Photo: ISOS

Ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου το πέρασα στη Θεσσαλονίκη. Βεβαίως, όταν κάποτε αποφάσισα να γυρίσω μόνιμα στη «βάση» μου, για κάποιο ανεξήγητο λόγο, σχεδόν έριξα μαύρη πέτρα πίσω μου. Τι κι αν με συνέδεαν και με συνδέουν τόσα πολλά μ' αυτή την πόλη… Πριν από λίγες μέρες ξαναβρέθηκα επιτέλους, μετά από σχεδόν επτά χρόνια, για ακριβώς 22 ώρες στη λεγόμενη «συμπρωτεύουσα». Περπάτησα αρκετά, είδα, άκουσα, οσμίστηκα. Σας μεταφέρω σύντομα αυτά που μου έκαναν εντύπωση.

– Όταν μιλάμε για Θεσσαλονίκη, μπορεί να αναφερόμαστε σε μεγαλούπολη, αλλά στο πίσω μέρος του μυαλού μας πρέπει να έχουμε ότι η Θεσσαλονίκη όσο κόσμο κι αν μαζέψει δε θα γίνει ποτέ μεγαλούπολη. Σε ένα δίωρο χαλαρό περπάτημα στο κέντρο, συνάντησα τουλάχιστον πέντε γνωστούς! Κι ας μην είμαι γέννημα θρέμμα της πόλης κι ας λείπω τόσα χρόνια. Μπορεί να φταίει το μακρόστενο σχήμα της, μπορεί να φταίει ότι αναπτύχθηκε και αναπτύσσεται με σημείο αναφοράς την παραλία, το σίγουρο είναι ότι ο κάτοικος της με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα βρεθεί στο κέντρο.

– Θυμάμαι τον παλιό καλό καιρό, προ μνημονίου θέλω να πω, που καθόμασταν στη στάση του λεωφορείου μπροστά στη μητρόπολη και χαζεύαμε τις ομηρικές μάχες που έδιναν βαρυφορτωμένες από τα ψώνια στα καταστήματα της Τσιμισκή και Μητροπόλεως κυρίες, για να βρουν ένα ταξί.  Τα ψώνια πολλά και τα ταξί δυσεύρετα. Αυτό τότε! Σήμερα στην πιάτσα που είναι στη διασταύρωση Μητροπόλεως με Κούσκουρα η ουρά των ταξί που περιμένουν μάταια για πελάτη κυκλώνει το τετράγωνο.

– Η κατάσταση στα πεζοδρόμια έξω από τα μαγαζιά του κέντρου, ειδικά σε Τσιμισκή και Αγ. Σοφίας θυμίζει κατά κάποιο τρόπο Γκουαντάναμο. Όπως ο κάθε Αμερικάνος φρουρός της βάσης του Γκουαντάναμο έχει απέναντί του τον αντίστοιχο Κουβανό φρουρό, τον «καθρέφτη» του όπως λένε στην τοπική αργκό, έτσι και κάθε είσοδος καταστήματος έχει απέναντί της τον αφρικάνο με το απλωμένο λευκό σεντόνι και τα μαϊμού προϊόντα. Η κατάσταση έχει τέτοιες διαστάσεις που υποθέτω ότι οι καταστηματάρχες που στο πεζοδρόμιο του μαγαζιού τους δεν υπάρχει «καθρέφτης» αφρικάνος, μάλλον θα πρέπει να στεναχωριούνται αφού αποδεικνύεται πως η θέση του μαγαζιού τους δεν είναι και ό,τι καλύτερο. 

– Το κυκλοφοριακό δεν ήταν ποτέ από τα «ατού» της πόλης. Παρά την κρίση και τις εξωφρενικές τιμές της βενζίνης, το μποτιλιάρισμα παραμένει συνυφασμένο με τους κεντρικούς δρόμους. Κάποτε, επί δημαρχίας Κούβελα ανοίχτηκε ένα «πιλοτικό» κατά τους τότε διοικούντες, καθαρά επικοινωνιακό πυροτέχνημα για τους λογικότερους, τμήμα μετρό, η περίφημη τρύπα του Κούβελα που για δυο χρόνια έκανε την κυκλοφορία στην Εγνατία προβληματική.  Σήμερα, μετά από αμφιλεγόμενες μελέτες, διαγωνισμούς, ενστάσεις, ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις και δημόσιες παρουσιάσεις, το μετρό Θεσσαλονίκης εξακολουθεί να είναι μια σειρά από τρύπες στην Εγνατία, που εκτός από την κυκλοφοριακή ασφυξία που προκαλούν έδωσαν και τη χαριστική βολή σε αρκετά γειτνιάζοντα με αυτές μαγαζιά, δυσκολεύοντας την πρόσβαση των πελατών σ' αυτά.

– Τα σκουπίδια αποτελούσαν για μήνες αναπόσπαστο  ντεκόρ στις γειτονιές της πόλης, σε βαθμό που κάποιοι κάτοικοι σκέφθηκαν ότι θα μπορούσαν με πολλές πιθανότητες επιτυχίας να εγείρουν απαιτήσεις χρησικτησίας σε δημόσιους χώρους, όπως τα πεζοδρόμια. Ακόμα γίνονται καβγάδες για το ποιος τελικά ευθύνεται. Εγώ πάντως είδα ότι στους κεντρικούς δρόμους η αποκομιδή γίνεται κανονικά. Βεβαίως στα στενά η κατάσταση δεν έχει ξεκαθαρίσει εντελώς ακόμα, αν και φαίνεται ότι πλέον είναι θέμα χρόνου.

– Ο καφές στην παραλία, παραμένει η πιο σταθερή αξία της πόλης. Τέλος.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News