Το τηλέφωνο χτύπησε και η Χριστίνα το σήκωσε να μάθει «πώς πήγε». Η απάντηση ήταν αμήχανη: «Χριστίνα δεν μπορώ να το συνεχίσω άλλο πραγματικά δεν τον αντέχω, συγγνώμη». Η φωνή που απολογούνταν ήταν της Κατερίνας, μιας νέας ηθοποιού που εκείνη την ώρα επέστρεφε από μια ιδιαίτερη παράσταση για την οποία εισιτήρια «βρίσκεις πιο δύσκολα» απ' ό,τι να δεις τον Κέβιν Σπέισι στην Επίδαυρο.

Το Θέατρο ήταν οι δικαστικές φυλακές στα Γρεβενά και κοινό οι τρόφιμοι του. Η Κατερίνα θα πήγαινε στις φυλακές για να ψυχαγωγήσει τους θεατές εκείνους, με παιχνίδια εμπιστοσύνης, όπως για παράδειγμα ο «καθρέπτης»: Στέκεται δηλαδή ένας απέναντι στον άλλον και αντιγράφει τις κινήσεις του. Είναι δραστηριότητες που μόνο ένας ηθοποιός μπορεί να επιστρατεύσει για να σπάσει το κέλυφος κακοπιστίας αυτών των ανθρώπων και να τους απελευθερώσει πνευματικά.

Η Κατερίνα είναι μια από τους 20 ηθοποιούς που ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος Σωτήρης Χατζάκης σκέφτηκε από πέρυσι να αναθέσει μια ξεχωριστή καλλιτεχνική αποστολή: να ανεβάζουν παραστάσεις αποκλειστικά για ανθρώπους που η φυσική ή ψυχική τους κατάσταση τούς απαγορεύει να απολαύσουν ένα έργο στο θέατρο. Έτσι λοιπόν το θέατρο θα πήγαινε σε αυτούς, ένα πραγματικό «Θέατρο Κατ’ Οίκον». Ηλικιωμένοι από το Δήμο Συκεών, συνάνθρωποι με Αλτσχάιμερ, παιδιά με αναπηρία, τρόφιμοι οικοτροφείων ακόμα και του σωφρονιστικού Ιδρύματος Διαβατών υποδέχονται μεμονωμένα στο χώρο τους, θιάσους των 2 ή 3 ατόμων, κάθονται αναπαυτικά και απολαμβάνουν ειδικά έργα κομμένα και ραμμένα στα μέτρα τους. Σε αυτές τις παρεΐστικες παραστάσεις διαβάζονται και δραματοποιούνται κείμενα όπως των Ταρκόφσκι, Γουάνγκ Τσι, Μολιέρου, Μπέρτολντ Μπρεχτ, Μανόλη Αναγνωστάκη, Τσαρλς Μπουκόβσκι, Μιχάλη Γκανά και τόσων άλλων. Οι ίδιοι οι ηθοποιοί παραδέχονται ότι επιστρέφοντας το βράδυ στο σπίτι τους κερδίζουν την ικανοποίηση ότι κάτι προσέφεραν. Βέβαια κάποιοι παραδέχονται και κάτι άλλο… το συναισθηματικό κόστος. Αυτό το κόστος που προκαλείται από την προσπάθεια να θυμίσεις σε έναν ηλικιωμένο με Αλτσχάιμερ λίγες εικόνες από το παρελθόν μέσα από θεατρικά λόγια ή από τη λαχτάρα ανάπηρων παιδιών να δουν ίσως για πρώτη φορά θέατρο.

Συγχωρήστε λοιπόν τη Κατερίνα που λύγισε όταν ενημέρωνε τηλεφωνικώς τη Χριστίνα Ζαχαροπούλου, την υπεύθυνη παραγωγής. Οι ηθοποιοί πάντα πριν βγουν στη σκηνή προσεύχονται για να ανταπεξέλθουν στο αδιάκοπο ενεργειακό σφυροκόπημα τόσων ζευγαριών ματιών. Η Κατερίνα ένιωσε την ανάγκη, ίσως για πρώτη και μοναδική φορά στη καριέρα της, να προσευχηθεί όχι για την ίδια αλλά για το κοινό της… και ακριβώς εκεί η ηθοποιία συγκρούστηκε με τον άνθρωπο και ηττήθηκε κερδίζοντας…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News