Με το που έμαθα το θάνατο του Θανάση Βέγγου βούρκωσα. Λες κι έχασα δικό μου άνθρωπο. Μέχρι να κοιμηθώ είχα ακούσει πολλά για εκείνον. Τόσα που δεν είχα μάθει μια ζωή… «Ο Βέγγος ένωσε το Σαρλώ με τον Καραγκιόζη». Ακριβέστατο. «Ήταν ο πιο καλός λαϊκός άνθρωπος». Ευλογημένο. Ενδιάμεσα έδειχναν σκηνές ταινιών του. Οι περισσότερες στο βωμό της επιβίωσης. Και δυο τρεις κουβέντες του όλες κι όλες. Όσοι ασχοληθήκαμε με τούτο το επάγγελμα γνωρίζαμε ότι ο Βέγγος δε δίνει συνεντεύξεις.

Επέλεξε αυτήν τη στάση και την τήρησε μια ζωή…Γι αυτό το -μια ζωή- τελικά συγκινήθηκα. Γι αυτό έκλαψα καθώς συνέλεξα τις μετρημένες του κουβέντες. Τις εξέλαβα ως πολύτιμα δώρα. Σαν στοιχεία πορείας ζωής…Τα άφησε με την αγνότητα του Κοντορεβιθούλη, για να βρούμε εμείς και όχι εκείνος το δρόμο του. «Στη γαλέρα της ζωής μου τράβηξα κουπί! Άγριο!», «Κουράστηκα από μια απέραντη, φλύαρη Βεγγολογία. Την ευχαριστήθηκα, δε λέω, αλλά να πω την αλήθεια με κούρασε».

Τελικά ο Θανάσης Βέγγος υπήρξε πιο έντιμος από εμάς στην κριτική του έργου του. Μπήκε τυχαία σ΄ένα χώρο που το λούζει το φως και το όχι πάντα φερέγγυο παλαμάκι και περιέργως «το μέτρησε» σωστά, με το πρώτο βήμα. Θαρρείς δε γλίστρησε στην κολακεία του ούτε λεπτό. Δε παραμυθιάστηκε. Κυρίως επιβίωσε. Ενήργησε μόνιμα ως χορτασμένος αν και πεινασμένος. Αυτή η πτυχή του με συγκλόνιζε ανέκαθεν. Ούτε για ένα απειροελάχιστο κλάσμα του δευτερόλεπτου δεν θεώρησε ότι τον χρειάζεται η τέχνη. Τίμησε απόλυτα την τέχνη…Δεν την έπιασε καν στο στόμα του…Μια ζωή!

Όλα τα έκανε μια ζωή. Τα υπηρετούσε μια ζωή. Αφοσιωμένος στην ίδια σύζυγο…«Δεν κοίταξε άλλη γυναίκα» όπως είπαν χαρακτηριστικά όσοι τον γνώριζαν. Κι αξιώθηκε μια σφιχτή γροθιά οικογένεια για τα καλά και τα δύσκολα….Ιδίως τα δύσκολα. Οι άνθρωποι στο «ταμείο» φαίνονται.

Με το που έμαθα το θάνατο του Θανάση Βέγγου βούρκωσα. Όταν τον είδα σε κάποια τελετή βράβευσής του να μιλάει για τη γαλέρα της ζωής του και το άγριο κουπί που τράβηξε έτρεξαν τα δάκρυά μου. Λες κι έβλεπα δικό μου άνθρωπο.

Τιμώ βαθειά τον Θανάση Βέγγο που έμεινε σταθερός στις αξίες του. Τιμώ την επιτομή της ταπεινότητας και εντιμότητας. Τιμώ την αριστοκρατικότητα του λαϊκού ανθρώπου. Τιμώ και κλαίω τελικά για όλες τις αρετές που χάσαμε στο διάβα της ευμάρειας… Ενώ εκείνος τις διατήρησε στο ακέραιο… Μια ζωή!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News