Έχω την εντύπωση πως ο Κοέλιο κάπως αλλιώς είχε στο μυαλό του τη γνωστή ρήση του για το σύμπαν πριν την αποτυπώσει στο χαρτί. Πιστεύω πως η αρχική του διατύπωση ήταν κάπως έτσι: Όταν δεν θες να πας κάπου, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να φτάσεις εκεί μες στο κακό χάλι. Ή κάτι παραπλήσιο τέλος πάντων. Μόνο έτσι εξηγείται το γεγονός πως την ώρα που οι Αθηναίοι έμπαιναν στα αυτοκίνητά τους για να πάνε να απολαύσουν την ανοιξιάτικη λιακάδα, εγώ μετρούσα ήδη ένα σκισμένο καλσόν κι ένα καταματωμένο γόνατο, τα οποία κουβάλησα περήφανα μαζί μου ως το βλαχόνησο.

Προσποιούμενη ότι δεν έχω πάνω μου τίποτα το ασυνήθιστο, πέρα από το μαλλί μου, έσυρα το πονεμένο μου κουφάρι ως το μεσημεριανό τραπέζι προς τιμήν του πατέρα ένεκα της ονομαστικής του εορτής. Και είναι εκείνη η στιγμή μεταξύ ορεκτικών και κυρίως πιάτου που νιώθεις πως δεν έχει περάσει μέρα από τότε που ήσουν δεκατεσσάρων και που όσα είχες να συζητήσεις με την οικογένειά σου έφταναν μέχρι την τελευταία παπάρα στο λάδι της σαλάτας. Η αίσθηση της επιστροφής στα εφηβικά μου χρόνια έχει πάντα το ίδιο μοτίβο. Την γλίτσα που πιάνουν τα ασβεστωμένα σκαλοπάτια στην ανηφορική γειτονιά, τα ψιθυριστά σχόλια των ντόπιων μόλις τους προσπεράσεις, την μυρωδιά του βασιλικού από τις αλτάνες, την ενημέρωση με τα τελευταία κουτσομπολιά του βλαχόνησου. Mόνο που αυτή τη φορά κάτι φαίνεται να έχει αλλάξει κι ας έχουν περάσει μόλις 3 μήνες από την τελευταία επίσκεψή μου.

Η ενημέρωση δεν κρατά παρά μόνο πέντε λεπτά, οι αλτάνες είναι αφρόντιστες και ο βασιλικός ξεραμένος, οι ντόπιοι δεν γυρνάνε καν να σε κοιτάξουν και τα σκαλοπάτια δεν έχουν την άσπρη ρίγα τους που τα κάνει να αχνοφεγγίζουν στο σκοτάδι. Ακόμα και τα πειράγματα σεξουαλικού περιεχομένου του πατέρα προς την μάνα καταλήγουν στην αναδουλειά που έχει χτυπήσει την ταβέρνα. Μα δεν μένει μόνο εκεί. Το θέμα "κρίση" διαδέχεται το θέμα "Τυνησία/Αίγυπτος/Λιβύη" κι επιστρέφει πανηγυρικά στο "Δεν πληρώνω-Δεν πληρώνω". Και είναι αστείο αν σκεφτείτε ότι η επικαιρότητα μέχρι πρότινος δεν έφτανε ως το λιμάνι του βλαχόνησου. Θαρρείς και δεν γνώριζε κολύμπι. Τώρα όμως έχει βάλει μπρατσάκια και βρέχει την ανέμελη διάθεση των κατοίκων.

Κατά πώς φάνηκε αργότερα, τα απόνερα από το τσαλαβούτημά της μούσκεψε και τις οικογενειακές σχέσεις. Παλιότερα, οι επισκέψεις των συγγενών για την γιορτή του πατέρα ακολουθούσαν μία άτυπη ατζέντα. Αφηγήσεις αστείων περιστατικών με ήρωες τουλάχιστον δύο εκ των παρευρισκομένων, φωτογραφίες με το τιμώμενο πρόσωπο και την άσωτη θυγατέρα που έχει ρίξει μαύρη πέτρα πίσω της και αν ερχόταν η ομήγυρη στο τσακίρ κέφι, παντομίμα με θέμα παλιά ρεμπέτικα. Μα φέτος, τα αστεία περιστατικά έδωσαν την θέση τους στα στατιστικά νούμερα των επιχειρήσεων που είχαν κλείσει κατά το τελευταίο τρίμηνο, οι φωτογραφίες αντικαταστάθηκαν με σιωπηλά δίλεπτα πάνω από τα κινητά και το τσακίρ κέφι ήρθε μέσα από μια συζήτηση για τις περικοπές σε μισθούς και συντάξεις που φούντωσε σαν φωτιά από τα μελτέμια του Αυγούστου.

Ομολογώ πως εγώ ευθύνομαι για την αναστάτωση που προκλήθηκε όταν ρώτησα εντελώς αθώα την μόνη δημόσια υπάλληλο της οικογενείας τι μειώσεις έχει δεχθεί. Τα παράπονά της δεν άργησαν να λειτουργήσουν σαν ενδοφλέβια ένεση κοκαϊνης στους υπολοίπους, οι μισοί από τους οποίους συνταξιούχοι κι οι άλλοι μισοί ελεύθεροι επαγγελματίες. Η πρώτη να κατηγορεί τους δεύτερους για φοροδιαφυγή κι αυτοί με τη σειρά τους να αντιγράφουν τις δηλώσεις Πάγκαλου. Πιο δίπλα ο σκύλος να σιγοντάρει τις φωνές γρυλίζοντας κι εγώ στην μέση να τους παρακολουθώ με το στόμα ανοιχτό. Το θέαμα δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από τις Οικογενειακές Ιστορίες του Alpha. Αντιθέτως, οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών στην προκειμένη περίπτωση ήταν πειστικότατες, σε σημείο που σκέφτηκα να κρύψω ό,τι αιχμηρό κυκλοφορούσε εκεί κοντά, καθώς και να κλειδώσω την βιτρίνα με τα κρύσταλλα της μάνας.

Η προσπάθειά μου να χαλαρώσω την ατμόσφαιρα μ' ένα χωρατό και να μονοιάσει πάλι η οικογένεια στέφθηκε από απόλυτη επιτυχία. Για δέκα δευτερόλεπτα. Όσο χρειάστηκε για να συμφωνήσουν φωνάζοντας όλοι μαζί «Μην ανακατεύεσαι εσύ!». Δέκα δευτερόλεπτα. Τόσο χρειάστηκε για να νιώσω πάλι τα εφηβικά μου χρόνια να με πιάνουν από το αυτί και να με σέρνουν ως το δωμάτιό μου τιμωρία.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News