Το 40% των κρατουμένων στις ελληνικές φυλακές πήγε πίσω από τα κάγκελα για υποθέσεις ναρκωτικών. Μη βλέπετε σε κάθε κελί εμπόρους με κιλά ή βαποράκια με νοθευμένες δόσεις. Οι φυλακές έχουν να διηγηθούν ιστορίες απίστευτης αναλγησίας και εξωφρενικής εξέλιξης. Υπάρχουν πρεζόνια που συνελήφθησαν με μικρή ποσότητα, σίγουρα για προσωπική χρήση, απλώς βρέθηκαν μπροστά στο λάθος δικαστή μία ακατάλληλη μέρα. Μαζί τους είναι και πιτσιρίκια που μπήκαν μέσα για χάπια και φούντα ή, τέλος πάντων, για λόγους που οι αρχές μπορούσαν να φουσκώσουν ή να κατασκευάσουν. Και φυσικά θα θυμάστε περιπτώσεις γνωστών ανθρώπων που έπεσαν θύμα διαπόμπευσης επειδή, όπως σημείωνε το αστυνομικό δελτίο, είχαν στην κατοχή τους ποσότητα ινδικής κάνναβης, δηλαδή ένα τσιγάρο.

Θεωρητικά όλα αυτά θα τελειώσουν με τον εκσυγχρονισμό της νομοθεσίας για τα ναρκωτικά. Ένας χρήστης δεν θα είναι πλέον τόσο ευάλωτος απέναντι στην πιθανή διάθεση αυθαιρεσίας από την πλευρά των αρχών ή στη διαπόμπευση του. Αν μάλιστα υπάρξει  διαχωρισμός σε σκληρά και μαλακά ναρκωτικά, τότε η νομοθεσία θα έρθει πιο κοντά στην πραγματικότητα αν και πάντα θα υφίσταται η αντίφαση με την ελεύθερη πώληση νικοτίνης-όσοι έχετε απεξαρτηθεί από αυτήν ξέρετε καλά τι εννοώ. Όμως ακόμα και έτσι, η πολιτική για τα ναρκωτικά θα διατηρεί σαφείς αποστάσεις από την πραγματική ζωή.

«Η πολιτική για τα ναρκωτικά πρέπει να έχει δύο πυλώνες» μου λέει άνθρωπος ο οποίος έχει ασχοληθεί επαγγελματικά με την απεξάρτηση. «Ουσιαστικά από τη μία πλευρά πρέπει να βάλεις την ηρωίνη και από την άλλη τα υπόλοιπα. Τότε θα δεις πως έχεις διαφορετικές ανάγκες και διαφορετικό προφίλ χρηστών και άλλες απαιτήσεις σε υποδομές.» Επίσης μου εξηγεί πως για λόγους που όλοι κατανοούμε, η κοινωνία θα παραμένει ανοιχτή στην είσοδο και στη χρήση των ουσιών. «Την ώρα, λοιπόν, που αναπτύσσεις υποδομές απεξάρτησης από την ηρωίνη, οφείλεις να υλοποιείς πολιτική για τον περιορισμό της χρήσης ουσιών στην κοινωνία.» Ποια θα είναι αυτή η πολιτική; Άκουσα τέσσερις-πέντε ιδέες με άξονα την επικοινωνία και την επιμόρφωση, αλλά όλες οι ιδέες στο ίδιο στόμιο καταλήγουν: ουσιαστικά είναι θέμα της κοινωνίας. «Σε δέκα χρόνια η κοκαϊνη μπορεί να θεωρείται ντεμοντέ και να είναι κοινωνικά αποδεκτή η χρήση νόμιμων ψυχοτρόπων ουσιών που θα κατασκευάζει η βιομηχανία. Μη στέκεσαι στην ουσία, αλλά στην ανάγκη της κοινωνίας να την καταναλώνει.» Σωστό. Η ελληνική κοινωνία τα τελευταία χρόνια κρύβει τις ροπές και τις εξαρτήσεις της κάτω από το χαλάκι. Πίνει, καπνίζει κάνναβη, σνιφάρει. Αν η ηρωίνη σκοτώνει 300 άτομα τον χρόνο, κανένας δεν γνωρίζει πόσοι έφυγαν από τροχαίο που προκλήθηκε από άλλες ουσίες, νόμιμες ή παράνομες. Σε περιόδους κρίσης η χρήση ουσιών αυξάνεται με την ταχύτητα που κατεβάζεις ένα σφηνάκι. Συμβαίνει και εδώ τώρα. Και o νέος νόμος το παραδέχεται. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News