Από πολύ μικρή είχα μια ιδιαίτερη αγάπη στις οδηγίες χρήσης των φαρμάκων. Τα δύο ντουλάπια στην τουαλέτα στο πατρικό μου σπίτι για μένα ήταν το σεντούκι με τον πιο ακριβό και ποθητό θησαυρό του κόσμου. Ξερογλειφόμουν κάθε φορά που τύχαινε να βρω κάποιο νέο κουτάκι. Δεν με ενδιέφερε τι είδους φάρμακο ήταν, ποιος το είχε φέρει, πότε θα το έπαιρνε. Μου αρκούσε που μπορούσα να κλείσω μες στα χέρια μου το λαχταριστό χαρτάκι που είχε όρους ακαταλαβίστικους, τόσο μαγικούς που τους πρόβαρα μπροστά στον καθρέφτη με ύφος σοβαρό και επιστημονικό. Η ανάγνωσή του ήταν μια μικρή ιεροτελεστία. Το ξεδίπλωνα προσεκτικά για να μην χάσω τα τσακίσματα ώστε να μπορέσω να το διπλώσω μετά ακριβώς όπως ήταν και να μην πάρει χαμπάρι η μάνα πως το βλαστάρι της έβρισκε πιο συναρπαστικές τις ενδείξεις και τις αντενδείξεις μιας αντιβίωσης από τις περιπέτειες του Αστερίξ και του Οβελίξ. Αρκετά ανησυχούσε για το άτομό μου με όλα τα περίεργα που έβλεπε πάνω μου, δεν ήθελα να δοκιμάσω τις αντοχές της περισσότερο.

Αυτό το κουσούρι δεν με εγκατέλειψε ποτέ. Μέχρι και σήμερα, όποτε πάω σε φιλικά σπίτια δεν ξεχνώ να κάνω μια επίσκεψη στην τουαλέτα τους και να ξεκλέψω δυο-τρία λεπτά διαβάζοντας ό,τι φάρμακο μπορώ να βρω εκεί γύρω. Πλέον είναι και η μόνη πηγή τροφοδότησης αυτής της ασυνήθιστης ανάγκης μου, μιας και εγώ χαίρω άκρας υγείας και τα μοναδικά φάρμακα που κρύβουν τα ντουλάπια μου είναι ασπιρίνες και λοιπά γνωστά αναλγητικά. Το δυσάρεστο στην όλη υπόθεση είναι πως ο κύκλος των γνωριμιών μου δεν διευρύνεται με τόσο γρήγορους ρυθμούς όσο θα ήθελα και οι ήδη γνωστοί μου δεν ασθενούν αρκετά συχνά, με αποτέλεσμα να έχει παρέλθει τουλάχιστον ένας μήνας από τότε που τα μάτια μου καταβρόχθισαν νέες προτεινόμενες δοσολογίες και αλληλεπιδράσεις.

Για καλή μου τύχη, την Πέμπτη δόθηκε στην δημοσιότητα η αιτιολογική έκθεση του Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής. Όταν το είδα, ήμουν στη δουλειά αλλά τα καμπανάκια μέσα μου αναβίωσαν την χαρά της Λαμπρής. Δεν ξεχνιούνται τόσο εύκολα οι παρομοιώσεις της Ελλάδας και του Μνημονίου με τον ασθενή και τη θεραπεία του. Έτσι λοιπόν, το τύπωσα για να το απολαύσω με την ησυχία μου αργότερα. Μόλις μπήκα σπίτι, έτρεξα στην τουαλέτα. Το Μεσοπρόθεσμο είναι το φάρμακο και δεν πρόκειται να αλλάξουμε τώρα την ιεροτελεστία χρόνων, σκέφτηκα. Κάθισα στην άκρη της μπανιέρας κι άρχισα να το διαβάζω με πρωτοφανή προσήλωση. Δεν ήταν ένα απλό χαρτάκι κάποιου τυχαίου φάρμακου. Μπορεί βέβαια να μην είχε τσακίσματα να προσέξεις αλλά σε τσακίζει από τις πρώτες παραγράφους. Εκατόν εικοσιτρείς σελίδες το άτιμο. Να τις απλώσεις στο πάτωμα και να ξαπλώσεις πάνω τους, να κυλιστείς, να σε καταβροχθίσουν, να ξεβάψει το μελάνι τους στο κορμί σου.

Όσο περνούσε η ώρα, τόσο μου θύμιζε φάρμακο, μόνο που ενώ αναγράφονταν οι ενδείξεις, οι αντενδείξεις ήταν κάτι ασαφές. Κάτι που θα πρέπει να το βιώσεις για να το καταγράψεις ύστερα. Γρήγορα κουράστηκα. Για κάποιον που οι γνώσεις του πάνω στην οικονομία εξαντλούνται στην διαχείριση ενός νοικοκυριού και τα πάγια έξοδά αυτού, άντε και στην κατανόηση των ποσοστών επί ΑΕΠ, τόσες σελίδες με ανάλυση οικονομικών στοιχείων και στόχων μπορεί να λειτουργήσει σαν LSD. Τα παράτησα στη σελίδα 79. Όχι τιμής ένεκεν προς τον πρωθυπουργό και την θέση που κατέλαβε στην λίστα με τους 100 Global Thinkers προ μηνών. Η εισφορά αλληλεγγύης που αναφέρεται σε σχετικό πίνακα στην εν λόγω σελίδα μου έβγαλε την γλώσσα αναιδώς. Το έκλεισα και το άφησα πάνω στο καλάθι με τα άπλυτα.

Γύρισα στο σαλόνι. Ένιωσα πως είχα θεραπευτεί. Η αγάπη όλων αυτών των χρόνων για τις οδηγίες χρήσης των φαρμάκων είχε ξεθυμάνει ανάμεσα σε γραμμές και αριθμούς. Είχα την αίσθηση πως ούτε σιρόπι για τον βήχα δεν θα μπορούσα να αντικρύσω ξανά. Αντιθέτως μου γεννήθηκε μεγάλη επιθυμία να δω τους φίλους μου. Ξεκίνησα τα τηλέφωνα. Όχι και τόσο καλή ιδέα. Κανείς δεν είχε διάθεση να μιλήσει. Κούραση. Αυτό μου είπαν. Μπορούσα να τους φανταστώ με το ακουστικό να κρέμεται στο αυτί τους σαν θηλειά που θα τους πνίξει αν ξεστομίσουν τις λάθος λέξεις. Κούραση και σιωπή. Αυτό ήταν. Όταν όλοι μιλάνε για την κρίση και μιλάνε πολύ, ό,τι έχεις να πεις δεν μπορεί να περιγραφεί καλύτερα από την σιωπή. Όταν τους τελευταίους 20 μήνες βρίσκεσαι περικυκλωμένος από συζητήσεις που σε αφορούν αλλά σε καταπίνουν χωρίς να προλάβεις να αντιδράσεις, φτάνεις στο σημείο η ζωή να σε προσπερνά και να μην σε ρωτάει δυστυχώς. Και βλέπεις φιλικά πρόσωπα να απορροφώνται από αυτό το σκηνικό σαν τα νερά που χύθηκαν κατά λάθος και τα ρουφάει η σφουγγαρίστρα αχόρταγα. Κι εσύ να θες να την στραγγίξεις πριν να είναι πολύ αργά. Να ξανακυλήσει μέσα τους η αισιοδοξία γιατί αυτή η θλίψη που έχει μουτζουρώσει τα πρόσωπά τους δεν βγάζει πουθενά.

Δεν τους είπα τίποτα. Άλλωστε μοιράζομαι την αίσθηση της κούρασης, αλλά και την ανάγκη να βρίσκω την ευχάριστη πινελιά στην καθημερινότητά μου. Τους έβαλα να ακούσουν το “Όλα τα φάρμακα έχουν βγει” από το τηλέφωνο κι ύστερα το έκλεισα, χωρίς να αποχαιρετιστούμε. Μετά από πέντε λεπτά, ήρθε μήνυμα στο κινητό μου: :-). Αυτό ήταν. Η αρχή του στραγγγίσματος έγινε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News