοι», ένα πράγμα. Υπάρχουν και κάποιοι άλλοι που η παρουσία τους μας κάνει και αισθανόμαστε άσχημα, αυτά που λένε μας δημιουργούν μια αδιόρατη, ανεξήγητη, μεταλλική γεύση στο στόμα, σα να λέμε «δαίμονες». Έτσι ακριβώς αισθάνομαι όταν ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ ξεπερνά τις πιο ακραίες θέσεις των πιστεύω του, κάτι που τον καθιστά δαίμονα στα μάτια μου και αντιλαμβάνεστε, πλέον, πώς το εννοώ. 

Είναι εκείνες τις στιγμές που όταν ακούω τέτοιες απόψεις, συνειδητοποιώ ότι αυτού του τύπου οι θέσεις που εκφράζει (και) ο κ. Καρατζαφέρης, που πηγάζουν υποτίθεται από το θρησκευτικό συναίσθημα, τελικά, είναι μέρος των ενστίκτων κάποιων ανθρώπων. Των πιο ταπεινών ενστίκτων, για την ακρίβεια, ενώ δεν προέρχονται απαραίτητα από τους πιο ταπεινούς ανθρώπους. Έτσι, αυτοί οι άνθρωποι, που πρεσβεύουν υποτίθεται το καλό, το αγαθό, το ορθόδοξο, μετατρέπονται στους χειρότερους δαίμονές μας, όταν λένε για παράδειγμα ότι κάποιοι άλλοι άνθρωποι, που πιστεύουν σε έναν άλλο Θεό, όχι μόνο δεν πρέπει να έχουν το δικό τους θρησκευτικό τόπο λατρείας, αλλά είναι και τρομοκράτες. Ακριβώς επειδή πιστεύουν σε έναν άλλο Θεό.
Κι επειδή το βάρυνα με τους δαίμονες και τους αγγέλους, τελικά μόνο να γελάσω μπορώ με όλη αυτή την αντίδραση. Κι αν θα έπρεπε να του δώσω μια συμβουλή, αν και μικρότερος, αυτή θα ήταν «Πρόεδρε, πολλές αμερικάνικες ταινίες βλέπεις, και επηρεάστηκες».

Υ.Γ.: Ο «κακός δαίμων» είναι μία υπόθεση που διατύπωσε ο φιλόσοφος Ρενέ Ντεκάρτ. Ο Ντεκάρτ υπέθεσε πως, ενδεχομένως, να υπάρχει ένας δαίμων ο οποίος, λόγω της κακίας του, θέλει να μας εξαπατά και να μας αναγκάζει να ζούμε σε έναν κόσμο παραισθήσεων και ψευδαισθήσεων, όπου έχουμε την εντύπωση πως ό,τι παρατηρούμε γύρω μας υπάρχει έτσι όπως το παρατηρούμε, ενώ στην πραγματικότητα κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει. Σαν το Μάτριξ, δηλαδή. Μια ταινία όπου είχε πρωταγωνιστήσει ο Κιάνου Ριβς, που έλεγα πιο πάνω.

Διαβολική σύμπτωση, έτσι;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News