Οι κάτοικοι μου λέγανε ότι είχαν πολύ καιρό να δουν τέτοιο κρύο στη πόλη τους, τη Θήβα. Στους δρόμους δεν κυκλοφορούσε άνθρωπος ή μάλλον «δικός μας» άνθρωπος όπως θα έλεγαν κάποιοι. Βρέθηκα στη Θήβα με την ομάδα των «Πρωταγωνιστών» και μια οδός μας χώριζε από την φαινομενικά ήσυχη πολιτεία, το όνομα της οδού δεν ήταν τυχαίο, τη βαπτίσαν «Χρυσοστόμου Σμύρνης». Διασχίζοντάς τη σε υποδέχονταν στις εισόδους των στενών αμίλητοι και σχεδόν ακίνητοι μελαμψοί τύποι ντυμένοι πολλοί από αυτούς με σκούρες μαντήλες που κάλυπταν από το κεφάλι μέχρι τη μέση. Αριστερά και δεξιά τα σπίτια ήταν ετοιμόρροπα μαρτυρώντας ότι φτιάχτηκαν πολύ παλιά και πρόχειρα λες και οι χτίστες βιάζονταν να στεγάσουν πολύ κόσμο αδιαφορώντας για την κατασκευαστική αντοχή. Ας μη βιαστούμε να τους αδικήσουμε, 85 χρόνια πριν οι ελληνικές  κυβερνήσεις έφερναν διαδοχικά στη Θήβα 1.700 οικογένειες από τη Μικρά Ασία για να βάλουν ένα ταπεινό κεραμίδι πάνω από τα κεφάλια τους.

Τώρα τα παιδιά εκείνων των εξαθλιωμένων «πήραν τα πάνω τους», ευημέρησαν και ζήτησαν κάτι καλύτερο, εξάλλου το χορτάρι δεν χορταίνει πότισμα ποτέ. Έτσι οι απόγονοι των Μικρασιατών έφυγαν και νοίκιασαν εκείνα τα άδεια σπιτάκια σε νέους ενοίκους. Αυτοί οι νέοι λοιπόν ήρθαν από Ανατολή αλλά όχι από Μικρά Ασία αλλά από πολύ πολύ πολύ βαθύτερα, τις εσχατιές του Ινδού Ποταμού. Αυτούς εδώ τους λέμε «λαθρομετανάστες» ενώ τους δικούς μας του ‘22 σήμερα πια τους λέμε πρόσφυγες με το «δαιμόνιο επιχειρηματικό μυαλό, τη προκοπή» κτλ κτλ. Και όσο περπατούσα στα στενά δρομάκια αυτού του συνοικισμού έβλεπες μια πανσπερμία εθνικοτήτων και θρησκειών, Ρουμάνους, Αλβανούς, Αφγανούς, Πακιστανούς, Έλληνες, Μουσουλμάνους(Θράκης) ακόμα και μια Σμυρνιά μητέρα που άλλαξε 2 φορές θρήσκευμα για χάρη του άντρα της.

Μιλώντας με τους ανθρώπους της συνοικίας αντιλήφθηκα ότι άθελά τους είχαν διαιρεθεί σε δύο κατηγορίες τους ενσωματωμένους και τους περιθωριακούς. Η αλβανίδα μάνα μιλούσε για τους «ξένους» Πακιστανούς που τώρα τελευταία έγιναν πολλοί. Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα ότι επρόκειτο για έναν ασυνείδητο «a la carte» ρατσισμό. Τότε οι Έλληνες της Παλαιάς Ελλάδας έκραζαν τους «ξετσίπωτους» Μικρασιάτες Έλληνες, πολλοί απόγονοι των «ξετσίπωτων», ενσωματωμένοι πια, κράζουν τους Αλβανούς και Πακιστανούς ενώ αυτοί με τη σειρά τους, λένε «ότι έχει παραγίνει αυτό με τους πιο πρόσφατους ξένους»! Μια Μπαμπούσκα που όσο την ανοίγεις υπάρχει και κάτι ακόμα στο εσωτερικό, και κάτι ακόμα, και κάτι ακόμα.. μόνο που η μεγάλη Μπαμπούσκα ρίχνει τις ευθύνες στη μικρότερη και αυτή στην αμέσως μικρότερη και πάει λέγοντας.

Τα δοκάρια εκείνων των χαμόσπιτων στάζουν Ιστορία η οποία μου ενεργοποιεί τη φαντασία: σουρουπώνοντας άρχισαν να ακούγονται συνομιλίες από ένα έρημο προσφυγικό σπίτι. Από εκεί ερχόταν μυρωδιά θανάτου. Μπαίνοντας μέσα η θερμοκρασία έπεφτε ακόμα περισσότερο, τα χνώτα όλο και πιο έντονα, σε έπιανε μια ανατριχίλα.. Περιμετρικά του δωματίου κάθονταν άυλες φιγούρες! Ένιωθα ότι ερχόμουν τετ α τετ με την ιστορία. Επιβλητικοί τύποι, με αγχωμένα πρόσωπα, πολλοί εκ των οποίων φορούσαν στρατιωτική στολή εκστρατείας του 20’ κοιτάζονταν μεταξύ τους και ψιθύριζαν: «τι έφταιξε, τι κάναμε λάθος; Πως χάσαμε τη Μικρασία». Κάποιες φάτσες θα ήταν και σας γνωστές από τα σχολικά βιβλία όπως εκείνη του Γούναρη ή του μοιραίου στρατηγού Χατζανέστη. Τρομακτικό και μεθυστικό παράλληλα να βλέπεις την παρέα των μοιραίων «Έξι» του 22’.

Αισθανόμουν ότι τα φαντάσματα του παρελθόντος είχαν μαζευτεί σε εκείνο το δωμάτιο εκείνης της άθλιας συνοικίας για την οποία τα ίδια ήταν υπεύθυνα όπως και για όλο εκείνο το μακελειό: 1.500.000 πρόσφυγες και χιλιάδες νεκροί το 1922.
Σήμερα οι Ασιάτες πρόσφυγες ζούνε σε αυτά τα σπίτια τσακισμένοι από τις πράξεις των δικών τους «Έξι», των δικών τους βασιλιάδων, των δικών τους ταγών. Η δυστυχία είναι άχρωμη και διαχρονικά έχει υπεύθυνους αλλά οι απόγονοι προσφύγων δεν πρέπει ξεχνούν την αφετηρία τους όσο και αν ενσωματώθηκαν στη πορεία..

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News