Οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών δείχνουν ότι επαναλαμβάνεται το «σύνδρομο Καραμανλή». Θυμηθείτε ότι όλοι κατηγορούσαν τους υπουργούς του κ Καραμανλή, κάτι που έντεχνα καλλιεργούσε και το περιβάλλον του για την πρωτοφανή αδυναμία της κυβέρνησής του να «διευθύνει πολιτικά» την ελληνική κοινωνία.

Κάποια στιγμή, μετά τα Δεκεμβριανά του 2008, έγινε σαφές ότι οι «άλλοι έφταιγαν», επειδή υπήρχε ο Καραμανλής με τον συγκεκριμένο τρόπο της (μη)διεύθυνσης της κυβέρνησής του. Πολιτισμικά η στάση αυτή που κυβερνάν είχε επενδυθεί με τη «χαλαρότητα», την πεμπτουσία της έλλειψης στόχων, χρονοδιαγραμμάτων και κόστους επίτευξής τους.

Μετά βγήκε ο Παπανδρέου. Άρχισε πάλι να στήνεται το ίδιο σκηνικό: Έφταιγαν οι υπουργοί που δεν πίστευαν στην επίτευξη των στόχων του μνημονίου, η έλλειψη μεθοδικότητάς τους, η αντιπαλότητά τους. Μόνο που η ελληνική διοίκηση  και η κυβέρνηση είναι και διοίκηση, διευθύνεται από πάνω προς τα κάτω. Αμέσως μετά την ανάληψη της εξουσίας ο κ Παπανδρέου άργησε πολλούς μήνες να επιλέξει, μετά το μνημόνιο και ειδικά μετά τις δημοτικές εκλογές άργησε πολλούς μήνες να εφαρμόσει και τώρα μοιάζει να έχει παγώσει δραπετεύοντας από εκείνο που ο ίδιος επέλεξε.

Η απόδραση δεν σημαίνει πάντα φυσική απομάκρυνση από τη χώρα, αν και αυτή γίνεται πολύ συχνά για προβλήματα που πρέπει να λυθούν εδώ. Η απόδραση μπορεί να είναι και η «στάση του θεατή», εκείνη που αγαπούσε ο Καραμανλής μέχρι να εγκαταλείψει την εξουσία, που στην Ελλάδα, ιδιαίτερα στη σημερινή Ελλάδα, θα επέβαλε πίστη στο στόχο, σύγκρουση με οποιοδήποτε κόστος και συνεχή καθημερινή επικοινωνία του κυβερνήτη με το πλήρωμα, το ανώτερο αλλά και το κατώτερο.

Προφανώς οι συνεργάτες του κ Παπανδρέου δυσκολεύονται να του μιλήσουν για τις δικές του ευθύνες. Διαφορετικά θα τους ήταν πιο εύκολο να του εξηγήσουν κάποια στιγμή ότι, όπως και αυτοί, ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες, είναι αναλώσιμοι.    

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News