Ο Ιούλιος, ή Ιούλης, ή Χορτοθέρτς (είναι στα ποντιακά, αλλά ακούγεται σαν τοποθεσία στα Χάιλαντς), στο αττικό ημερολόγιο ήταν ο πρώτος μήνας του έτους και ονομάζονταν Εκατομβαιών, διάρκειας 30 ημερών, που αντιστοιχούσε με το χρονικό διάστημα από 23 Ιουνίου έως τις 23 Ιουλίου. Είναι ο ενδέκατος μήνας κατά το Εκκλησιαστικό ημερολόγιο που αρχίζει τον Σεπτέμβριο, και ο πέμπτος κατά το παλαιό ρωμαϊκό ημερολόγιο, γι' αυτό αρχικά στα Λατινικά ονομάζονταν Quintilis. Αργότερα, όμως, ο Αύγουστος Καίσαρας για να τιμήσει τον Ιούλιο Καίσαρα και να υπενθυμίσει τη δολοφονία του, του έδωσε το όνομα Ιούλιος.

«Ιούλος» ονομάζεται το πρώτο χνούδι που φαίνεται στα μάγουλα των αγοριών. Η αγροτική ονομασία του Ιουλίου είναι Αλωνάρης (τω καιρώ εκείνω αλώνιζαν τα σιτάρια) ή Άι – Λιάτης (αφού στις 20 γιορτάζουμε, σε κορφές, τον Προφήτη Ηλία).

Το χρονικό διάστημα μεταξύ της 21ης και του τέλους του μηνός, κατά την αρχαιότητα, ονομαζόταν «Κυνάδες μέρες», απ’ όπου προέρχεται και ο όρος «κυνικά καύματα». Η ονομασία αυτή οφείλεται στο γεγονός ότι τις μέρες αυτές ο φωτεινότατος αστέρας Σείριος (του αστερισμού του Μείζονος Κυνός) ανατέλλει ταυτόχρονα με τον ήλιο, κάνοντας τις μέρες ακόμη πιο θερμές. Το μήνα που ξεκίνησε, αν – απλώς – θέλετε κυνικά εγκαύματα, μπορείτε να συναντηθείτε με μια διμοιρία δυνάμεων καταστολής στο Σύνταγμα και να σας αδειάσουν ό,τι χημικά έχουν. Οι τύποι είναι τόσο καλοί που θα μπορούσαμε να τους κάνουμε εξαγωγή. Παράδειγμα: Στη Βρετανία, χτες, είχαν 24ωρη απεργία που προκηρύχθηκε σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τις αλλαγές που σχεδιάζονται στο συνταξιοδοτικό. Αν ξεκινήσουν επεισόδια, στέλνουμε τους δικούς μας καταστολείς και θα δουν το Χάροντζ με τα μάτια τους. Τι έλεγα, όμως; Α, ναι, ο Ιούλιος…

1973, 29 Ιουλίου, με νόθο δημοψήφισμα, η Χούντα των Συνταγματαρχών καταργεί τη Βασιλεία στην Ελλάδα. Ήταν 4 Ιουλίου 2004 όταν το νικητήριο γκολ από τον Άγγελο Χαριστέα, στον τελικό με την Πορτογαλία, μας χάρισε το ευρωπαϊκό. Ξεχυθήκαμε στις πλατείες και τότε, όπως σήμερα, μεθύσαμε με ζεστές μπύρες από καντίνες, πήραμε «βρώμικο» χωρίς απόδειξη, ανταλλάζαμε μηνύματα μέχρι τα ξημερώματα, τη Δευτέρα πήγαμε στη δουλειά ρετάλια, αλλά ήμασταν χαρούμενοι: Πείτε μου, πόσες είναι οι φορές που έχουμε την ευκαιρία, ως έθνος, να κάτσουμε πρώτο τραπέζι πίστα στην Ευρώπη;
Εκείνη τη χρονιά ήταν γραφτό(;) μας να είμαστε στο κέντρο όχι μόνο της Ευρώπης, αλλά του κόσμου ολόκληρου, μέσω Ολυμπιακών Αγώνων. Δεν μπορώ να θυμηθώ την Ελλάδα περισσότερο λαμπρή, περισσότερο γελαστή και φωτεινή. (Θυμάμαι και την Αλλαγή το 1981, θυμάμαι και το χρυσό στο Eurobasket του ’87, αλλά η δεκαετία ήταν κιτς και χάλαγε λίγο το λούστρο).
Τότε έπεσαν οι ατάκες που σιχαίνομαι, τύπου «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει», «η Ελλάδα πάντα, στο τέλος, τα καταφέρνει», «αν ενωθούμε όλοι μαζί – μπορούμε» κι άλλες σλογκανίστικες ατάκες που υπενθυμίζουν, για όσους ξεχάστηκαν, τη σημασία του να είσαι Έλληνας. Κανείς δεν μπορεί με απόλυτη ακρίβεια να αποδώσει αυτή τη σημασία, ίσως, τελικά, και να μην υπάρχει ένα ακριβές περιεχόμενο. Βέβαια, στη ζωή (μας) όλα γύρω μας έχουν την αξία που εμείς τους προσδίδουμε. Κι εμείς, έχουμε πάρει την απόφαση ότι ως λαός είμαστε ξεχωριστοί, επειδή, ε, επειδή, ε, επειδή εμείς το αποφασίσαμε. Αλλά ας μη χάνουμε το στόνο του κειμένου, οι Ολυμπιακοί Αγώνες έγιναν Αύγουστο.

Τι έγινε Ιούλιο και δεν θα το ξεχάσεις ποτέ;
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News