Εκτός από κάποια φαγητά και γλυκά που έχουν αφροδισιακές ιδιότητες (δες προηγούμενες αναρτήσεις), αρκετά ποτά έχουν επίσης αυτό το προνόμιο. Είτε σε αγαστή συνεργασία με τα πρώτα (π.χ. σαμπάνια με στρείδια), είτε… κατά μόνας, απογειώνοντας την ερωτική διάθεση και οδηγώντας «τσιφ» στο κρεβάτι. Τα αφροδισιακά ποτά γίνονται από φυσικά υλικά, που μπορούν να αναμειχθούν με (λίγο) αλκοόλ δημιουργώντας αισθήματα ψυχικής και σωματικής ευφορίας. Το προοίμιο, με άλλα λόγια, της ερωτικής διάθεσης. Στα υλικά τους περιλαμβάνονται, μεταξύ άλλων, ο χυμός πορτοκαλιού, τα πράσινα λεμόνια, το «μπαστουνάκι» βανίλιας, τα λίτσις, το μέλι, το σιρόπι ζαχαροκάλαμου, η κανέλλα σε σκόνη, το μοσχοκάρυδο, ψιλοκομμένο φρέσκο τζίντζερ κ.ά.

Στα αλκοολούχα αφροδισιακά ποτά ξεχωριστή θέση έχει το αψέντι. Ενα δυνατό απεριτίφ που προέρχεται από την αρωματική αψιθιά (Artemisia absinthium) και έγινε θρύλος για τις «μαγικές» ιδιότητές του. Ταυτόχρονα όμως, κατηγορήθηκε για πρόκληση εθισμού και παραισθήσεων. Στα τέλη του 19ου αιώνα χρησιμοποιόταν ευρύτατα ως διεγερτικό, κυρίως από τους Γάλλους διανοούμενους και καλλιτέχνες. Στην μποέμικη κουλτούρα του αψεντιού εντάχθηκαν με ενθουσιασμό και… πριαπική διάθεση ο Τουλούζ-Λοτρέκ, ο Βερλέν, ο Ρεμπό, ο Μποντλέρ, αργότερα ο Πικάσο, ο Χεμινουγέι και άλλοι.

Το κρασί δεν θα μπορούσε, φυσικά, να λείπει από τη λίστα. Από τα χρόνια του Πλίνιου του Πρεσβύτερου και του Απίκιου, άλλωστε, φημιζόταν (και) για αυτό το λόγο. Διασημότερο όλων -για ιστορικούς, τουλάχιστον, λόγους- είναι το hippocras (πιθανότατα αναφερόμενο στον Ιπποκράτη). Ενα μείγμα κόκκινου κρασιού με τζίντζερ, σκόρδο, κανέλλα, βανίλια και ζάχαρη, που υπήρξε εξαιρετικά δημοφιλές για πολλούς αιώνες. Ο Ραμπελέ, μάλιστα, το συνιστούσε ένθερμα ως αφροδισιακό… «ποτίζοντας» με αυτό το διάσημο ήρωά του, Γαργαντούα. Στα λικέρ, αντίστοιχες ιδιότητες λέγεται ότι έχουν το chartreuse (ιδίως η πράσινη ποικιλία, με εκχυλίσματα 132 φυτών και χλωροφύλλη για το χρώμα) και το Benedictine (βασισμένο στο κονιάκ). Και τα δύο παράγονταν αρχικά από καλογήρους. Μέλη του τάγματος των Καρουθουσιανών έφτιαχναν το πρώτο στο μοναστήρι του Grande Chartreuse και Βενεδικτίνοι από το αβαείο του Φένκαμπ της Νορμανδίας έκαναν το δεύτερο. Το γιατί οι καλόγεροι ενδιαφέρονταν τόσο πολύ να κάνουν αφροδισιακά λικέρ, έμεινε αναπάντητο από την Ιστορία.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News